της Δανάης Στυλιανού

Η ταινία παρακολουθεί μια μέλλουσα μητέρα που ήδη έχει γεννήσει το πρώτο της παιδί με καισαρική. Η απόφαση της να γεννήσει το δεύτερο της με φυσιολογικό τοκετό τη βάζει σε μια προσωπική περιπέτεια…
Η αφηγηματική γραμμή της ταινίας αποτελείται καταρχάς από σκηνές -επεισόδια με τη μέλλουσα μητέρα στη διαδρομή προς το φυσιολογικό τοκετό: συναντήσεις με γιατρούς και μαίες, συγκεντρώσεις με φίλες που συμπαραστέκονται κ.λπ. Ανασφάλεια και αμφιβολίες για την έκβαση, οι οποίες έτσι και αλλιώς υπάρχουν για οποιαδήποτε γέννα είναι ό,τι αναδύεται. Παράλληλα, συνεντεύξεις με μαιευτήρες αλλά και μαίες περιγράφουν το πρόβλημα των καισαρικών που αποκτά μια δραματική διάσταση στον κυπριακό αλλά και στον ελλαδικό χώρο: «τα επίπεδα των καισαρικών τομών ξεπερνούν κατά 4 φορές το όριο που συνιστά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας», μας πληροφορεί το σχετικό δελτίο τύπου.
Συμπληρωματικά των προηγουμένων, είναι και επεισόδια με γυναίκες που γεννούν με φυσιολογικό τοκετό. Εδώ, η προνομιακή πρόσβαση που έχει η σκηνοθέτις στην αίθουσα τοκετού φορτίζει συναισθηματικά τις εικόνες κατά έναν παράδοξο για ντοκιμαντέρ τρόπο. Ενώ, παράλληλα, προετοιμάζει τον θεατή για τη συναισθηματική κλιμάκωση και κορύφωση της αφήγησης.
Η σκηνοθέτις ισορροπεί στοιχεία ενός ενημερωτικού ντοκιμαντέρ με αυτά ενός ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Ό, τι κυριαρχεί στο τέλος είναι ένα γυναικείο, και γι’ αυτό φορτισμένο συναισθηματικά βλέμμα στο πρόβλημα, αλλά και στη διαδικασία της εγκυμοσύνης και της γέννας.

Δημήτρης Μπάμπας