του Αντώνη Κόκκινου

Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Ανδρέας. Η μοναδική ανάμνηση που έχει από την παιδική του ηλικία, είναι ότι πάντα έτρεχε. Το ίδιο κάνει και τώρα: τρέχει μόνος στους δρόμους ή μαθαίνει τους άλλους να τρέχουν. Είναι πια 45 χρόνων και προπονητής Μαραθωνοδρόμων. Για πρώτη φορά όμως αισθάνεται ότι η πόλη τρέχει μαζί του, σαν να θέλει κι αυτή να προλάβει τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Πέτρος είναι αθλητής του που ξεχωρίζει, όπως ξεχωρίζουν στη ζωή του Ανδρέα και η Χριστίνα, η Δήμητρα, η Μυρτώ, η Ελισάβετ, η Ματίνα, η… .Έρχεται ο Μαραθώνιος, ο Πέτρος νικά και η ζωή το Ανδρέα συνεχίζεται.
Η σκηνοθεσία χρησιμοποιεί την ιστορία της ταινίας για να διερευνήσει τα συναισθηματικά αδιέξοδα ενός άνδρα σε σχέση με όλες τις γυναίκες της ζωής του. Το φόντο της δράσης είναι η προσπάθεια του να προετοιμάσει τον Έλληνα Ολυμπιονίκη του Μαραθώνιου δρόμου, για τους Ολυμπιακούς του 2004. Η ταινία είναι μια καταγραφή ανθρώπινων καταστάσεων, όπου κεντρικό ρόλο παίζουν η ισχυρή επιθυμία της κατάκτησης και της νίκης, της απόκτησης και της ικανοποίησης φιλοδοξιών κι επιθυμιών.
Ο Αντώνης Κόκκινος, σκηνοθέτης της ταινίας αναφερόμενος στους λόγους που κάνουν τον ήρωα του να τρέχει εξηγεί ότι αυτό συμβαίνει «κυρίως, επειδή του αρέσει να «βλέπει». Κι όπως ο ίδιος αναφέρει, όταν τρέχει, έστω και στην ίδια διαδρομή μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, δε βαριέται ποτέ γιατί η εμπειρία είναι κάθε φορά διαφορετική –οι εικόνες αλλάζουν. Αυτό συμβαίνει και με την αγαπημένη του μουσική, την τζαζ. Δεν υπάρχει το «κομμάτι» αλλά η εκτέλεση από τους μουσικούς. Μετράει η στιγμή, ο αυτοσχεδιασμός».
Κομβικό ρόλο έχουν στην ταινία οι γυναίκες. Αυτό συμβαίνει γιατί «είναι φανερό ότι ο Ανδρέας δε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς γυναικεία παρουσία. Άλλωστε, τα βλέμματα των γυναικών τον «κυνηγούν» από την παιδική του ηλικία. Το παιχνίδι της επικοινωνίας μαζί τους στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτά που ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν γι’ αυτόν αλλά και σε ότι εκείνος ξέρει ή νομίζει ότι ξέρει γι’ αυτές –μια διαδικασία ταυτισμένη με την ίδια του τη ζωή».
Ο ήρωας αυτή τη ταινίας μοιάζει να είναι ένας αθλητής ή ένας πρωταθλητής. Ο Αντώνης Κόκκινος όμως διαφωνεί «Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι απλώς ένας άνθρώπος που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον δικό του τρόπο. Αν το πετυχαίνει ή όχι αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει ο κάθε θεατής της ταινίας ξεχωριστά. Άλλωστε αυτό είναι για μένα το ζητούμενο σε κάθε ταινία: η συμμετοχή του θεατή».