της Ελένης Αλεξανδράκη
(οι δηλώσεις των συντελεστών)
Όλια Λαζαρίδου, ηθοποιός
Κίνητρο [για την ταινία] ήταν η επιθυμία να κάνουμε κάτι μαζί στο νησί που αγαπάμε. Πηγαίνω πολλά χρόνια στη Νίσυρο όπως και η Ελένη Αλεξανδράκη, η οποία μένει εκεί τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Μας άρεσε η ιδέα του Παπαδιαμάντη και κυρίως σ' αυτό το νησί, γιατί η σημερινή Σκιάθος καμία σχέση δεν έχει μ' αυτήν του συγγραφέα Δεν ήταν καν η νοσταλγία για τη Νίσυρο. Κάτι άλλο επιθυμεί κανείς στο βάθος της ψυχής του. Νοσταλγία είναι ένας πόνος χαμηλά στο στήθος, στο μέρος της καρδιάς, που μοιάζει κάπως με τον πόνο του έρωτα. Μια λαχτάρα για έναν απόλυτο χώρο και χρόνο...
Ζήσαμε πολλές δυσκολίες αλλά και μεγάλη χαρά στα γυρίσματα. Τελικά, είναι της ιδιοσυγκρασίας μου να ενδιαφέρομαι για όσα προϋποθέτουν κόπο, αγώνα. Ο,τι έχω αγαπήσει εμπεριείχε ένα μόχθο, μια δυσκολία. Κι αυτά που αγαπάς, συνήθως, φέρνουν αποτέλεσμα. Τουλάχιστον αρέσουν σε σένα...
Ελένη Αλεξανδράκη, σκηνοθέτις
Mεγάλος Eλληνας συγγραφέας του τέλους του προπερασμένου αιώνα, ο Παπαδιαμαντης, παρατήρησε την ανθρώπινη συνθήκη γράφοντας κυρίως διηγήματα που αφορούσαν στον μικρόκοσμο του νησιού του, την Σκιάθο. Ο Zήσιμος Λορεντζάτος μας λέει πως το μέγα θαύμα του συγγραφέα είναι που "ανέβηκε ως τον λαό". Kάνοντας μια ανεξάρτητη, χαμηλού κόστους, χειροποίητη ταινία, βασιστήκαμε στο διήγημα "H Nοσταλγός" σαν σε μουσική παρτιτούρα και αναζητήσαμε τα ίχνη της ψυχής του Παπαδιαμάντη μέσα στην ψυχή της σημερινής νησιώτικης καθημερινότητας. Bρήκαμε ζωή.
(...) Ο Παπαδιαμάντης ζει. Ό,τι είχε γράψει παραμένει και σήμερα τόσο αληθινό γιατί εκφράζει την πεμπτουσία της ανθρώπινης ψυχής και της αγωνίας της, και νιώθω ζωντανή την παρουσία του σ' αυτό το νησί, παντού, στα πρόσωπα, στα τοπία, στα ζώα, στις συνθήκες, στους χαρακτήρες. Ένιωθα μια οικειότητα για τον Παπαδιαμάντη γιατί η επαφή μου με τον ευλογημένο αυτό τόπο, τη Νίσυρο, μου φανέρωνε συνεχώς τη ζωντάνια, το χιούμορ αυτού του συγγραφέα. Με τη δύναμη που μου έδινε λοιπόν η παρουσία του, και ελευθερωμένη από την υποχρέωση να είμαι πιστή στο γράμμα (Σκιάθος, εποχή, ρούχα, ηλικίες των πρωταγωνιστών κ.ο.κ.), προσπάθησα να αφουγκραστώ την παπαδιαμαντική μελωδία και να δουλέψω την ταινία σαν ένα μουσικό κομμάτι και κάποιες στιγμές στο γύρισμα ένιωθα ότι οι εικόνες ηχούσαν και οι λέξεις ήταν ορατές.
(...) Στο επάγγελμά μας ένα 10% είναι ομορφιά και το υπόλοιπο ασχήμια. Τεμαχίζεις αυτό που ονειρεύεσαι σε κομματάκια, δίνοντας άλλα στους πιθανούς χρηματοδότες σου κι άλλα στους συνεργάτες σου και τους ηθοποιούς. Παίρνεις συνέχεια αποφάσεις και δίνεις παντού όσο γίνεται πιο πειστικές εξηγήσεις, κρύβοντας τις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες σου. Σ' αυτήν την ασχήμια, βέβαια, κρύβεται όλη η γοητεία της δουλειάς....
(αποσπάσματα από δηλώσεις που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Τα Νέα και Ελευθεροτυπία και στις σημεώσεις για την παραγωγή)
