του Αγγελου Φραντζή
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

This is not a love song

...αυτή η αίσθηση λατρεία που φυλάμε πάντα για όσους
δε διστάζουν να εξασκήσουν την ικανότητά τους να μας προκαλέσουν πόνο
Μαρσέλ Προυστ
Από τη Μεριά του Σουαν

Το μωρό στην κούνια κουνάει το χέρι του και νομίζει ότι κινείται ολόκληρος ο κόσμος.
Η μητέρα του τραγουδάει και το μωρό δεν ξέρει ότι εκείνο είναι σιωπηλό. Ο κόσμος είναι ένα. Αδιαχώριστος. Το μωρό θα μάθει να ξεχωρίζει σε λίγο. Να κατανοεί τις ανάγκες του. Ότι αυτό και η μητέρα του είναι διαφορετικά πλάσματα. Η οδύνη! Όλα κατακερματίζονται. Όλοι είναι μόνοι.
Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Ουσιαστικά μόνα. Προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Να ξαναγίνουν ένα. Γύρω τους, τεράστιοι κορμοί δέντρων, διάφανα ποτάμια, μια απομονωμένη παραλία, τα βουνά κι ένα αλλόκοτο κόκκινο σπίτι θαμμένο βαθιά στο δάσος. Γιατί βρίσκεται εκεί; Ποιος τους εγκατέλειψε για να πληγώσουν ο ένας τον άλλον τόσο αθώα και τόσο πολύ; Τι είναι αυτή η παράξενη σεξουαλική ανάγκη που αναδύεται από τα δέντρα, το νερό, τα φύλλα; Είναι ελεύθεροι ή παγιδευμένοι; Δεν υπάρχουν απαντήσεις.
Το ταξίδι τους είναι μια μύηση. Όπως το δικό μας ταξίδι όταν κάναμε αυτήν την ταινία. Σαν παιδιά που οι γονείς τα εγκατέλειψαν στο δάσος, η εμπειρία μας στη φύση μας ξεπέρασε. Για δυο μήνες, κοιμόμαστε σε σκηνές και τρώγαμε δίπλα στη φωτιά. Χωρίς σενάριο, γυρίζαμε την ταινία με τους ηθοποιούς μέρα με την ημέρα, σημειώνοντας το πέρασμα του χρόνου στο δικό μας προσωπικό ημερολόγιο. Οι κορμοί των δέντρων καθόριζαν τη σκέψη μας και οδηγούσαν τη ματιά μας. Ένα συνεργείο πέντε ατόμων και τρεις ηθοποιοί. Ο εξοπλισμός μας: μια απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (χρησιμοποιήσαμε την επιλογή του video για να γυρίσουμε ολόκληρη την ταινία), μια μηχανή ηχογράφησης κι ένα laptop. Αυτή η ενστικτώδης προσέγγιση της δραματουργίας απαιτούσε μια αντίστοιχη μέθοδο κινηματογράφησης, ικανή να μας απελευθερώσει από τους τεχνικούς περιορισμούς. Η απόφαση να χρησιμοποιήσουμε μια χαμηλής πιστότητας ψηφιακή φωτογραφική μηχανή αντί για μια κανονική κάμερα μας επέβαλε ένα νέο τρόπο γυρίσματος. Η μικρή μου κάμερα μου επέτρεψε να πλησιάσω ακόμα πιο κοντά: στο σημείο της αφής, στο σημείο που η εικόνα γίνεται ένα με τα πρόσωπα. Να γλύψω τις πέτρες ή να κάνω έρωτα με την άμμο. Κι άλλες φορές ν΄ ακολουθήσω τα σώματα με τέτοια επικέντρωση, σαν ένα ντοκιμαντέρ για τις αισθήσεις. Αλλά έχοντας επαφή, όχι απομακρυσμένος σαν ηδονοβλεψίας. Με την ίδια επιθυμία ν’ αγγίξω, να φιλήσω, να δαγκώσω, να ενωθώ. Να σπάσω εκστατικά τους δεσμούς της μοναδικότητας. Μια σεξουαλική μέθοδος καταγραφής για μια ταινία με θέμα την υλικότητα των συναισθημάτων. Σα Φοβιστικός πίνακας με τα αποφασιστικά περιγράμματα, τα έντονα χρώματα και τις βίαιες φόρμες.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)