του Πάνου Χ. Κούτρα
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Η πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους, η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά, ήταν μία ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, που δανειζόταν τους κώδικες των 'Β-movies', για να παρωδήσει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Υιοθετώντας στοιχεία του παραλόγου και του φανταστικού, επιχειρούσε να δημιουργήσει τη δική της αισθητική.
Η Αληθινή Ζωή ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο την ίδια αρχή. Εξερευνά και πάλι την Αθηναϊκή κοινωνία, χρησιμοποιεί όμως διαφορετικά μέσα και αποσκοπεί σε μια ταινία πιο σύνθετη. Δανείζεται κι αυτή φόρμες της λαϊκής κουλτούρας, όπως το μελόδραμα και τη σαπουνόπερα, κι επιχειρεί να τοποθετηθεί στα σύνορα ανάμεσα στα στερεότυπά τους και τα αρχέτυπα της τραγωδίας.
Ο Άρης, γιος μιας πλούσιας Αθηναϊκής οικογένειας, επιστρέφει στην Αθήνα μετά από μία πολύμηνη απουσία του. Ξαναβρίσκει τον κόσμο που άφησε, το πλούσιο σπίτι του, την εκκεντρική μητέρα του, την πρώην ερωμένη του. Αποφασισμένος να κάνει μία καινούργια αρχή, ξεκινά ένα εσωτερικό ταξίδι σε αναζήτηση της ταυτότητάς του, αλλά και του παρελθόντος της οικογενείας του. Στην πορεία του θα γνωρίσει τυχαία την Αλεξάνδρα. Μία νέα κοπέλα από άλλο κόσμο. Θα ερωτευθούν παράφορα και μέσα απ' αυτόν τον έρωτα ο Άρης θα πιστέψει πως μπορεί ν' αλλάξει ζωή. Όλα όμως τον σταματάνε και κυρίως η μητέρα του. Ο Άρης θα συνειδητοποιήσει πως για να σώσει τον έρωτά του θα πρέπει πάση θυσία να φτάσει την έρευνα και την εσωτερική του αναζήτηση μέχρι το τέλος.
Η πλοκή της ταινίας είναι μία σειρά από εκπλήξεις και ανατροπές. Η μουσική είναι συνεχής και ακολουθεί το δράμα, πότε ενισχύοντας και πότε σχολιάζοντάς το.
Η εικόνα της ταινίας παραπέμπει επίσης σ' αυτήν του κλασικού μελοδραματικού κινηματογράφου (δραματικός φωτισμός, χρωματικοί κώδικες), ανατρέποντάς την μέσα από μία μοντέρνα οπτική. Σκοπός της είναι να παρασύρει το θεατή σ' αυτό το παράδοξα όμορφο σύμπαν και να του αποκαλύψει μία κρυμμένη εικόνα του κόσμου του.
Η Αληθινή Ζωή είναι υπερβολική. Είναι γεμάτη ακραία συναισθήματα, ειρωνεία, γεγονότα χωρίς προφανή σημασία, παιχνίδια της μοίρας, σημαντικά απρόοπτα. Ισορροπεί ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό, στο μεγαλειώδες και το ευτελές, στο πραγματικό και το τεχνητό.
Ένας κόσμος παραπαίει. Υπονομεύεται από το παρελθόν, υπνωτίζεται από μία τεχνητή ιδέα του σήμερα. Μια οικογένεια πλούσια, αλαζονική, καταβροχθίζεται από τα μυστικά της, εφησυχάζει μέσα στις νευρώσεις της. Οι ήρωες ζουν με την ένταση και το πάθος των ενοχών και των απολαύσεων. Μερικοί απ' αυτούς έχουν μια ζωή που οργανώνουν, κατασκευάζουν και κατευθύνουν. Άλλοι, μια ζωή που κατευθύνεται και οργανώνεται ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους. Όλοι, όμως, δυνατοί ή αδύναμοι, πλούσιοι ή φτωχοί, ζουν τεμαχισμένοι ανάμεσα σε μυστικά, εξαρτήσεις, στην αναζήτηση μίας αλήθειας ή στη συστηματική απόκρυψή της. Αυτή η οικογένεια είναι ελληνική, αλλά θα μπορούσε να είναι και αυτή όλου του Δυτικού κόσμου: παγιδευμένη μέσα στον ίλιγγο της παρακμής, αποφασίζει τη φυγή προς τα μπρος.
Η Αληθινή Ζωή επιχειρεί να απαντήσει στις απαιτήσεις μίας μεταμοντέρνας κοινωνίας και να λειτουργήσει σαν ένας παραμορφωτικός καθρέφτης που μεταμορφώνει την ψευδαίσθηση σε μία υποκειμενική αλήθεια, θέτοντας το ερώτημα στο θεατή, με σκοπό ν' αναρωτηθεί κι αυτός με την σειρά του: Κι εάν η αληθινή ζωή ήταν το σινεμά;

(πηγή δελτίο τύπου)