του Nίκου Nικολαΐδη

Τέσσερις γυναίκες, στειρωμένες και κάτω από μόνιμη τοξική καταστολή καί παρακολούθηση, υπηρετούν τη θητεία τους σ' ένα κρατικό οίκο ανοχής. Υποχρέωσή τους να κάνουν σεξ και να ξυλοκοπούν ανελέητα τους πελάτες τους. Οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σε κρίσιμο σημείο, η τροφή και το νερό λιγοστό, το σπίτι τους σάπιο και ετοιμόρροπο. Έξω δεν υπάρχει πια τίποτα. Εφιαλτικά οράματα, εικονικές αποβολές και βιασμοί, ενέσεις και ναυτία συνθέτουν τη καθημερινή ρουτίνα τους. Όμως το όνειρό τους -αν και στειρωμένες από τις Aρχές- είναι να κάνουν ένα παιδί. Μια ημέρα ένας από τους πελάτες τους εξαφανίζεται. Οι ανακρίσεις αρχίζουν....
Η τελευταία ταινία του cult σκηνοθέτη Nίκου Nικολαΐδη διαδραματίζεται με φόντο ένα εφιαλτικό μέλλον (ή παρόν;). Και εδώ όπως στις άλλες ταινίες του ο δραματικός χώρος είναι περιορισμένος κάτι που επιτείνει την συναισθηματική και ψυχολογική πίεση μέσα στην οποία ζουν οι ηρωίδες του.
Ο Nίκος Nικολαΐδης γράφει στο σημείωμα του σκηνοθέτη:
"Σιωπή, χημική καταστολή, κρατικός φασισμός, σπασμένες επικοινωνίες.
Το The Zero Years συμπληρώνει την τριλογία «το σχήμα του εφιάλτη που έρχεται» και που ξεκίνησε με την ταινία Ευρυδίκη ΒΑ 2037 για να περάσω στην Πρωινή περίπολο και να τελειώσω με το The Zero Years.
Τέσσερις στειρωμένες γυναίκες περνούν τη θητεία τους μέσα σ’ ένα κρατικό οίκο ανοχής. Εκεί που η μνήμη της ελευθερίας οδηγεί σε αυτοκτονία, βιασμό, υστερία, φύτεμα του φόβου και σε εικονικές αποβολές ανάπηρων εμβρύων.
Φριχτά δικαιωμένος που ο εφιάλτης προχωράει κατά κει που υπολόγιζα, δεν έχω να πω τίποτα άλλο. "