του Guillem Morales
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθετώ. Η δεύτερη ταινία είναι πάντα πιο σημαντική από την πρώτη. Δεν μπορείς να ρισκάρεις κάνοντας λάθη. Και με "Τα Μάτια της Τζούλια" ένιωσα αυτή την ευθύνη. Απαιτείς πολλά περισσότερα από τον εαυτό σου και από όλη την ομάδα, και αν το project είναι πολύ μεγαλύτερο από την πρώτη ταινία σου, τότε είναι και η ευθύνη μεγαλύτερη.
Στο νέο μου φιλμ, πρωταρχικός μου σκοπός είναι να διασκεδάσω το κοινό, να αφήσω τον θεατή χωρίς ανάσα, να ζήσει ένα ταξίδι ανάμεικτων συναισθημάτων μέχρι το τέλος. Μου αρέσει το είδος των ταινιών θρίλερ και νιώθω άνετα μαζί του. Δεν επιβάλλει όρια. Ένα θρίλερ μπορεί να είναι φρικιαστικό, ευσπλαχνικό, συναρπαστικό, γεμάτο έντονα συναισθήματα. Μπορεί να πει οποιοδήποτε είδος ιστορίας, με τέτοιο τρόπο που να κερδίσει το κοινό από την αρχή.
Η ιδέα για τη νέα ταινία μού ήρθε από μια εικόνα που είχα στο μυαλό μου, μιας γυναίκας με δεμένα μάτια. Είχε υποστεί κάποια επέμβαση και έπρεπε να φοράει τους επιδέσμους για δυο εβδομάδες για να επανακτήσει τη χαμένη όρασή της. Αν κατά λάθος τους έβγαζε, τότε δεν θα είχε επιτυχία η επέμβαση. Κατά κάποιον τρόπο ένιωσα ενστικτωδώς ότι, παρόλο που είχε περιορισμένη όραση λόγω των επιδέσμων στα μάτια, αυτή η γυναίκα θα ξεκινούσε να βλέπει πράγματα πιο καθαρά από ποτέ. Ήμουν πεπεισμένος ότι πίσω από αυτή την εικόνα, υπήρχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία για να ειπωθεί.
Υπάρχουν πολλές ταινίες με θέμα τυφλές γυναίκες ή χαρακτήρες. Όχι όμως τόσες πολλές που να περιγράφουν τη διαδικασία τού να χάνει κάποιος την όρασή του και να αισθάνεται ότι πρόκειται να καταδικαστεί σε έναν κόσμο σκοτεινό. Με αυτή την αίσθηση, "Τα Μάτια της Τζούλια" δεν είναι μια ταινία για μια τυφλή γυναίκα: είναι ένα φιλμ για μια γυναίκα, που τυφλώνεται στην πορεία. Προτού όμως χάσει την όρασή της για πάντα, θα πρέπει να δει πράγματα, σημαντικά πράγματα που δεν έχει δει ποτέ πριν, όμορφα ή φρικιαστικά... Το να χάνεις κάτι είναι πάντα τρομερό.
Το να χάνεις αισθήσεις ή πράγματα που έχεις καταφέρει... υλικά πράγματα, ανθρώπους ή συναισθήματα. Η απώλεια πάντα συνεπάγεται την θλίψη. Και η θλίψη είναι πάντοτε φρικτή. Όμως το να χάνεις ένα πράγμα πάντα ακολουθείται από το ότι κερδίζεις κάτι άλλο. Και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε: δεν υπάρχει τίποτα κακό ή θλιβερό σε αυτό. Το να τυφλώνεσαι δεν είναι ευχάριστο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τελειώνουν εκεί. Σημαίνει μεταμόρφωση, η οποία είναι μια επώδυνη αλλά θετική διαδικασία, αν τη δούμε ως εξέλιξη.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)