(Μια νέα γυναίκα)
της Léonor Serraille
(η κρτική της Μαρίας Γαβαλά)

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

«Η σταθερότητα είναι βαρετή», υποστηρίζει η εξωστρεφής, φλύαρη, ενοχλητική Πολά, η τριαντάρα ηρωίδα της ταινίας της Σεράιγ, βαδίζοντας ή τρεκλίζοντας σε έναν κόσμο που, γενικώς, βρίσκεται σε αστάθεια. Θεωρεί πώς όσοι γύρω της ισχυρίζονται (όντας επαναπαυμένοι σε αυτόν τον ισχυρισμό, ταμπουρωμένοι πίσω του) ότι είναι βολεμένοι, αποκαταστημένοι, επιτυχημένοι, ασφαλείς και ευτυχείς στη ζωούλα τους, πλανώνται οικτρά. Και τους επιτίθεται με τον τρόπο της. Άλλοτε παθαίνοντας ισχυρό νευρικό κλονισμό και περνώντας στην επίθεση, κουτουλώντας πάνω σε θεόκλειστες πόρτες, όπου δεν θα εισακουστεί από κανέναν, παρά μόνον από κάποια υπηρεσία των Επειγόντων Περιστατικών, εκεί όπου συνήθως προσφέρονται πρώτες βοήθειες στους ελαφρά πληγωμένους ή σε αυτούς που χάνουν προσωρινά τον έλεγχο και, αδυνατώντας να πολεμήσουν τον πραγματικό εχθρό, τα βάζουν με τους ανεμόμυλους. Όμως, η Πολά δεν είναι τρελή, το γνωρίζει καλά η ίδια, και όσο προχωρά η ταινία, σιγουρευόμαστε κι εμείς γι’ αυτό. Τρέφοντας μέσα της νοσταλγία για πράγματα που δεν έχει κάνει και δεν έχει γνωρίσει, παριστάνει μια άλλη γυναίκα από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς όμως η προσποίηση, το περιστασιακό μακιγιάζ, θα την σπρώξει στο να συνειδητοποιήσει ότι κάθε ψέμα οδηγεί σε οδυνηρή αυταπάτη. Αν δεν πετάξει από πάνω της κάθε φτιασίδωμα, προκοπή δεν θα δει. Αν δεν κλείσει κατάμουτρα, με τη σειρά της, την πόρτα σε ανθρώπους, που πρώτα την πετάνε στα άπλυτα κι ύστερα τη θέλουν πίσω, το μόνο που θα καταφέρει είναι μερικές θεαματικές επιδείξεις αντίδρασης, που δεν συνιστούν όμως ουσιαστική, καθοριστική εξέγερση. Περίπτωση ταινίας, όπου η ηρωίδα, διασχίζοντας την περιπετειώδη αφήγηση της καθημερινότητας, ωριμάζει, ενηλικιώνεται και αποκτά αυτεξουσιότητα, την ουσιαστική δηλαδή ελευθερία της, η ταινία της Σεράιγ θίγει, παράλληλα, ευαίσθητα και οδυνηρά κοινωνικά θέματα (αναζήτηση ταυτότητας, διαφορετικότητα και η υπεράσπισή της, σωματική και ψυχική μεταμφίεση, συναισθηματική σύγχυση, αποξένωση και αμεσότητα, η δύσκολη απόφαση να κάνεις έκτρωση, το δικαίωμα σε κρίσεις νεύρωσης, τα αγκάθια του βιοπορισμού, στέρηση στέγης στη Μητρόπολη, περιπλάνηση στην αστική ζούγκλα της ασφάλτου κ.ο.κ) με ευθύ, οξύ και θαρραλέο τρόπο, ακολουθώντας την ευθεία, ρεαλιστική γραμμή, του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, προσφέροντάς μας και μια πολύ αξιοπρόσεκτη ερμηνεία, από μεριάς της Λετισιά Ντος, η οποία επιτυγχάνει να ολοκληρώσει την αυθεντική εικόνα της «μικρής, άγριας, θυμωμένης μαϊμούς», κατά πώς ισχυρίζεται ο Αφρικανός φίλος της.