του Μενέλαου Καραμαγγιώλη

Τι κάνει κάποιον αξιοσημείωτο; Ποιές ζωές δικαιώνονται; Πότε; Και πώς; Αξιοσημείωτοι άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο –παρόλο που οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι είναι αξιοσημείωτοι - γίνονται παραδείγματα και δίνουν οδηγίες επιβίωσης σε όσους πασχίζουν καθημερινά να βρούν (ανακαλύψουν) το πραγματικό νόημα του βίου.   
Η σειρά ντοκιμαντέρ Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους του Μενέλαου Καραμαγγιώλη σκιαγραφεί  συναρπαστικές προσωπικότητες, εστιάζοντας σε πρόσωπα που κάνουν τη διαφορά.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής τύπου στα πλαίσια του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης δηλώνει σχετικά : «Ξεκίνησα από ντοκιμαντέρ, πήγα μυθοπλασία και ξαναγύρισα πάλι από εκεί που άρχισα. Είναι πολύ σημαντικό να ξεκινάς να γυρίζεις ένα ντοκιμαντέρ για τηλεόραση και να το βλέπεις τελικά στη μεγάλη οθόνη. Κατά την άποψή μου, όλα είναι ταινίες, όλα αφηγούνται ιστορίες και αυτό που αρκετοί λένε για περισσότερη ελευθερία στο ντοκιμαντέρ, δεν ισχύει. Εκεί οι ήρωες αυτοσκηνοθετούνται, το πολύ-πολύ να τους κάνεις παρέα. Μόνο τεχνικά μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει ελευθερία, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το κόστος και τις απαιτήσεις, τον ήχο, τα φώτα. Όμως εν τέλει η ιστορία είναι το ίδιο δύσκολη, καθώς καλείσαι σε κάθε περίπτωση να διηγηθείς μια ενδιαφέρουσα ιστορία. (...) «Έχω κουραστεί από την πεποίθηση ότι είμαστε υποτελείς και την παθητικότητα που πηγάζει από την άποψη πως άλλοι ορίζουν τις τύχες μας. Εγώ βλέπω γύρω μου ανθρώπους που αντιστέκονται και έχουν πρόταση ζωής. Αυτοί είναι οι αξιοσημείωτοι άνθρωποι αυτής της σειράς ντοκιμαντέρ και συνάμα το όπλο που μπορεί να έχει κανείς για να αντιμετωπίζει τα πράγματα».

CINEASTES
Ποιος είναι ο Πιέρ Ρισιέν; Οι απαντήσεις των Κλιντ Ίστγουντ, Μπερτράν Ταβερνιέ, Κουέντιν Ταραντίνο και Αμπάς Κιαροστάμι περιγράφουν πώς ο Ρισιέν έγινε η κινητήριος δύναμη των ανυπεράσπιστων δημιουργών στον διεθνή ανεξάρτητο κινηματογράφο, και με ποιους τρόπους ένας σκηνοθέτης μπορεί να ξεπερνάει τα σύνορα και να επαναπροσδιορίζει τις αρχές και τις αξίες του μέσου του. Μαζί με την παραγωγό Μαρί Πιέρ Μασιά και τον διευθυντή του Αrte, Μισέλ Ρεϊλάκ, δίνουν μαθήματα επιβίωσης σ’ έναν νεαρό Έλληνα σκηνοθέτη και τον ξεναγούν στις διεθνείς προοπτικές του σύγχρονου κινηματογράφου με παραδείγματα που τον εμψυχώνουν να συνεχίσει και να διευρύνει τα κινηματογραφικά πλαίσια της Ελλάδας.
Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης δηλώνει σχετικά:  «Στη σειρά ντοκιμαντέρ ‘’Συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους’’ η ταινία Cineastes που αφηγείται πώς ο κινηματογράφος γεννήθηκε στο Παρίσι, πώς έζησε αργότερα την επανάστασή του με τη Nouvelle Vague υιοθετώντας σκηνοθέτες που το αμερικανικό σύστημα είχε απορρίψει, ενώ καταλήγει στο τι σημαίνει να κάνει κάποιος σήμερα μια ανεξάρτητη ταινία.»

ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΡΟΓΟΝΕ / DEAR ANCESTOR
Μεγαλωμένος στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, ένας Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς, συνονόματος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, επιστρέφει στην Ελλάδα ν’ αναζητήσει τα ίχνη του δημοφιλούς Έλληνα του 1821 και να διαπιστώσει αν είναι στα αλήθεια απόγονός του. Αυτή η αναζήτηση δια- τρέχει την πολύπλευρη και πολύπλοκη ταυτότητα του Έλληνα στη διαχρονική της διάσταση, μέσα από τα αρχαιοελληνικά σύμβολα και τις αναβιώσεις τους, μέσα από τους απογόνους των ηρώων του ’21 και μέσα από τη ματιά των μαθητών της Αθήνας του 2011, που με παρελάσεις και γιορτές αποτυπώνουν τις αντιφάσεις των σημερινών Ελλήνων, καθώς πασχίζουν να αντισταθούν στην κρίση της εποχής με όπλο τις μνήμες τους.
Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης δηλώνει σχετικά: «Σε αυτή την ταινία, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πρόβλημα που μας ταλανίζει εδώ και καιρό. Κανείς μας δεν ξέρει τελικά τι θα πει να είσαι Έλληνας, καθαρόαιμος ή απόγονος. Ο ήρωας της ταινίας λέγεται Τεντ Λάρρις, δηλαδή Θεόδωρος Πιστολαρίδης-Κολοκοτρώνης, ζει στην Αστόρια και από μικρός ακούει συνεχώς για την καταγωγή του. Όταν έρχεται στην Ελλάδα, ανακαλύπτει έναν σύλλογο φερόμενων ως απόγονων των ηρώων του ’21, οι οποίοι έχουν αποκτήσει διάφορα προνόμια εξαιτίας της καταγωγής τους. Οι άνθρωποι αυτοί συναντιούνται, μιλούν για το παρελθόν και αρνούνται την πιθανότητα οποιασδήποτε φυλετικής αλλοίωσης. Μέσα από τη συμμετοχή του σε μια θεατρική παράσταση, ο Τεντ έρχεται σε επαφή με έναν Έλληνα της Αλβανίας μέχρι έναν αντιρρησία συνείδησης, και βλέπει ότι όλοι τους έχουν μια διαφορετική εκδοχή για το τι σημαίνει τελικά να είσαι Έλληνας. Αυτή η ιστορία είναι μια απάντηση στο γιατί τελικά όλοι οι άνθρωποι αυτής της σειράς ντοκιμαντέρ είναι αξιοσημείωτοι».

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΙΔΑΣ / THE SIZE OF THE ISLET
Οι έφηβοι μαθητές Νικόλας –που έχει ήδη γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ–, o Γιώργος–παγκόσμιος πρωταθλητής σε μαθηματικές Ολυμπιάδες–, ο τυφλός Αργύρης και ο τρόφιμος των φυλακών Αυλώνας Α.Κ.–βραβευμένοι όλοι τους για τις μαθηματικές τους επιδόσεις– ζητούν οδηγίες και συμβουλές για το μέλλον και για τις προοπτικές τους από τον Χρίστο Χ. Παπαδημητρίου και τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, θεωρητικούς της πληροφορικής στα πανεπιστήμια Μπέρκλι και ΜΙΤ αντίστοιχα, ενώ συμμετέχουν σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και αποδεικνύουν πώς μπορεί κανείς να διεκδικήσει τη ζωή που πραγματικά επιθυμεί. Οι διαφορετικές ιστορίες τους δίνουν την απάντηση σε όσους αναρωτιούνται για το μέλλον της Ελλάδας.
Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης σημειώνει: «Δεν είμαστε ένα ενιαίο πράγμα. Αλλιώς είναι ο Έλληνας στο ΜΙΤ, αλλιώς εκείνος Μπέρκλεϊ, αλλιώς τα παιδάκια που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ “Το μέγεθος της νησίδας”. Ένας από αυτούς είναι ένα τυφλό παιδί που δίνει εξετάσεις Γεωμετρίας, ενώ ένα άλλο που ούτε το όνομά του δεν επιτρέπεται να ειπωθεί καθώς είναι κρατούμενος στις φυλακές Αυλώνα, έδωσε εξετάσεις και τελικά παίρνει βραβείο. Αυτά τα δύο παιδιά είναι πολύ σημαντικά για το τι θα πει να είσαι Έλληνας. Όπως λέει άλλωστε και ο Χ. Χωμενίδης, “δε με νοιάζει καθόλου ποιανού αίμα τρέχει στις φλέβες μου και σε ποιον μοιάζουν τα μάτια μου”».

TRANSMEDIA
Πώς μπορεί ένας νέος Έλληνας σκηνοθέτης να επιβιώσει στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα; Ο σύγχρονος κινηματογράφος, αν και απειλείται από τις ιλιγγιώδεις τεχνολογικές εξελίξεις του 21ου αιώνα, συγχρόνως ψάχνει τις δυνατότητές του με όπλο αυτές τις εξελίξεις και με βάση το Παρίσι –όπου προβλήθηκαν οι πρώτες κινηματογραφικές ταινίες το 1896– επανέρχεται στην ανατρεπτική σινεφιλία του περασμένου αιώνα. Ο Μισέλ Ρεϊλάκ ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο παρουσιάζοντας το transmedia: ένα καινούργιο μέσο που υπόσχεται πως θα εξασφαλίσει το μέλλον των ανεξάρτητων ταινιών και τη δυνατότητα των σύγχρονων δημιουργών να επιμένουν κινηματογραφικά.
Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης σημειώνει: «Υπάρχει ανάγκη να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε. Στο Transmedia ο Ρεγιάκ ξεκινά μιλώντας για το τρένο των Λιμιέρ που τρόμαξε τους θεατές. Κι αυτό αποτελεί ένα transmedia υπό μιαν έννοια. Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανάγκη είναι να λέει κανείς ιστορίες, αντιστεκόμενος σε όλους αυτούς που κάθε τόσο προφητεύουν το θάνατο του κινηματογράφου. Η Μαρί-Πιέρ Μασιά υπογραμμίζει στο ντοκιμαντέρ πως, η τεχνολογία απαλλάσσει τους δημιουργούς από αυτή τη δυναστεία του παρελθόντος, δημιουργώντας μία προοπτική για το σινεμά του δημιουργού, πέραν από το εμπορικό, διασφαλίζοντας ότι δε θα χαθούν οι αίθουσες ή το σινεμά στην ουσία του».

(πηγή δελτίο τύπου)