του Ρένου Χαραλαμπίδη
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ζούμε σε έναν πολιτισμό που αποστρέφεται το θάνατο και κατά συνέπεια τον ίδιο το νεκρό. Όλα γίνονται στα γρήγορα για να εξαφανίσουμε τον εκλιπόντα αλλά σε αυτή την ταινία ο νεκρός δεν θέλει να φύγει πριν πραγματοποιήσει ένα τελευταίο ταξίδι επιστροφής εκεί που τον οδηγεί - αν και δεν χτυπάει πια - η καρδιά του.
Η ταινία είναι ένα road movie με όχημα ένα φέρετρο. Μια οδύσσεια ενός νεκρού Οδυσσέα που οι σύντροφοι-νεκροθάφτες δε λένε να τον εγκαταλείψουν μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη του, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν τον γνώρισαν ποτέ εν ζωή και δεν μπορούν και να φανταστούν τι αυτός εννοεί ως Ιθάκη- και που, κατά βάθος, είναι η προσωπική Ιθάκη του καθενός.
Η ξαναμμένη άσφαλτος της εθνικής οδού μετατρέπεται σε καλμαρισμένη θάλασσα επιστροφής
σε ένα road movie με όχημα μια κάσα, όπου τέσσερις νεκροκομιστές (κοράκια) και ένας μυστηριώδης νεκρός επιστρέφουν, έστω και καθυστερημένα, εκεί που ο καθένας πραγματικά - και όχι φαντασιακά - ανήκει.
Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας προς την ωριμότητα -έτσι όπως ο καθένας εννοεί την ωριμότητα, αλλά και το ταξίδι- θα οδηγηθούν στην προσωπική κάθαρση με το να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά, να χυθούν όλα τα δάκρυα και να βιωθούν όλοι οι φόβοι.
Τέσσερις διαφορετικοί και μοναχικοί άντρες που στην πραγματικότητα φοβούνται τη ζωή πιο πολύ και από το θάνατο, θα διδαχτούν από έναν νεκρό ότι ακόμα και αν κουβαλάμε τον θάνατο, θα μας πάει όπου θέλει η ζωή.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, κανείς δεν νικάει το θάνατο. Απλά κάποιοι κερδίζουν την ζωή.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)