της Susana Nobre
(κριτική του Δημήτρη Μπάμπα)

Μια γυναικεία φωνή θυμάται. Πρόσωπα και εικόνες της παιδικής ηλικίας. Μια μεσοαστική πολυκατοικία στην οδό Cidade Rabat. Οι πόρτες των διαμερισμάτων. Οι σκάλες. Το ασανσέρ. Η γυναικεία φωνή να ανασυντάσσει το παρελθόν...Και μια γηραιά κυρία που σκίζει τις φωτογραφίες -τεκμήρια μιας ζωής που πέρασε...
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι μια 40χρονη γυναίκα, η Helena (που την υποδύεται εξαιρετικά η Raquel Castro) η οποία βρίσκεται λίγο πριν τα πρόθυρα της μέσης ηλικίας. Χωρισμένη, με μια κόρη στην εφηβεία, η Helena εργάζεται στην παραγωγή μιας ταινίας. Ό,τι συνταράσσει την ηρωίδα, τουλάχιστον σε μια πρώτη προσέγγιση, είναι ο θάνατος της μητέρας. Η Helena συνεχίζει φαινομενικά χωρίς εμφανή σημάδια ταραχής την καθημερινότητά της...
Σχεδιάζοντας ένα χαμηλόφωνο ιχνογράφημα μιας γυναικείας ζωής, η σκηνοθέτις συνθέτει το πορτραίτο μιας γυναίκας φαινομενικά γαλήνιας. Καμία έντονη έκφραση συναισθήματος, κανένας υψηλόφωνος λόγος, καμία έντονη δραματική σύγκρουση. Οι συναντήσεις με την κόρη, τον εραστή, την αδελφή της, σκηνές από την εργασία της -τα γυρίσματα μιας ταινίας στα υποβαθμισμένα προάστια, - και οι στιγμές που η ηρωίδα ξεδίνει -ένα γαμήλιο γλέντι, το πάρτι στα περιθώρια του γυρίσματος.  Ό,τι αντικρίζουμε είναι αχνά ίχνη συναισθήματος, υπόνοιες των χρωμάτων τους πάθους, απόηχους από τις θύελλες της ψυχής και της καρδιάς. Ακολουθώντας τις διδαχές ενός σινεμά μπρεσονικού, η Susana Nobre  (No táxi do Jack, 2021) επιφυλάσσει στο θεατή μόνο μια σκηνή δραματικής κορύφωσης: η μέχρι τότε ατάραχη ηρωίδα, κλαίει μετά από καιρό αντικρίζοντας το αναστατωμένο σπίτι της μητέρας της. Ό,τι παρακολουθούμε είναι οι αδιόρατες διαδικασίες ενός πένθους και ίχνη και θολές αντανακλάσεις από τις καλά κρυμμένες αγωνίες της ύπαρξης μπροστά στο πέρασμα του χρόνου.