του Σπύρου Σταθουλόπουλου

Όλα ξεκινούν από το τοπίο. Εκεί όπου τα όρια μεταξύ ουρανού και γης συγχέονται και η ψυχή βρίσκεται σε μια μετέωρη κατάσταση ανάμεσα στο άυλο και το υλικό, την πνευματικότητα και την πραγματική ζωή. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Σταθουλόπουλου παρακολουθεί τα στάδια μιας απλής αλλά «ανορθόδοξης» ιστορίας, ενός μοναχού και μιας μοναχής που ερωτεύονται σε δύο αντικρινά μοναστήρια των Μετεώρων.
Οι ήρωες φαίνονται παγιδευμένοι σε μια ενδιάμεση κατάσταση που αιωρείται μεταξύ της γήινης και της πνευματικής φύσης τους, της ανάγκης τους για ερωτική ικανοποίηση και της επιθυμίας τους για θεϊκή αποδοχή. Αυτή η πάλη ανάμεσα στα ανθρώπινα πάθη και τη θεϊκή τελειότητα δίνεται με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο, μέσα από τη χρήση κινούμενων σχεδίων βυζαντινής εικονογραφίας. Τα ηθικά διλήμματα και τα αισθήματα ενοχής ζωντανεύουν με τρόπο μαγικό μέσα από εξαιρετικά animation, που παραπέμπουν στις ξύλινες βυζαντινές αγιογραφίες και σε συμβολικές θεματικές της χριστιανικής ορθοδοξίας αλλά και λαϊκών μύθων και παραμυθιών. Ο έρωτας ως απαγορευμένος καρπός αλλά και ως ολοκλήρωση μέσω του άλλου, η θυσία και η σταύρωση, η πτώση και η τιμωρία είναι μερικά από τα θέματα αυτής της ιδιαίτερης αφηγηματικής τεχνικής που σε συνδυασμό με την επένδυση αντιφωνικής μουσικής συνιστούν το δυναμικότερο στοιχείο της ταινίας.
Με ελάχιστους διαλόγους να σκιαγραφούν σχηματικά τους κεντρικούς ήρωες και την εμφάνιση κάποιων συμπληρωματικών χαρακτήρων, όπως του βοσκού και του ασκητή- η ταινία κινείται περισσότερο στην προβολή αντιθέτων: του κοινοτικού και του ατομικού, του ανιμαλιστικού και του πνευματικού, του γήινου και του ουράνιου. Αυτή η παλίνδρομη κίνηση μεταξύ ανθρώπινης και θρησκευτικής κοινότητας είναι διαρκής στην ταινία και οδηγεί σταδιακά στην τελική επιλογή.
Τα «Μετέωρα» αιωρούνται και κινηματογραφικά μεταξύ ενός αφηγηματικού ρεαλισμού, που πλησιάζει το ντοκιμαντέρ και ενός αλληγορικού συμβολισμού, που πετυχαίνεται κυρίως με το ψηφιακό μέσο. Μοναδικής ομορφιάς και τα γενικά πλάνα των γιγάντιων μονολιθικών βράχων που επανέρχονται σαν ενδιάμεσος συνδετικός κρίκος και σαν υπενθύμιση της μετέωρης φύσης των ανθρώπων.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου
[Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]