Η σειρά ντοκιμαντέρ «Docville» αναδεικνύει αφανείς όψεις της πόλης καταγράφοντας χωρίς σχόλιο τη ζωή στο σύγχρονο ελληνικό αστικό τοπίο.
Η σειρά ντοκιμαντέρ «Docville» καταγράφει τη ζωή στις ελληνικές πόλεις στον καιρό της κρίσης, μέσα από τις ιστορίες των χώρων και των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτούς.
Κάθε επεισόδιο διαδραματίζεται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, π.χ. σε ένα μαγαζί, ένα περίπτερο, ένα νοσοκομείο, μια στοά, μια πλατεία, κλπ. με πρωταγωνιστές τους κατοίκους ή τακτικούς θαμώνες αυτού του χώρου. Η κάμερα αποτυπώνει την πραγματικότητα χωρίς σχόλια και συνεντεύξεις, μέσα από την αυθόρμητη συμπεριφορά των ανθρώπων, έτσι ώστε να αποδίδει με τον πιο άμεσο τρόπο τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα.
Ο παραγωγός της σειράς «Docville», Μάρκος Γκαστίν δηλώνει: «Η ιδέα για το Docville δεν ξεκίνησε με αφορμή την τωρινή κρίση. Γεννήθηκε πριν από 45 χρόνια σε μία άλλη κρίση, το Μάη του ’68. Τότε, η πιο δημοφιλής εκπομπή στην κρατική τηλεόραση της Γαλλίας ήταν Η Ζωή Των Ζώων. Όταν οι εργαζόμενοί της πραγματοποίησαν κατάληψη, υποστήριξαν ότι είχε έρθει η ώρα να κάνουν πλέον τη Ζωή Των Ανθρώπων. Αυτό ήθελα και εγώ. Να δείξουμε τη ζωή των ανθρώπων που προσπερνάμε κάθε μέρα και δεν τους κοιτάμε ποτέ. Τελικά, η ιδέα για το Docville επανήλθε όταν γνώρισα πριν μερικά χρόνια μία άτυπη λέσχη στην Αθήνα, στην οποία βρήκα μερικούς από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ».

DOCVILLE: ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ 99, ΑΘΗΝΑ / Κατερίνα Πατρώνη
Η Ζωή και η Αθηνά είναι δύο γυναίκες γύρω στα πενήντα, με μικρά καταστήματα που η γειτονιά γνωρίζει χρόνια και στα οποία οι γείτονες δεν μπαίνουν μόνο να ψωνίσουν, αλλά να συναντηθούν και πουν τα νέα και τις ιστορίες για το μικρόκοσμό τους. Λόγω της κρίσης, τα περισσότερα μικρά μαγαζιά γύρω τους κλείνουν και η Ζωή και η Αθηνά αγωνίζονται να κρατήσουν λίγο ακόμα, αν και οι δύο γνωρίζουν πως σύντομα θα χρειαστεί η ζωή τους ν’ αλλάξει και μαζί ν’ αλλάξει και η γειτονιά.
Η Κατερίνα Πατρώνη σε συνέντευξη τύπου μίλησε για το ντοκιμαντέρ: «Στο φιλμ, παρακολουθώ την αγωνία των δύο γυναικών να κρατήσουν λίγο ακόμα τα μαγαζιά τους, βλέποντας το ένα μετά το άλλο τα καταστήματα της γειτονιάς να κλείνουν», επεσήμανε η δημιουργός. Βιώνοντας από πολύ κοντά την καθημερινότητα των δύο γυναικών, η Κατερίνα Πατρώνη σημείωσε ότι της ήταν αδύνατον να παίξει το ρόλο του ουδέτερου παρατηρητή. «Όταν σου λένε ’’δεν έχω λεφτά ούτε για τσιγάρα’’, παύεις να είσαι αμέτοχος. Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν είμαι εκεί», υπογράμμισε χαρακτηριστικά. Το ντοκιμαντέρ δεν απαντά στο ερώτημα τι θα απογίνουν αυτές οι γυναίκες. Όπως ανέφερε η σκηνοθέτιδα: «Αμφιβάλλω εάν μπορεί να τις βοηθήσει, με κάποιο μυστήριο τρόπο που δεν τον γνωρίζω».

