(Εκεί που πάνε οι ελέφαντες)
των Catalin Rotaru & Gabi Virginia Sarga
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Ο κινηματογραφικός φακός κινείται άτακτα και παρακολουθεί τυχαία κάποια πρόσωπα που κινούνται στους δρόμους του Βουκουρεστίου, ζουμάρει κοντά τους, ζαλίζεται, απομακρύνεται... ώσπου επιλέγει έναν νεαρό άντρα που φαίνεται σαλταρισμένος καθώς παρακολουθεί τυχαία κάποιον περαστικό και μιμείται τις κινήσεις και τα λόγια του. Κι αυτός είναι ο πρώτος βασικός χαρακτήρας της ταινίας, που αργότερα θα μάθουμε πως λέγεται Μαρσέλ, είναι 24 χρονών και κάποια παραγωγή θα τον προσλάβει για κάποια γυρίσματα γιατί έχει -λέει- ένα “ενδιαφέρον πρόσωπο”.
Ο άλλος βασικός χαρακτήρας είναι η εννιάχρονη Λένι που τριγυρνάει φορώντας έναν πολύχρωμο πλεκτό σκούφο γιατί είναι “καραφλή” λόγω χημειοθεραπειών για τον καρκίνο και βάφει με χρωματιστά σπρέι ό,τι βρει και επιλεκτικά αφήνει κάπου κι ένα σύνθημα γραμμένο «Η Λένι ήταν εδώ» αφήνοντας το αποτύπωμά της... Και ο τρίτος βασικός χαρακτήρας που “δένεται” από τους άλλους δύο, είναι η Μάγδα η μητέρα της Λένι.
Παράξενη ταινία, ωραία παράξενη, ανάλαφρη και παιγνιώδης παρά τη δραματική κατάσταση της Λένι, απρόβλεπτη σε κάθε αφηγηματική της συνέχεια: ποτέ δεν μπορείς να μαντέψεις ποιο επεισόδιο δράσης θα ακολουθήσει και σε κάθε σκηνή συμβαίνει κάτι που δεν έχεις ξαναδεί! Σαν οι χαρακτήρες να κάνουν κάθε φορά του κεφαλιού τους και απλώς η κάμερα να τους παρακολουθεί.  
Κι όμως πρόκειται για μια ιδιαίτερη “χειροποίητη” ταινία που “μοντάρει” τα νήματα της ζωής κάποιων απλών ανθρώπων της πόλης, όπου και συνυφαίνεται κομμάτι κομμάτι στον καμβά της, σαν παζλ, μια ωραία ιστορία που προκύπτει μεταξύ τους την οποία αξίζει να αφηγηθεί...      
σε σενάριο και σκηοθεσία των Καταλίν Ροτάρου, Γκάμπι Σάργκα  

65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης