της Andrea Arnold
(οι δηλώσεις των συντελεστών)
Andrea Arnold, σκηνοθέτις
Ποτέ δε μου άρεσαν οι κινηματογραφικές μεταφορές. Η αφηγηματική γλώσσα είναι πολύ διαφορετική από την κινηματογραφική και πολύ συχνά τα μυθιστορήματα είναι ολοκληρωμένες δουλειές που δε χρειάζονται περαιτέρω επεξήγηση. Σχεδόν εξέπληξα τον εαυτό μου όταν επέλεξα αυτό το βιβλίο, και τί βιβλίο... Είναι γοτθικό, φεμινιστικό, σοσιαλιστικό, σαδομαζοχιστικό, φροϋδικό, αιμομικτικό, βίαιο και σπαρακτικό. Είναι ίσως αδύνατον να μην το αδικήσει κανείς γυρίζοντάς το σε ταινία, αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Από τη στιγμή που η ιδέα μπήκε στο κεφάλι μου, δεν κατάφερα να τη βγάλω.
(...) Την πρώτη φορά που ήρθα σ' επαφή με το έργο ήμουν παιδί. Είδα την κλασική ταινία του 1939 με τον Λόρενς Ολίβιε (Laurence Olivier) και την Μερλ Όμπερον (Merle Oberon) (σ.τ.ε σε σκηνοθεσία William Wyler και παραγωγή Samuel Goldwyn), και με σημάδεψε βαθιά. Μεγαλώνοντας, διάβασα το μυθιστόρημα και μου φάνηκε περίεργο που δεν επρόκειτο απλά για μια ιστορία αγάπης, ήταν κάτι πολύ πιο σκοτεινό, περίεργο και βαθυστόχαστο. Όταν το ξαναδιάβασα, μετά από πολλά χρόνια, έπιασα τον εαυτό μου να στεναχωριέται για τον Χίθκλιφ: το απόλυτο outsider. Τον ουρανοκατέβατο εισβολέα. Ήθελα να διηγηθώ την ιστορία για χάρη του, για τον τρόπο που τον κακοποίησαν όταν ήταν παιδί, την κτηνωδία που είχε ζήσει και το πώς εξελίχθηκε μεγαλώνοντας: ήταν αποτέλεσμα των τραυματικών εμπειριών του, ή ήταν αυτή η πραγματική του φύση; Η Κάθι λέει ότι εκείνη είναι ο Χίθκλιφ. Εγώ νομίζω ότι η Έμιλι (Μπροντέ/ Emily Brontë) είναι ο Χίθκλιφ. Όλοι μας κατά βάθος είμαστε Χίθκλιφ.
Robert Bernstein, παραγωγός
Τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" είναι ίσως το πιο πολυδιαβασμένο αγγλικό βιβλίο και το να το αναλάβει κανείς είναι μια μεγάλη πρόκληση, γι' αυτό και θέλαμε μια εντελώς πρωτότυπη προσέγγιση της ιστορίας. Από τη στιγμή που ανέλαβε το project η Αντρέα, ήθελε να έχει όσο το δυνατόν περισσότερο τα παιδιά (τους πρωταγωνιστές σε μικρή ηλικία) πάνω στην οθόνη. Αυτή είναι μια πολύ τολμηρή εκδοχή, και ταυτόχρονα πολύ σημαντική γιατί εξηγεί την απελπισμένη εμμονή του Χιθκλιφ για την Κάθι. Εξίσου τολμηρή είναι και η απόφαση να αφηγηθεί την ιστορία αποκλειστικά από την οπτική γωνία του Χίθκλιφ.
Η φύση αποτέλεσε ένα από τα σημαντικά στοιχεία της ταινίας, γιατί μπορεί να είναι ταυτόχρονα όμορφη και παρήγορη, όπως και κτηνώδης, εγωίστρια, λυσσαλέα και καταστροφική. Είμαστε όλοι κομμάτι της, ό,τι είδους ζωή κι αν έχουμε επιλέξει. Είμαστε ζώα και δεν έχουμε πάντα τον έλεγχο του εαυτού μας. Ο Χίθκλιφ είναι μια δύναμη της φύσης, όπως όλοι μας.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)
