του Γιάννη Φάγκρα

Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται ο τρόπος που μια κοπέλα "ατίθαση" και αντιεξουσιάστρια βιώνει το τέλος της εφηβείας της, αναζητώντας τα όρια της ελευθερίας σε έναν κόσμο ανδρικό, όπου οι δυνάμεις καταστολής είναι παντού παρούσες.

Η Σώτη Τραινταφύλλου γράφει για την ταινία: "Ζώντας (με πολύ μεγάλη δυσκολία) σε μια χώρα παραδομένη στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη- που δεν είναι καθόλου ιδεώδη αλλά σκληρές απαξίες- υποστηρίζω με όποιον τρόπο μπορώ οτιδήποτε διολισθαίνει και διαφοροποιείται.
Είμαι απολύτως συμφιλιωμένη με την κουλτούρα που αντιτίθεται στο τρίπτυχο πατρίς -θρησκεία -οικογένεια: αυτή η κουλτούρα, κι όχι εκείνη της πατριδογνωσίας, μ' έχει κάνει ευτυχισμένη. Κι αυτό γιατί σχετίζεται με την κατάργηση των συνόρων, με τις ατομικές ελευθερίες, με τη ζωή της μεγαλούπολης και το ροκ που είναι μια μεγαλειώδης μουσική.
Επειδή αυτή η κουλτούρα βάλλεται από παντού ενώ η θρησκομανία, η εξουσία (οικογενειακή και κρατική) γενικά κερδίζουν έδαφος, έργα τέχνης σαν την "Μορφίνη", έχουν ανάγκη από σταθερή υποστήριξη. Γι' αυτό είμαι κι εδώ εγώ. Όχι ότι μπορώ να την υποστηρίξω αποτελεσματικά: απλώς είμαι εδώ.

Η "Μορφίνη" είναι μια ταινία για του νέους, για την πόλη, για το τι σημαίνει να ενηλικιώνεσαι μέσα σ' ένα κόσμο μικρόψυχο και στενόμυαλο. Είναι φτιαγμένη με φτηνά αλλά γερά υλικά και είμαι τελείως, μα τελείως, ευχαριστημένη που ο Γιάννης Φάγκρας κατάφερε να την πραγματοποιήσει χωρίς κρατική βοήθεια, αλλά με την βοήθεια των φίλων του.
Η "Μορφίνη", αν και no-budger φιλμ, είναι φτιαγμένη άρτια και βλέπεται ευχάριστα :δεν πρόκειται για κάποιο ψευτο-underground κατασκεύασμα (έχω δει πολλά τέτοια επιδεικνύοντας υπερβολική υπομονή). Εκτός των άλλων, παρουσιάζει δύο εξαίσια νεαρά πρόσωπα από κείνα που οι γέροι φθονούν, γι' αυτό τους κουνάνε απειλητικά τη μαγκούρα. Και μαζί κουνάνε και τα άδεια τους κεφάλια θρηνώντας. Που πάει η σημερινή νεολαία;
Η απάντηση είναι: Πάει εκεί που εσείς δεν θα πάτε ποτέ
So eat my dust."

Ο Γιάννης Φάγκρας δηλώνει για την ταινία του: "Η Ρίκυ οδηγεί τη μοτοσικλέτα της ανάμεσα σε κινδύνους, πραγματικούς και επινοημένους, για να φτάσει ανέπαφη, αλλά οριστικά αλλαγμένη, στο τέλος του καλοκαιριού. Ο ασταμάτητος αέρας της εποχής αναδεύει ένα τοπίο απραξίας, κλοπής και παράνομων ουσιών. Το τέλος της εφηβείας έχει ήδη αρχίσει και ένα καινούργιο μονοπάτι φαντάζει σκοτεινό και ελπιδοφόρο, σαν τα πλοία στο λιμάνι λίγο έξω απ' το παράθυρο. Μια αναπάντεχη πράξη βίας θα σπρώξει το κορίτσι να γίνει γυναίκα και θα την οδηγήσει σε μια νέα ζωή όπου, όχι χωρίς πόνο, όλα είναι πιθανό".

Ο Γιάννης Φάγκρας σπούδασε σκηνοθεσία και θεωρία κινηματογράφου στη Nέα Yόρκη, και μετά το τέλος των σπουδών του εργάστηκε σε ανεξάρτητες παραγωγές στην Aμερική ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ, ηχολήπτης και ηθοποιός. Tο Πες στη μορφίνη, ακόμα την ψάχνω είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

(πηγή δ.τ.)