του Pavel G. Vesnakov
(κριτική: Καλλιόπη Πουτούρογλου)

Ένας γιος έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν και τον νεκρό πατέρα του, όταν μετά από μακρά διαμονή στο εξωτερικό επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια υποβαθμισμένη βουλγαρική κωμόπολη που φυλλοροεί, για να πουλήσει το πατρικό του σπίτι σε μια πολυεθνική που θα μετατρέψει ολόκληρους οικισμούς σε πολυτελή ξενοδοχεία και καζίνο. Κουβαλώντας τις δικές του θλιβερές αναμνήσεις από τη σχέση του με τον πατέρα, ο λιγομίλητος Kaloyan, που οι φίλοι του αποκαλούν Koko, βιάζεται χωρίς συναισθηματισμούς να ξεμπερδέψει με τα διαδικαστικά και με την άχαρη εκταφή των λειψάνων που προκύπτει στην πορεία για να επιστρέψει στη νέα του πατρίδα. Μέσα από μια σειρά συναντήσεων με παλιούς οικογενειακούς φίλους, ο Koko, που το μυώδες σώμα του είναι καλυμμένο από πυκνά τατουάζ με μια υπερβολή που κρύβει ενδεχομένως κάτι βαθύτερο (εντυπωσιακός στο ρόλο ο διάσημος βούλγαρος τραγουδιστής της ραπ Ognian “Fyre” Pavlov), θα έρθει αναγκαστικά αντιμέτωπος με το παιδικό τραύμα, θα ανακαλύψει ωστόσο για πρώτη φορά, μέσα από προσωπικές αφηγήσεις και ανέκδοτα, έναν πατέρα που δεν γνώριζε και θα επανεξετάσει-αναθεωρήσει τις απωθημένες μνήμες.
Το Windless, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Vesnakov μετά το German Lessons ( όπου και εκεί συναντούσαμε, εκτός από την προβληματική σχέση πατέρα-γιου, το πορτρέτο μιας κοινωνίας σε βαθιά κρίση), θα μπορούσε να είναι άλλη μία ταινία για την αποκατάσταση της μνήμης, τη συμφιλίωση με το παρελθόν και την πατρίδα που κουβαλάμε μέσα μας. Από την αρχή ωστόσο γίνεται αισθητό ότι εδώ επιχειρείται κάτι διαφορετικό. Και δεν πρόκειται μόνο για τη στιλιστική προσέγγιση, το αυστηρό τετράγωνο κάδρο 1:1 στο οποίο ο σκηνοθέτης κλείνει ασφυκτικά τον ήρωα και τις τολμηρές συνθέσεις των πλάνων του, αλλά για την ποιητική ένταση και τη συμβολική πυκνότητα με τις οποίες ο Vesnakov πλαισιώνει μια απλή ιστορία που δομείται από μια σειρά συναντήσεων/συζητήσεων και τη μεταμορφώνει σε συναισθηματικό ταξίδι που οδηγεί πίσω στην αρχή των πραγμάτων, αυτών που χάθηκαν αλλά παραμένουν με κάποιο τρόπο ακόμα ζωντανά (αφηγήσεις για παλιά τοπικά κατορθώματα, εγκαταλελειμμένα σπίτια, έπιπλα και οικογενειακά κειμήλια).
«Είμαι εδώ για να φροντίσω τον πατέρα μου». Με την παραπάνω δήλωση και την τελική του απόφαση, στην τελευταία σκηνή της ταινίας, ο Koko, που σε αναζήτηση μιας άλλης ταυτότητας έχει αντικαταστήσει το πρόσωπό του με ένα ζωγραφιστό στο πίσω μέρος του ξυρισμένου του κεφαλιού, σπάει έναν κύκλο σκληρότητας , ανοίγοντας παράθυρα ελπίδας σε έναν κόσμο που αλλάζει, όχι απαραίτητα προς το καλύτερο.

Karlovy Vary 2024