του Jean-Luc Godard

Γυρισμένη σε εποχές σημαδιακές και σε στιγμές κάθε άλλο από ανύποπτες, η ταινία Deux ou trois choses que je sais d'elle (Δύο τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτή) είναι ένα μανιφέστο των αντιλήψεων και των απόψεων που ο σκηνοθέτής της είχε εκείνη την εποχή για το σινεμά, την ηθική, την πολιτική κατάσταση και τέλος για την πόλη.
Πάνω σε τρεις άξονες κινείται η ταινία. Ο πρώτος είναι η ιστορία μίας νοικοκυράς, της Ζυλιέτ, που εκπορνεύεται. Ο δεύτερος είναι ένα ντοκιμαντέρ -δοκίμιο για τον αστικό χώρο μίας μεγαλούπολης -το Παρίσι- και για τις αλλαγές που συμβαίνουν σ' αυτόν. Και ο τρίτος άξονας συγκροτείται γύρω από τα προσωπικά σχόλια του σκηνοθέτη (αλλά και της ηθοποιού Μαρίνα Βλαντί) για τον κινηματογράφο, την υποκριτική, τον πολιτισμό, την πολιτική κατάσταση.
Σ' αυτήν την ταινία δεν υπάρχει αφηγηματική ανέλιξη, δεν υπάρχουν δραματικές συγκρούσεις, δεν υπάρχει μία καθαρή αφηγηματική γραμμή. Υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν συγκρούσεις απόψεων, υπάρχει διαλεκτική, υπάρχουν τέλος εικόνες μίας πόλης που βρίσκεται σε κατάσταση μετάβασης. Έτσι τα "δυο -τρία πράγματα" αναφέρονται λιγότερο στο πρόσωπο της ηρωίδας και περισσότερο στο πρόσωπο της πόλης. Αυτή άλλωστε είναι και ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας.
"Η χωροταξία της περιοχής των Παρισίων θα διευκολύνει την κυβέρνηση στην άσκηση της ταξικής πολιτικής": η φράση που ακούγεται στην διάρκεια της ταινίας μπορεί να προσφέρει ένα κλειδί για την κατανόηση της σκηνοθετικής οπτικής. "Πως η οικονομία διαμορφώνει την πόλη; Πως η πόλη διαμορφώνει τον άνθρωπο;" Αυτά τα ερωτήματα θέτει η σκηνοθεσία.
Ο Jean-Luc Godard κινηματογραφεί τα εσωτερικά και εξωτερικά τοπία της πόλης, καταγράφει -μ' ένα τρόπο αποσπασματικό- την ζωή της. Δρόμοι και οικιστικά συγκροτήματα, πολυκατοικίες και καταστήματα, εσωτερικά διαμερισμάτων και χώροι δουλειάς, καφέ, κομμωτήρια και σούπερ μάρκετ: είναι ο άνθρωπος που κινείται και διαβιεί σ' αυτούς τους χώρους.
Υπάρχει μια στενή σχέση που συνδέει τον χώρο με τα πρόσωπα, αφού είναι η οργάνωση του χώρου που καθορίζει τα πρόσωπα, την ψυχολογική τους κατάσταση, την ηθική τους. Και είναι γι' αυτό που τελικά η εκπόρνευση δεν είναι παρά άλλη μια μορφή μισθωτής εργασίας, άλλη μία μορφή εκμετάλλευσης "ανθρώπου από άνθρωπο", απόρροια τελικά της θέσης της ηρωίδας στο αστικό τοπίο.
Το πλάνο με τις συσκευασίες γνωστών προϊόντων είναι η κατάληξη των συλλογισμών του σκηνοθέτη: τοποθετημένα στον χώρο με τέτοιο τρόπο που να θυμίζουν ένα οικιστικό συγκρότημα, μοιάζουν παράλληλα να υποδηλώνουν το αυτονόητο: η χωροταξία είναι ένας μηχανισμός επιβολής της οικονομικής εξουσίας πάνω στον χώρο και στους ανθρώπους.

Δ.Μ.