(Η Λίντα θέλει κοτόπουλο!)
των Chiara Malta & Sébastien Laudenbach
(σχόλιο του Δημήτρη Μπάμπα)

Η Λίντα είναι μία 8χρονη και μένει μαζί με τη μητέρα της, την Πωλέτ. Ζει τις αγωνίες, τις εμμονές, τις αδικίες και τα πάθη της ηλικίας της. Η Λίντα έχει ένα ανεξήγητο πάθος: το κοτόπουλο με πιπεριές. Εν μέσω μιας γενικής απεργίας, όπου τα πάντα είναι κλειστά, η Λίντα και η μητέρα της κυνηγάνε κοτόπουλα για να τα μαγειρέψουν και ψάχνουν για πιπεριές…
Ταινία κινουμένων σχεδίων που διαδραματίζεται στο μεγαλύτερο της μέρος στο γκρίζο σύμπαν των παρισινών προαστίων, των banlieue, η ταινία αντιπαραθέτει στη σκοτεινή μονοχρωμία του πραγματικού κόσμου, μία αληθινή πανδαισία χρωμάτων. Οι εικόνες της χαρακτηρίζονται από έντονα χρώματα -κάθε χαρακτήρας αντιπροσωπεύεται από ένα χρώμα, κάθε αντικείμενο έχει το χρώμα του. Η σκηνοθεσία εστιάζει τόσο στη Λίντα, όσο και στη μητέρα της, στη μεταξύ τους σχέση και τις περιπέτειες τους. Γεμάτη κωμικά επεισόδια που, σιγά-σιγά, κλιμακώνονται σε μια τυπική σκηνή για ταινία banlieue, η ταινία είναι παράλληλα και μία περιπέτεια για το κρυφό τραύμα της απώλειας, τη μητρική αγάπη, για τη γονική φροντίδα άλλα και για τις γονικές ενοχές, τέλος για τις αταξίες και τα πάθη της παιδικής ηλικίας. Επιπλέον, είναι και μια ταινία για το κοινωνικό τοπίο των banlieue, για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, τέλος, για την επανασύνθεσή του. Και όλα αυτά στους τόνους και τους ρυθμούς μιας τρελής κωμωδίας.
Αν και οι στόχοι της σκηνοθεσίας είναι, όπως φαίνεται η παιδική ηλικία, ωστόσο, ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της μητέρας αλλά και όσων προηγουμένως αναφέρθηκαν, είναι μία ταινία που απευθύνεται σε ενήλικες, και πιο συγκεκριμένα σε γονείς...