DOCVILLE: ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ 11, ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ / Καλλιόπη Λεγάκη
Το Ανδριάνου 11, Κερατσίνι είναι ένα επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Docville», η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρούς δύσκολους: Σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά, στο Κερατσίνι, βρίσκεται ένας χώρος μοναδικής φιλοξενίας για την τρίτη ηλικία, το Α’ ΚΑΠΗ. Για τους ανθρώπους που έρχονται κάθε πρωί αποτελεί μια σημαντική διέξοδο. Συμμετέχοντας ο καθένας τους στις ποικίλες δραστηριότητες, κυρίως όμως μέσα από την αναμεταξύ τους επικοινωνία και συμπαράσταση, ξεπερνούν τη μοναξιά και γεύονται τις χαρές της ζωής. Ανάμεσά τους το γηραιότερο ζευγάρι του ΚΑΠΗ, ο Μανώλης και η Θοδώρα. Το πάθος τους για ζωή, η ζωντάνια και η κρυφή δύναμή τους, η αγάπη μεταξύ τους αλλά και για τους άλλους μάς κάνει να τους παρακολουθήσουμε ιδιαίτερα ανάμεσα σε όλους αυτούς, που μετά από τόσα χρόνια μαζί στο Α’ ΚΑΠΗ Κερατσινίου, θεωρούν ότι έχουν δημιουργήσει εκεί τη δική τους οικογένεια.
H Καλλιόπη Λεγάκη δηλώνει μεταξύ άλλων: «Στο χώρο αυτό συνάντησα ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που τους χαρακτηρίζει η δύναμη, το πάθος και η αγάπη για τη ζωή, ανθρώπους που προσπερνούν τη μοναξιά μέσα από την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση. Προσωπικά, διάλεξα να δείξω το γηραιότερο ζευγάρι που φιλοξενείται εκεί. Μου έδωσε πολλά η σχέση μαζί τους. Κάθε πρωί φτάναμε εκεί με το συνεργείο νυσταγμένοι, βαριεστημένοι ίσως και μελαγχολικοί, για να συναντήσουμε ανθρώπους που ήταν μες στην καλή χαρά, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε ποιος είναι τελικά ο νέος και ποιος ο γέρος. Ανησυχούν για τα παιδιά τους και προσπαθούν να τα ενισχύσουν όσο μπορούν. Εκείνοι άλλωστε είναι μία γενιά που έχει μάθει να ζει με πενταροδεκάρες. Εκτός αυτού όμως αναλαμβάνουν και άλλες δράσεις: προσπαθούν μέσα από το ταμείο τους να βοηθήσουν όσους δεν έχουν καθόλου χρήματα, ενώ φροντίζουν να το ενισχύουν μέσα από την πώληση χειροτεχνημάτων και γλυκών του κουταλιού. Εκεί μέσα μπορεί κανείς να διακρίνει την αυτάρκεια σε έναν μικρό χώρο ως απάντηση στην κρίση».

