(Αντίπαλος)
του Milad Alami
(σχόλιο: Θόδωρος Σούμας)

Μας εντυπωσίασε πρόσφατα το πολύ δυνατό και ευαίσθητο φιλμ "Αντίπαλος" (2023) του ταλαντούχου ιρανοσουηδού σκηνοθέτη Μιλάνι Αλάμι.
Η εύρωστη και συγκινησιακή ταινία του διατρέχεται από αρκετούς σημαντικούς νοηματικούς και αφηγηματικούς άξονες: Η μετανάστευση των διωκόμενων στην πατρίδα τους, "διαφορετικών" μουσουλμάνων (στο φιλμ, η ισλαμιστική δικτατορία είναι το Ιράν). Η δύσκολη ζωή και επιβίωση μιας οικογένειας μεταναστών στη Δύση. Η διαχρονική οικογένεια και οι σχέσεις των μελών της. Οι ομοφυλοφιλικές ορμές, η απώθηση και η απόρριψή τους από τα καταπιεστικά ισλαμικά καθεστώτα και από τα ίδια τα κυνηγημένα και τρομαγμένα άτομα. Το τι είναι καλό και τι κακό στα δύσκολα κοινωνικά περιβάλλοντα, δυτικά ή τριτοκοσμικά, όπου ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Οι μάχες στον αθλητισμό και στους αγώνες του σώματος. Η φονταμενταλιστική ισλαμιστική καταπίεση και η δυτική πλουραλιστική ανεκτικότητα. Τα κοινωνικά όρια στη Δύση και στις μουσουλμανικές, ισλαμιστικές χώρες (εδώ, στο Ιράν).
Όλα αυτά μέσα από μια μεστή, φορτισμένη, στιβαρή και συναισθηματική σκηνοθεσία που αναδεικνύει τον φόβο, τη ζοφερότητα, την τρυφεράδα, την ελπίδα και την καταπιεσμένη διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Πρόκειται για ένα δυνατό, συνεκτικό φιλμ γεμάτο συγκρούσεις μέσα στο σκοτάδι, συναισθήματα και απόπειρες των προσώπων να βγουν στην επιφάνεια και στο φως.