του Χρίστου Γεωργίου

H ζωή ενός μικρού Kύπριου σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό αλλάζει βίαια με την τουρκική εισβολή. Eίκοσι έξι χρόνια αργότερα, ο Λουκάς εργάζεται στο ξυλουργείο του θείου του, προσκολλημένος στο παρελθόν και τις αναμνήσεις του, ενώ η Φοίβη παίζει ποδοσφαιράκι με στρατιώτες, κάνει λαθρεμπόριο και γυρίζει τα μπαρ της Παλιάς Λευκωσίας. H Φοίβη ζει στο παρόν: για κείνην τα σύνορα δεν είναι τίποτ' άλλο από μια ευκαιρία να κάνει την πλάκα της και να βγάλει χρήματα. O Λουκάς πληρώνει τη Φοίβη να τον περάσει μέσα από τις ελληνικές και τουρκικές στρατιωτικές γραμμές, προκειμένου να φτάσει στο χωριό του, όπου ελπίζει να βρει κομμάτια από το παρελθόν του. Παρά τη θέλησή του, ο Λουκάς γίνεται συνεργάτης της Φοίβης και μπλέκεται στα διάφορα κόλπα του επαγγέλματος. Η συγκλονιστική περιήγηση σε τόπους αγαπημένους που ζούνε μόνο οι αναμνήσεις των ηρώων θα αλλάξει τη ζωή τους. Στη διάρκεια του ταξιδιού αναπτύσσεται ανάμεσά τους μια ρομαντική σχέση, μέσα από την οποία επανεξετάζουν τη ζωή τους, κρατώντας ζωντανό το "τότε" μέσα από τις διεργασίες της μνήμης και της αγάπης.
Στην ταινία το παρελθόν -η τουρκική εισβολή- εισβάλει και δυναστεύει το παρόν. Επιχειρώντας να συμφιλιωθεί μ' αυτά τα φαντάσματα, ο ήρωας ξεκινά ένα ταξίδι προς τον γενέθλιο τόπο (τα κατεχόμενα), έχοντας ως σύντροφο μια νεαρή κοπέλα πλήρως αποκομμένη από το ιστορικό παρελθόν. Η εμπειρία του ταξιδιού μέσα στα κατεχόμενα είναι συγκλονιστική και για τα δύο πρόσωπα. Και οι δυο θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους αλλά και να λάβουν αποφάσεις για μέλλον τους. Επιλέγοντας μία οπτική που αναζητά αυτά που ενώνουν και όχι αυτά που χωρίζουν, ο σκηνοθέτης διαχειρίζεται με υποδειγματικό τρόπο το εθνικό τραύμα. Σ' αυτό το ταξίδι η λύτρωση έρχεται μόνο όταν οι σκιές των λησμονημένων προγόνων έρθουν στο προσκήνιο, μόνο όταν τα πρόσωπα αναμετρηθούν με τον πόνο και την οδύνη.
Ο Χρήστος Χωμενίδης γράφει για την ταινία Κάτω από τ' άστρα: "(...) Ο Χρίστος Γεωργίου βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες: Από τη μία, κινδυνεύει να σκηνοθετήσει μία ελεγεία για την χαμένη πατρίδα, έναν ακόμα θρήνο για την πολύπαθη Κύπρο, μία νοσταλγική ταινία που θα κατέληγε εύκολα στο μελόδραμα. Από την άλλη, ελλοχεύει ο πειρασμός να φτιάξει μια ταινία δράσης, ένα ερωτικό θρίλερ, όπου οι ήρωες του θα πασχίζουνε να ξεγελάσουν Έλληνες και Τούρκους, η αδρεναλίνη θα ανεβαίνει από το κυνηγητό και θα τους κάνει να σμίγουν -άτσαλα και παθιασμένα- για να αντιμετωπίσουν τον εχθρικό γύρω κόσμο.
Η ταινία περιέχει και τις δύο εκδοχές μα καταφέρνει να τις υπερβεί θαυμαστά. Το θαυμαστό έγκειται στο βλέμμα του σκηνοθέτη: Απαλλαγμένο από ιδεολογικές είτε αισθητικές προκαταλήψεις, είναι έτοιμο να καταγράψει οτιδήποτε θα ξετυλιχθεί μπροστά του. Τα τοπία εμφανίζονται σαν να μην έχουν ξαναφωτογραφηθεί ποτέ. Οι άνθρωποι αφήνονται να κινηθούν ελεύθερα, σπασμωδικά, αντιφατικά. Αστείοι και τραγικοί ταυτόχρονα, θύτες και θύματα, ερωτεύσιμοι και απωθητικοί.
