(Μια συνέντευξη με τον σκηνοθέτη των ταινιών Brandos Costumes και O Mal)
Ερ: Από που αντλείτε την έμπνευση για να σκηνοθετήσετε μια ταινία; Τι σας ωθεί στη σκηνοθεσία μιας ταινίας ;
Απ: Στην περίπτωση μου, το αρχικό έναυσμα για την σκηνοθεσίας μιας ταινίας, μου το δίνει η ιστορία που θέλω να αφηγηθώ. Υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στην ιστορία και τους χαρακτήρες που υπάρχουν σ' αυτήν. Και γράφω εγώ ο ίδιος το σενάριο, συνήθως με τη βοήθεια ένα -δύο φίλων. Αφού το σενάριο έχει γραφτεί αρχίζω και ψάχνω για να βρω τις τοποθεσίες στις οποίες θα γυρίσω την ταινία -και μετά τους ηθοποιούς που θα υποδυθούν τους χαρακτήρες. Όταν έχω βρει τις τοποθεσίες και τα πρόσωπα, που θα παίξουν στην ταινία μου, κοιτάζω να δω αν ταιριάζουν, αν μπορούν να λειτουργήσουν μαζί. Αν οι τοποθεσίες είναι καλές για τα πρόσωπα. Τότε, αφού έχω βρει αυτά τα τρία στοιχεία, τότε μόνο μπορώ να σκεφτώ για την ταινία, πως δηλαδή θα τη γυρίσω. Αν θα γυρίσω μία σκηνή χωρισμένη σε πολλά πλάνα ή αν θα την κάνω με λίγα; Ποίος θα είναι ο τόνος της συγκεκριμένης σκηνή;
Το σενάριο σε μια ταινία προσφέρει απλώς μια δομή, είναι ένας οδηγός. Η ταινία όμως είναι το σενάριο σε εικόνες. Είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα μια ταινία που έχει ολοκληρωθεί από το αρχικό της σενάριο.
Ερ: Πόσο έχει επηρεάσει το σκηνοθετικό σας ύφος η πολιτισμική παράδοση της χώρας σας;
Απ: Δεν έχω κάποιες ιδιαίτερες προτιμήσεις ή μάλλον δεν αισθάνομαι να έχω επηρεαστεί. Όπως σας έχω πει, γράφω εγώ το σενάριο των ταινιών μου και μάλλον δεν είμαι ιδιαίτερα ενθουσιώδης αναγνώστης της Πορτογαλικής λογοτεχνίας-εκτός ίσως από δύο τρεις Πορτογάλους συγγραφείς. Μ' αρέσει η γερμανική λογοτεχνία, ορισμένοι Γάλλοι συγγραφείς, η Ιταλική λογοτεχνία. Όμως, ποτέ δεν θα προσπαθήσω να γυρίσω σε ταινία κάτι που έγραψε ο Τσέζαρε Παβέζε -ο οποίος παρεμπίπτοντος είναι ένα από τους αγαπημένους μου συγγραφείς-, ή κάτι που έχει γράψει ο Αντρέ Μαλρώ. Έτσι επειδή γράφω εγώ ο ίδιος το σενάριο δεν φαίνονται σ' αυτό κάποιες επιρροές.
Είμαι όμως επηρεασμένος από το έργο σκηνοθετών, όπως είναι ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο Ζαν-Μαρί Στράουμπ, οι οποίοι είναι και οι αγαπημένοι μου. Μ' αρέσει επίσης ο Μωρίς Πιαλά. Αυτό που εκτιμώ στον Τρυφώ είναι το ενδιαφέρον που δείχνει για τους χαρακτήρες του, το πάθος, την αγάπη, για το σώμα, για το σεξ. Εκτός ίσως του Γκοντάρ δεν αισθάνομαι ότι μ' έχει επηρεάσει κάποιος άλλος Γάλλος σκηνοθέτης.
Ερ: Μπαίνουμε σ' ένα καινούριο αιώνα και το τοπίο στον χώρο του κινηματογράφου αλλάζει: έχουμε πλέον ταινίες που στηρίζονται όλο και περισσότερο στα ειδικά εφέ. Ποιο νομίζετε ότι μπορεί να είναι το μέλλον ενός καλλιτεχνικού κινηματογράφου ;
Απ: Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα για τους σκηνοθέτες. Και αυτό γιατί ο κινηματογράφος θα προσανατολίζεται όλο και πιο πολύ στις μικρές ηλικίες: γίνεται παιδικός. Οι περισσότερες ταινίες που βλέπουμε τώρα στις αίθουσες έχουν γίνει για παιδιά -π.χ. οι ταινίες του Χόλιγουντ. Και αυτό γιατί οι παραγωγοί του Χόλιγουντ έχουν παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία του κοινού που παρακολουθεί κινηματογράφο είναι μικρής ηλικίας. Η τηλεόραση -τα ιδιωτικά κανάλια- επίσης γίνεται όλο και πιο παιδική.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Νομίζω ότι όμως, δεν μπορούμε άλλο, να ζούμε σ' αυτόν τον παιδικό κόσμο.
Υποθέτω ότι μετά από τέσσερα πέντε χρόνια ο κόσμος θα βαρεθεί να τον ταΐζουν αυτά τα πράγματα. Πιστεύω ότι τότε το κοινό θα θέλει να δει άλλες, διαφορετικές εικόνες.
(Συνέντευξη: Δημήτρης Μπάμπας. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1999), Πρώτο Πλάνο)
