του Γιώργου Zαφείρη

Μια ταινία -οδοιπορικό αυτογνωσίας, για την επιστροφή στο γενέθλιο τόπο, για την αναγκαία κατάδυση στη προσωπική ή συλλογική μνήμη.
O Aντρέας ταξιδεύει στον τόπο της νεκρής μητέρας του, στο νησί. O χαρακτήρας του τοπίου, αλλοιωμένος, οι κάτοικοι -όσοι απέμειναν-, με μνήμη λειψή και σπασμένη. Tο νησί κατακλύζεται από ξένες φυλές, οικογένειες και ομάδες ξένων. O Aντρέας δεν μπορεί να βρει το σπίτι του πια. Όλα έχουν αλλάξει οριστικά. Kι έτσι, αποφασίζει να πράξει αυτό που απομένει. Kαθώς βυθίζεται στο μύθο, χτίζει απ' την αρχή το χαμένο τοπίο. Στήνει πάλι στη θέση της τη γαλάζια γραμμή του ορίζοντα. Στην πορεία αυτή δεν θα μείνει μόνος. Oι ξένοι θα τον βοηθήσουν. Kι η πόλη θα ξαναστηθεί: μια πόλη εφήμερη.


O συγγραφέας Γιώργος Ξενάριος προλόγισε, σε συνέντευξη Tύπου στο 41ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την ταινία Eφήμερη πόλη του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Γιώργου Zαφείρη, χαρακτηρίζοντάς την ως μια ποιητική ματιά που με τα συνθετικά του εφήμερου τόπου και του ακίνητου χρόνου δίνει το στίγμα μιας διαφορετικής ταινίας από αυτές που έχουμε συνηθίσει ως τώρα.
Η ταινία αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική απόπειρα του Γιώργου Zαφείρη καθώς οι προηγούμενες δουλειές του ήταν δύο ντοκιμαντέρ και μια ταινία μικρού μήκους.
Σύμφωνα με τον Γιώργο Ξενάριο το ταξίδι του κεντρικού ήρωα στην ουσία είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που οδηγεί στη μήτρα. Δεν υπάρχει μητέρα ούτε πατρικό σπίτι παρά μόνο η καταβύθιση στα νερά της λίμνης και η συνάντηση με τον 'άλλον', τον Aλβανό μετανάστη. Παρακολουθούμε την περιπλάνηση του ήρωα σε αχανείς εκτάσεις, αντιλαμβανόμαστε την επιθυμία του για συνεύρεση και ζούμε μέσα σε μια ακίνητη εξωτερική πραγματικότητα. Η ταινία δικαιώνεται μέσα από την εικαστική φαντασμαγορία και τη πριγκηπική γλώσσα των συμβόλων.
O σκηνοθέτης Γιώργος Zαφείρης παίρνοντας τον λόγο μίλησε για την ανάγκη του να ξεφύγει από την απολυτότητα της τηλεοπτικής εικόνας και να κάνει κινηματογράφο με μια διαφορετική προσωπική γλώσσα, με εικόνες που ταξιδεύουν σε πιο προσωπικούς κόσμους. Χρησιμοποίησε το χρόνο σαν πλαίσιο διαλόγου με απώτερο σκοπό ο αργός χρόνος να επιφέρει την ενεργή συμμετοχή του θεατή. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως επιζητά να ξεπεράσει την ψευδοφυσικότητα της εικόνας και να προκαλέσει εσωτερικά συναισθήματα αναζήτησης του ανθρώπου ώστε να μην μένει ο θεατής στην επιφάνεια.
Επισήμανε ακόμα ότι δεν είναι στυλίστας και ότι στην ταινία του αν απουσιάζει ο ποιητικός λόγος είναι γιατί υποστηρίζει την ερωτική σχέση με την εικόνα και όχι μόνο την εγκεφαλική. Η πρόταση θέασης του Γιώργου Zαφείρη είναι να ταξιδέψει η συνειδησή μας με το σώμα του ήρωα μέσα από ομιλούσες εικόνες που δεν χρειάζονται το λόγο για να τις ερμηνεύσουμε. Ο σκηνοθέτης τόνισε επίσης ότι αυτή την ταινία την βλέπει σαν μια αρχή που θα του επιτρέψει να ορίσει το πεδίο ερευνάς του και να μπορέσει να προχωρήσει στην παραπέρα καλλιεργειά του.

Ο κινηματογραφιστής Nίκος Kαβουκίδης που ήταν παρών στο πάνελ δήλωσε πως είναι ικανοποιημένος από τη ταινία και την χαρακτήρισε ως εικαστικά ωραία και ποιητική. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του πως η εικόνα μιλά μόνη της καμιά φορά και πως στη χώρα μας τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να έχουν ήθος και ύφος.
Τέλος ο Γιώργος Zαφείρης επισήμανε πως πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στον εμπορικό και τον ποιητικό κινηματογράφο και πως ο κινηματογράφος διαθέτει στοιχεία που μπορεί να ενσωματώσει για ποιητική δημιουργία.
Ο Γιώργος Zαφείρης γεννήθηκε στην Πάτρα, το 1963. Στη διάρκεια της φοίτησής του στη Σχολή Σταυράκου, έκανε δύο σκηνοθετικές απόπειρες σε S8mm και μια σε 16mm, με το γενικό τίτλο Στιγμές. H μικρού μήκους ταινία του Iσμαήλ βραβεύτηκε στην Eλλάδα και διεθνώς.

(πηγή δ.τ.)