Ο θεατής ξεχνά την ύπαρξη ενός γραμμένου σεναρίου κι αγωνιά για τη συνέχεια του μύθου, λες και αυτός εξελίσσεται την ώρα ακριβώς που απαθανατίζεται.
Θα φτάσει ο Λουκάς στο χωριό του;
Θα ξυπνήσει η Φοίβη από την τεχνητή αμνησία της;
Υπάρχει δρόμος γυρισμού στη Λευκωσία ή η παιδική ηλικία γίνεται μία μαύρη τρύπα, που καταπίνει όσους ενήλικους την ζυγώνουν;"
Ο Xρίστος Γεωργίου δηλώνει για την ταινία: "(…)Όταν άρχισα να γράφω το σενάριο ήθελα να αποφύγω Το Θέμα όπως το λέμε κάτω στην Κύπρο, ήθελα να κάνω κάτι για την παλιά Λευκωσία, το χρώμα της, την αίσθηση της, τον ρυθμό της, την ατμόσφαιρα του χώρου και των ανθρώπων της. Βρήκα τους χαρακτήρες μου και άρχισα να ψάχνω την ψυχολογία τους η οποία όμως με έφερνε συνέχεια στο Θέμα. Ο σκοπός της ταινίας είναι να πει μια ανθρώπινη ιστορία μέσα σ' αυτό το πλαίσιο. Αυτό που με ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα είναι ο Λουκάς και η Φοίβη και όχι το ιστορικό ή πολιτικό στοιχείο.
(...) Δυο άνθρωποι που ο ένας είναι τούρκος και ο άλλος Έλληνας μπορούν σ' ένα προσωπικό επίπεδο να συνυπάρξουν αλλά ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι δυο καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις πληγές με τις οποίες αλλάξανε ο ένας τη ζωή του άλλου υπάρχει η πραγματικότητα της πράσινης γραμμής που τους χωρίζει. Η αισιοδοξία της ταινίας οφείλεται στο ότι θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα πράγματα που τους περικυκλώνουν και αποτελούν τη ζωή τους."
Ο Άκης Σακελλαρίου, ηθοποιός στην ταινία Κάτω από τ' άστρα δηλώνει: "(...) Η ιστορία του Λουκά δεν είναι τραγική προσωπικά για εκείνον. Είναι μια γενικότερη ιστορία που αφορά όλο τον ελληνισμό. Είναι μια κατάσταση που μας αγγίζει όλους. Κι' αυτό αν θες είναι (...) Οι κύπριοι έχουν το ελληνικό στοιχείο μέσα τους σε μεγάλο βαθμό. Μάλλον εμείς έχουμε διαφοροποιηθεί και δεν ξέρω κατά πόσο το έχουμε καταλάβει. Υπ' αυτές τις συνθήκες νομίζω ότι μεγαλώνει η απόστασή μας από την πραγματικότητα.
(...) Η ταινία δεν υποστηρίζει ακριβώς την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Υποστηρίζει την συναισθηματική συνύπαρξη των ανθρώπων. Το επικεντρώνει στην ανθρώπινη πλευρά και όχι τόσο στις εθνότητες.
(....) Επέλεξα να παίξω στην ταινία γιατί ακριβώς ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεχνάει. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο αντιμετωπίζει το κυπριακό σαν κάτι αραχνιασμένο. Πάντοτε άλλωστε μου άρεσε να κάνω ταινίες που έχουν λόγο πολιτικό."
Ο Χρίστος Γεωργίου γεννήθηκε στο Λονδίνο, το 1966, από κύπριους γονείς και μεγάλωσε στην Κύπρο. Σπούδασε κινηματογράφο και  λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Oυόργουικ στην Αγγλία. Tο 1993 έλαβε Master’s σκηνοθεσίας από το Leeds Metropolitan University. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Πολωνίας, στο Λοτζ. Έχει κάνει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες που έχουν βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ. Το Κάτω από τ’ άστρα είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

(πηγή δ.τ.)