της Marija Kavtaradzė
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Ο έρωτας στην εποχή  των πολλών και διαφόρων ταυτοτήτων  και των διαφορετικών εκδοχών σεξουαλικότητας είναι στο κέντρο αυτής εδώ της ταινίας.
Τα προκαταρκτικά της ερωτικής πράξης, οι ερωτικές περιπτύξεις ενός ζευγαριού. Ο άντρας ζητά από τη γυναίκα να πει «σ’ αγαπώ», ως προαπαιτούμενο για να προχωρήσουνε. Η γυναίκα για λίγο διστάζει, αλλά τελικά λέει «σ’ αγαπώ» ....
Ο Dovydas είναι διερμηνέας της γλώσσας των κωφαλάλων και η Elena είναι χορεύτρια. Γνωρίζονται για πρώτη φορά όταν ο Dovydas αναλαμβάνει την διερμηνεία για ένα γκρουπ μαθητών, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος χορού. Η έλξη φαίνεται ότι είναι αμοιβαία και δυνατή. Ωστόσο, υπάρχει ένα σημαντικό εμπόδιο για την ολοκλήρωση της σχέσης τους: ο Dovydas δηλώνει ότι είναι ασεξουαλικός...
Η σκηνοθέτις αφηγείται μια τόσο τυπική στα χαρακτηριστικά της ερωτική ιστορία, δηλαδή τη διαδικασία της ερωτικής προσέγγισης ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ωστόσο, την τοποθετεί μέσα στο σημερινό ιδεολογικό περιβάλλον των πολλαπλών και διαφορετικών ταυτοτήτων, μακριά από τη «παλιομοδίτικη» δυαδικότητα. Στο κέντρο της δραματικής πλοκής υπάρχει το ταυτοτικό ζήτημα -και αυτό συνιστά το πρωτότυπο στοιχείο της ταινίας. Η σεξουαλική ταυτότητα του ήρωα είναι το εμπόδιο το οποίο πρέπει να υπερπηδηθεί -είτε από τη γυναίκα μέσα από την αποδοχή του Άλλου, είτε από τον άνδρα που πρέπει με κάποιο τρόπο να (επι)“λύσει” την ερωτική του ταυτότητα.
Τοποθετώντας στο κέντρο της δραματικής πλοκής τις πολλαπλές και διαφορετικές εκδοχές της σεξουαλικότητας, η σκηνοθεσία θέτει ως αίτημα την αποδοχή του διαφορετικού και την αναζήτηση μιας νέας κανονικότητας,. Ωστόσο, αυτή η αναζήτηση της νέας κανονικότητας σχεδιάζεται μέσα από τις αρχετυπικούς μηχανισμούς της ρομαντικής ταινίας…
Υπάρχει ένα έντονο σωματικό στοιχείο στον τρόπο που σχεδιάζονται οι χαρακτήρες. Στη γυναίκα και στον τρόπο που κινείται και χειρονομεί, υπάρχει μια ανοικτότητα του σώματος, και αυτή η σωματικότητα της έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη σχεδίαση-παρουσίαση του ανδρικού χαρακτήρα που μοιάζει κάπως άκαμπτος, αδύναμος να εκφράσει σωματικά συναισθήματα. Παράλληλα, υπάρχει ένα θέμα σχετικά με την ίδια σωματική παρουσία της ηρωίδας η οποία παρόλο που είναι χορεύτρια, είναι πολύ μακριά από τα κλασικά σωματικά αρχέτυπα της χορεύτριας. Έχει κάνει η ίδια, κατά κάποιον τρόπο, μια σημαντική υπέρβαση: έχει υπερβεί τα όρια και τους περιορισμούς του σώματος της.
Σ' αυτή την ταινία, η ερωτική προσέγγιση, οι διαδικασίες προς την σωματική εγγύτητα και οικειότητα, το κτίσιμο του κοινού συναισθηματικού σύμπαντος, η πορεία προς την ολοκλήρωση (της σχέσης) είναι αργή. Είναι γι’ αυτό που ο έρωτας περιγράφεται ως μια αργή στους ρυθμούς της διαδικασία, όπου τα δύο σώματα αγγίζουν σιγά -σιγά το ένα το άλλο .
Έτσι είναι οι αργοί ρυθμοί (και τα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδηθούν) που αποτελούν ουσιαστικά το θέμα της ταινίας. Ό,τι σώζει τον έρωτα του ζευγαριού -και κρατά το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο (αλλά και του θεατή)- είναι η παιγνιώδης διάθεση: αυτή μοιάζει να αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία οικοδομείται η σχέση τους.