του Δημήτρη Ινδαρέ
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Αθήνα, 2003, αμήχανοι με το παρελθόν, το παρόν και μέλλον μας.
Με φόντο την τρέλα της αθηναϊκής καθημερινότητας, ένα ζευγάρι ξυπνά από τη "γαμήλια νάρκη" του και προσπαθεί να επαναδιαπραγματευτεί, μετά από επτά χρόνια γάμου, τους λόγους για τους οποίους θα μείνει ή δεν θα μείνει ζευγάρι.
Αφετηρία ο Θωμάς. Ένας εύθραυστος αρσενικός, παγιδευμένος στον παραδοσιακό του ρόλο και τις καλές του προθέσεις. Είναι αφοσιωμένος κι ερωτευμένος. Η γυναίκα του, η Λίλη, έξυπνη, φιλόδοξη, μαχητική, διεκδικεί αδέξια απ' τον σύντροφο της την ενηλικίωση του.
Το κίνητρο ήταν να μιλήσω για την δοκιμασία των ρόλων αρσενικού - θηλυκού μέσα σε μια "μόνιμη" σχέση, σ' ένα γάμο. Τη χρονική εκείνη στιγμή που οι ρόλοι καταργούνται και μένουν μόνο οι χαρακτήρες. Πόσο περίπλοκο πράγμα είναι η συμβίωση, πόσο βαρύ και μάταιο φορτίο είναι πια τα στερεότυπα. Με τις γυναίκες που δοκιμάζονται, με την ευαισθησία τους παγιδευμένη στους πολλαπλούς τους ρόλους. Με τους άντρες να στέκουν σαν τον γυμνό βασιλιά του παραμυθιού, κρυμμένοι πίσω από "πανοπλίες" στερεοτύπων που δεν υφίστανται πια, ανίκανοι να καταλάβουν γιατί οι γυναίκες γίνονται τόσο σκληρές και κυνικές μαζί τους.
Μ' αρέσει να ψάχνω τα θέματα των ταινιών μου στις μικρές και κρίσιμες λεπτομέρειες, σε πράγματα που συνιστούν κατ' ουσία τις επιλογές μας που σ' αυτές "παίζεται" η ζωή μας, κόντρα στην καθημερινότητα, που μας πλακώνει με καταστάσεις που δεν προλαβαίνουμε να επεξεργαστούμε.
Φιλοδοξία μου λοιπόν ήταν η δημιουργία μιας ταινίας -αναμέτρησης με το σήμερα, μιας ταινίας με "βαριές ανθρώπινες ρίζες", που να λειτουργεί με τρόπο άμεσο, ειλικρινή και προσωπικό. Με ήρωες "κανονικούς", που κουβαλούν όλες τις αντιφάσεις τους, ιδωμένους όχι με το νυστέρι του ανατόμου, μα με τρυφερότητα και αυτοσαρκασμό, σα να βλέπουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.
"Ο πραγματικός μας αγώνας είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό, τις αμφιβολίες μας, τα όρια μας και τις πλάνες μας, κι απ' την άλλη, με την αδιαφορία του κοινού", λεει ο Τρυφώ. Η σχέση με τον θεατή υπακούει ακριβώς στους ίδιους νόμους με όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Προϋποθέτει ειλικρίνεια, ενδιαφέρον, κατανόηση, μα πριν απ' όλα, προϋποθέτει τη γητεία.
Σ' αυτή την ταινία, λοιπόν, δημιουργοί και φίλοι συνεργαστήκαμε αναζητώντας τον τρόπο να παρασύρουμε τον θεατή στη δράση και να τον παρακινήσουμε στη συνέχεια να σκεφτεί. Η υπόσχεση δόθηκε στ' όνομα του ρυθμού και της οικειότητας, για μια τρυφερή, στοχαστική κομεντί, με ημερομηνία παραγωγής κι, ελπίζω, όχι λήξης.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)