του Paddy Considine
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δε με ενδιέφερε καθόλου να γυρίσω την ταινία χρησιμοποιώντας κάμερα ανά χείρας. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό του κοινωνικού ρεαλισμού και της ντοκιμαντερίστικης αισθητικής που συναντάμε σε πολλές ταινίες του σύγχρονου βρετανικού κινηματογράφου. Το μόνο που ήθελα, ήταν να κάνω σινεμά με τον παραδοσιακό τρόπο. Ούτε οι αυτοσχεδιασμοί με ενθουσιάζουν. Θεωρώ πως το “Α” και το “Ω” σε μια ταινία είναι οι ερμηνείες και γι’ αυτό φροντίζω πάντα να δίνω χώρο στους ηθοποιούς μου. Δε θέλω να νιώθουν πως τους “πνίγει” το πλάνο.
Δε με ενδιέφερε να προβώ σε κάποιου είδους κοινωνικό σχολιασμό μέσω του “Τυραννόσαυρου”. Και το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο ταλαιπωρεί πάρα πολύ κόσμο σε σημείο που δεν φαντάζεστε, το προσέθεσα στην ταινία μόνο και μόνο για να αποσαφηνίσω πως, στην ουσία, και η Χάνα αναζητά τη λύτρωση. Ίσως, μάλιστα, περισσότερο κι από όσο την χρειάζεται ο Τζόζεφ.
Ο Τζόζεφ και η Χάνα μοιάζουν σε πολλά. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας σιωπηλός, ισχυρότατος δεσμός. Λειτουργούν με βάση τα βαθύτερα ένστικτά τους, τα οποία, ανά πάσα στιγμή μπορούν να τους εξωθήσουν σε εκρήξεις ωμής βίας. Ωστόσο, δεν ήθελα με τίποτα αυτή η βία να επισκιάσει την κοινή τους πορεία προς την αλληλοκατανόηση και την αλληλοεκτίμηση.
Έγραψα τον “Τυραννόσαυρο” μέσα σε μιάμιση εβδομάδα περίπου. Στόχος μου ήταν να ανακαλύψω όσο γίνεται περισσότερα για τη Χάνα. Ποια είναι, στ’ αλήθεια, αυτή η γυναίκα που βοηθά τον Τζόζεφ να ξαναβρεί τον εαυτό του; Και τι της συμβαίνει από τη στιγμή που φεύγει από τη δουλειά και γυρίζει σπίτι της;
Ο χαρακτήρας του Τζόζεφ, πάνω στον οποίο είναι “στημένο” το “Dog Altogether”, το μικρού μήκους σκηνοθετικό μου ντεμπούτο, μου ήταν ιδιαίτερα οικείος. Για την περεταίρω ανάπτυξη του χαρακτήρα της Χάνα, ωστόσο, που είναι στην ουσία και ο λόγος για τον οποίο γύρισα τον “Τυραννόσαυρο”, χρειάστηκε να ερευνήσω περισσότερο το θέμα του εθελοντισμού και των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Να κατανοήσω, δηλαδή, σε βάθος κάποιες γυναίκες που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με ανθρώπους σε οικτρή ψυχολογική κατάσταση και προσπαθούν να τους ανυψώσουν το ηθικό, πολλές φορές με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα γυρίσω μια “μικρή βρετανική ταινία”, όπως συνηθίζουν να τις αποκαλούν οι κριτικοί. Μπορεί το budget μας να ήταν περιορισμένο, ωστόσο ήθελα ο θεατής να νιώθει πως παρακολουθεί κάτι το πραγματικά μεγαλειώδες – αν όχι σε διαστάσεις, τουλάχιστον σε ότι αφορά στον αντίκτυπο των όσων διαδραματίζονται επί της οθόνης. 
Και μπορεί να το έχω μετανιώσει που δεν ξεκίνησα 10 χρόνια πριν, ωστόσο ο “Τυραννόσαυρος” με έκανε να αισθανθώ πως, επιτέλους, καταπιάνομαι με κάτι στο οποίο είμαι πραγματικά καλός.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)