της Phyllida Lloyd
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Είχα ήδη σκηνοθετήσει μία ταινία κι ένα θεατρικό έργο πάνω στη ζωή της Ελισάβετ γιατί έτρεφα ένα παθιασμένο ενδιαφέρον για την προσωπικότητά της, κι αυτό υπήρξε το έναυσμα για ν' ασχοληθώ με τη "Σιδηρά Κυρία" (The Iron Lady). Είχα επίσης ενθουσιαστεί με το ότι το σενάριο δεν είναι μια κοινότοπη βιογραφία - αφήστε που τις βιογραφίες είναι πολύ δύσκολο να τις χειριστείς, προκειμένου να μη μοιάζουν με λίστα συσσωρευμένων γεγονότων. Το θηρίο με το οποίο πάλεψα όμως τελικά ήταν πολύ διαφορετικό λόγω της έξοχης γραφής, ειδικά στα σημεία όπου η γηραιά πλέον Μάργκαρετ Θάτσερ/ Margaret Thatcher (σ.τ.ε. την υποδύεται η Μέριλ Στριπ/ Meryl Streep) ζει σ' έναν πλασματικό κόσμο που παραπαίει ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Η  Άμπι (σ.τ.ε. Abi Morgan, σεναριογράφος) δημιούργησε μέσα από τη φαντασία της ένα ξεχωριστό σύμπαν για την πρωταγωνίστρια.
(...) Εξαρχής για μένα η ταινία αυτή δεν ήταν πολιτική. Είναι σχεδόν σεξπιρική, με την έννοια του μεγάλου ηγέτη που είναι ταυτόχρονα τρομερός αλλά και τόσο γεμάτος ελαττώματα.  Είναι μια ιστορία για την εξουσία, για το πόσο η εξουσία συνθλίβει, και για το τί συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο που σφύζει κι ολοκληρώνεται μέσω της δουλειάς του, όταν αυτή φτάνει ξαφνικά σ' ένα τέλος. Ταυτόχρονα όμως είναι και μια ιστορία που αγγίζει όλους μας και καθρεφτίζει τις ζωές μας - ακόμη κι αν δεν έχουμε ζήσει μια ζωή απίστευτη, επική σαν της ηρωίδας - γιατί μιλάει για το τί θα μας συμβεί όταν τελειώσει η καριέρα μας και  βρεθούμε ξαφνικά γερασμένοι και ανήμποροι.
(...) Υπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό στο πόσο χρειάστηκε να παλέψει όταν ανέλαβε την εξουσία, καθώς και στην απομόνωση που υπέστη από το κόμμα της, το οποίο στην πλειονότητά του αποτελείτο από άνδρες που προέρχονταν από ιδιαίτερα προνομιούχες οικογένειες. Ένας από τους συναδέλφους της δήλωσε πως είχε την αίσθηση πως αυτό που την έκανε outsider δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι ήταν γυναίκα, όσο το ότι προερχόταν από μια χαμηλότερη κοινωνική τάξη.
Μια από τις πιο διεισδυτικές σκηνές του σεναρίου, είναι αυτή μιας γυναίκας μόνης εν μέσω μιας θάλασσας ανδρών: νιώθεις αμέσως αυτή την απομόνωση, αυτή τη μοναχικότητα. Η ίδια είχε πει άλλωστε ότι “το να είσαι Πρωθυπουργός είναι μια μοναχική δουλειά”, αλλά σαφώς το γεγονός ότι ήταν γυναίκα, και μάλιστα της κατώτερης μεσαίας τάξης, επιδείνωνε την κατάσταση.
(...) Ήθελα ο κόσμος του παρελθόντος να διαφέρει κατά πολύ από αυτόν του παρόντος. Με το σκηνογράφο πήραμε έμπνευση από τους πίνακες ενός Δανού ζωγράφου, του Hammershøi, που ζωγράφιζε άδεια δωμάτια ή εσωτερικούς χώρους με την παρουσία κυρίως γυναικών. Ο κόσμος της Μάργκαρετ στο παρόν κυριαρχείται από τη μονοχρωμία, οι λίγες ζωηρές πινελιές προέρχονται από τα ρούχα των επισκεπτών της: πέρα από αυτές τις λάμψεις χρώματος και ζωής, ο κόσμος της είναι στατικός και σιωπηλός. Και φυσικά έρχεται σ' έντονη αντίθεση με την περασμένη της ζωή, που ήταν εκρηκτική και γεμάτη χρώματα: το μπλε των φορεμάτων της, το κόκκινο, το μπλε και το λευκό της βρετανικής σημαίας. Το ίδιο καθρεφτίζει και η φωτογραφία. Ήθελα η πολιτική της ζωή να μην είναι άνοστη, να μην αποτελείται μόνο από ομιλούσες κεφαλές, ήθελα να είναι ροκ 'ν' ρολ. Όλο αυτό ήταν τόσο συναρπαστικό σα να βρίσκεσαι στο διάστημα, η ίδια ήταν αστροναύτης, σταρ της ροκ, πρωταθλήτρια - μεταφορικά μιλώντας - και ήθελα να υπάρχει όλη αυτή η ενέργεια, ώστε όταν επιστρέφεις στο παροντικό της σπίτι και τη βρίσκεις να κάθεται στην καρέκλα περιμένοντας να πάει στο γιατρό, ή να διαβάζει ήσυχα το βιβλίο της μετά το βραδινό, να νιώθεις έντονα αυτή την απώλεια, αυτή την απουσία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)