του Xavier Durringer
(οι σημειώσεις του σκηνοθέτη)

Αυτό που με ενθουσίασε ήταν το γεγονός πως το σενάριο αφορούσε μια μάχη μέσα στο ίδιο στρατόπεδο – Σιράκ, Βιλπέν και Σαρκοζί μάχονταν για την εξουσία. Έμοιαζε με σενάριο του Σέξπηρ. Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η εκπληκτική αλληγορία της αγάπης που αντιπροσωπεύει η Σεσίλια Σαρκοζί, η οποία για είκοσι χρόνια προσπαθούσε να τραβήξει τον άντρα που αγαπούσε από την σκιά στο φως, κι η οποία τον παράτησε για έναν άλλο άντρα τη μέρα που εκείνος κατέκτησε την εξουσία. Καθαρή φαντασία! Η ουσία του δράματος!
Ήταν κρίσιμο το να γυρίσουμε μια ταινία που δε θα κατέκρινε, αλλά ούτε θα επαινούσε τους πρωταγωνιστές της. Θα τους απεικόνιζε ως ευαίσθητα, ανθρώπινα, καμιά φορά σύνθετα και συναισθηματικά ανισόρροπα πλάσματα. Οπότε πρόκειται για μια ταινία για την πολιτική, αλλά για το συναισθηματικό και ψυχολογικό ρίσκο που σχετίζεται με την κατάκτηση της εξουσίας. Ελπίζω πως οι θεατές που θα δουν την ταινία, θα βγουν από την αίθουσα και θα θέλουν να συζητήσουν την κινηματογραφική διάσταση της πολιτικής αρένας. Γυρίσαμε αυτή την ταινία για να πυροδοτήσουμε μια δημόσια συζήτηση, να κάνουμε τους θεατές να αναρωτηθούν γιατί ο Σαρκοζί τους έχει συγκινήσει τόσο και πώς κατάφερε να κερδίσει περισσότερους από το 80% των ακροδεξιών ψηφοφόρων.
Θελήσαμε να περιγράψουμε τον εσωτερικό μηχανισμό της κατάκτησης: η ταινία αυτή έχει σκοπό να σας ανοίξει τα μάτια.
Αυτό που με εξέπληξε είναι το ότι ο κόσμος των πολιτικών εμπεριέχει τους ίδιους κώδικες με αυτούς που βρίσκεις σε φιλμ νουάρ ταινίες. Βρίσκεις επίσης ιεραρχία, με ένοπλους σωματοφύλακες, εξοπλισμένους με ακουστικά και φορώντας μαύρα γυαλιά, ενώ το αφεντικό είναι στην κορυφή της πυραμίδας. Είναι λίγο σαν τον “Νονό”, η οποία ήταν μια αλληγορία του σκηνοθέτη. Οι πολιτικοί επιτίθενται ο ένας στον άλλον με βιτριολικές ατάκες και κάνουν τηλεφωνήματα σκεπάζοντας με τα χέρια τους τα στόματά τους, ώστε να μην μπορούν να διαβαστούν τα χείλη τους. Είναι ένας κόσμος όπου βασιλεύει η μυστικότητα και στον οποίο οι υφιστάμενοι είναι πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους για να προστατέψουν το αφεντικό, σύμφωνα με τον κώδικα τιμής.
Υπάρχει επίσης οξύς διάλογος – ειδικά με τον Σιράκ και τον Βιλπέν που δεν μασάνε τα λόγια τους. Γι’αυτό χρησιμοποίησα κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών, όπως στα γουέστερν, η διαφορά είναι πως στην ταινία αυτή σκοτώνουν οι λέξεις. Μπορώ να πω πως, έχοντας συνηθίσει να κινηματογραφώ ομάδες αντρών, ένιωσα αρκετά άνετα στον πολιτικό κόσμο, όπου ο Σαρκοζί είναι πάντα περικυκλωμένους από τους συμβούλους του.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)