του Μάρκου Γκαστίν    

Γετού/ Henriette, Σταύρος/Gustave, Αμφιλοχίας/Frederic…
Δύο ονόματα, δύο ταυτότητες. Γάλλοι με ελληνική καταγωγή που ζουν στην Μασσαλίας, όπου οι γονείς ή οι πρόγονοι τους αποβιβάστηκαν μια μέρα, σαν τους Φωκαείς που ίδρυσαν την πόλη πριν από 2600 χρόνια. Άνθρωποι με διττή ταυτότητα που γεννά μέσα τους ερωτηματικά. Καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Κάποιοι τολμούν να πάρουν ακόμα και το δρόμο της "επιστροφής". Όλοι, όμως, έχουν μιαν ακλόνητη βεβαιότητα: τη δική τους ιστορία, αυτό το οικογενειακό έπος που τους συμφιλιώνει με τον εαυτό τους, με τις ρίζες τους. Η Γετού, η ηρωίδα μας, μας βοηθάει να συγκεντρώσουμε αυτές τις ιστορίες, οδηγώντας μας από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Η δική της ιστορία σηματοδοτεί όλες τις άλλες, γιατί είναι η ίδια, όπως η Μασσαλία για την Ελλάδα, μια κόρη μακρινή…...
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μάρκος Γκαστίν αναφερόμενος στην ηρωίδα της ταινία, λέει: "Είναι η μητέρα μιας φίλης μου επίσης κατά το ήμισυ γαλλίδας στην καταγωγή, μόνο που εκείνη κατάγεται από την Κάλυμνο. Όταν τη γνώρισα μου είπε ότι ζει στη Μασσαλία. Γίναμε πολύ φίλοι και μου έδειξε τα μέρη όπου είχε μεγαλώσει. Οι 2 στους 3 ήταν Έλληνες. Με εντυπωσίασαν οι άνθρωποι, αλλά και η σχέση τους με το τοπίο, κι έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτούς. Ήταν μια συμβολική ιστορία, η ιστορία μιας μακρινής κόρης. Συμβόλιζε τη σχέση που έχει η ελληνική κοινότητα της Μασσαλίας με την Ελλάδα".
Σχετικά με την λειτουργία της μνήμης στην ταινία επισημαίνει: "Είναι ένα ταξίδι στο παρόν, όμοιο ακριβώς με αυτό το πραγματικό που έκαναν οι "ήρωες" της ταινίας προς τον τόπο της καταγωγής τους. Κάποιοι απ' αυτούς προτίμησαν τη νοσταλγία του γυρισμού από τον ίδιο το γυρισμό, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία. Αυτό το ταξίδι είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς που ζουν με τη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου".
Τέλος στο σημείωμα του σκηνοθέτη δηλώνει σχετικά με τις προθέσεις του "Μια πόλη είναι ένα σύνολο από ζωές. Άρα μια πόλη είναι ιστορίες, πολλές ιστορίες. Κάναμε το πορτρέτο της Μασσαλίας και της ελληνικής της παροικίας αφηγούμενοι ιστορίες. Ιστορίες ζωής. Ιστορίες εμβληματικές, περί ταυτότητας και αναζήτησης ταυτότητας. Ιστορίες "ακραίες", επειδή οι πρωταγωνιστές τους πήγαν μέχρι την άκρη της αναζήτησης αυτής. Ιστορίες παραδειγματικές. Ιστορίες πολύ προσωπικές, άρα και οικουμενικές. Ποιες άραγε δεν αισθάνθηκε ποτέ ξένος στον ίδιο του τον τόπο, στην ίδια του τη ζωή, όπως οι ήρωες μας;"
Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου γράφει σ' ένα κείμενο του για την ταινία: "Πολλές μικρές Οδύσσειες με περιπλάνηση, ξενιτεμό και μόνιμο νόστο περιγράφει αυτό το βαθύτατα ανθρώπινο ντοκιμαντέρ με ξεναγό την απροσδόκητα συγκινητική Yetou, μια γυναίκα με πανέμορφα μάτια. Είναι η ίδια η "μακρινή κόρη" (όπως και η Μασσαλία, μακρινή κόρη της Ελλάδας που τη θεμελίωσε) κόρη με δύο πατρίδες, αλλά και δύο χωριστές οικογένειες -τεκμήριο του διχασμού και της αποξένωσης. Γύρω της πλέκονται άλλες ιστορίες, όλες διαφορετικές, αλλά όμοιες στα βασικά τους συστατικά. Μνήμη, παρόν και νοσταλγία. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ταινίας είναι ότι ποτέ δεν ξεπέφτει στο φτηνό μελό ή στην πατριδολαγνεία. Είναι λιτή, άμεση, διακριτική, ακόμα και όταν αποκαλύπτει κρυφά μυστικά των ηρώων της. Κι ίσως γι' αυτό, η συγκίνηση που χαρίζει, είναι αυθεντική και μόνιμη".

(Πηγή: ειδική έκδοση του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)