DOCVILLE: ΟΔΟΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ, ΑΘΗΝΑ/  Άγγελος Kοβότσος, Νατάσσα Ξύδη
Η Οδός Αναπαύσεως, Αθήνα είναι ένα επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Docville», η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρούς δύσκολους: Δύο γυναίκες που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων, έχουν κάνει το Α΄ Νεκροταφείο δεύτερο σπίτι τους και προσπαθούν να στηρίξουν η μία την άλλη σ’ αυτή την τραυματική πορεία. Το «δράμα» εκτυλίσσεται μέσα στη μικρή γειτονιά των νεκρών. Οι γείτονες είναι φρακοφόροι, στολιστές νεκρών, μαρμαράδες-κατασκευαστές τάφων, ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες, νεκροθάφτες, δημοτικοί αστυνομικοί, ερασιτέχνες ιστοριοδίφες. Η πολιτεία των νεκρών, ως μέρος της πολιτείας των ζωντανών.
«Αυτό που αρχικά θέλαμε να δείξουμε είναι εκείνους που αρνούνται να αποδεχτούν την απώλεια. Σύντομα όμως καταλάβαμε ότι ο χώρος του νεκροταφείου δεν αφορά τους νεκρούς, αλλά τους ζωντανούς», επισημαίνει ο Άγγελος Κοβότσος. Η Νατάσσα Ξύδη συμπληρώνει πως το νεκροταφείο παρότι δεν αποτελεί έναν οικείο χώρο για τους περισσότερους, «παραμένει ένας τόπος πολύ ζωντανός και ευχάριστος για ορισμένους, σαν ένα μικρό χωριό. Οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί έχουν αγαπημένες συνήθειες, περνούν πολύ χρόνο μαζί και είναι δεμένοι μεταξύ τους. Πρόκειται για έναν χώρο γεμάτο αντιθέσεις.  Εκεί που βλέπεις μία γυναίκα να κλαίει στον τάφο του γιου της, λίγο πιο πέρα οι φρακοφόροι πίνουν τσίπουρα κάνοντας διάλειμμα ανάμεσα σε δύο κηδείες».
Η αντίθεση ανάμεσα στην πνευματικότητα του χώρου και την αλυσίδα παραγωγής που αναπτύσσεται με αφορμή αυτόν, κρύβει κατά τον Άγγελο Κοβότσο τη δραματουργική σύγκρουση της ταινίας: «Η σχέση της αλυσίδας παραγωγής με τα μάρμαρα, τα λουλούδια, μέχρι την εκταφή, που είναι και η πιο δύσκολη στιγμή της ταινίας, είναι μία διαδικασία που μπορείς να τη βρεις οπουδήποτε, ακόμα και σε ένα εργοστάσιο. Από την άλλη, υπάρχει και ο παράγοντας της αποδοχής της πραγματικότητας. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία γεννιέται η δραματουργική σύγκρουση. Το θέμα από εκεί και πέρα είναι πως αυτός ο απίστευτος πόνος που κουβαλά ο χώρος, μπορεί να μετριαστεί και να ισορροπήσει στην ταινία».

DOCVILLE: ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΑΘΗΝΑ/ Κατερίνα Πατρώνη
Το Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα είναι ένα επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Docville», η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρούς δύσκολους: Σύνταγμα. 2011. Καλοκαίρι. Κάθε μέρα η πλατεία είναι γεμάτη με κόσμο που αναζητεί τρόπους να ακουστεί, να παρέμβει στην κοινή μας ζωή. Κάθε μία, κάθε ένας, έχει φτάσει εκεί για τους δικούς του λόγους. Όλοι, όμως, ζητούν κάτι ν’ αλλάξει. Στο περιθώριο αυτών των συναθροίσεων, η κάμερα ακολουθεί έναν μοναχό, έναν ξένο χορτοφάγο ειρηνιστή, καθώς και άλλους μοναχικούς ανθρώπους, οι οποίοι συνιστούν αυτό το ετερόκλητο πλήθος που καταφέρνει, έστω και για λίγο, να συνυπάρχει, να αναζητά και να ελπίζει.

DOCVILLE: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 280, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ Γιάννης Μισουρίδης
Το Κωνσταντινουπόλεως 280, Θεσσαλονίκη είναι ένα επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Docville», η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρούς δύσκολους: Οι άνθρωποι που δουλεύουν στο Ζυγό, ένα ιστορικό «σκυλάδικο» της Θεσσαλονίκης, είναι όλοι φτωχοί και παλεύουν για την επιβίωσή τους. Γκαρσόνια, μπράβοι, χορευτές και τραγουδιστές αποτελούν ένα ανθρώπινο μωσαϊκό, μια μικροκοινωνία στο περιθώριο της «καθώς πρέπει» κοινωνίας που αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση με το δικό της τρόπο, δουλεύοντας σκληρά τη νύχτα. Ανάμεσα σ’ αυτούς ο Άρης «ο ατζέντης», ένας παραδοσιακός ανδρικός ήρωας της ελληνικής πόλης. Στην περίπτωσή του, όμως, η μαγκιά, το φιλότιμο και το χιούμορ συνοδεύονται από λεπτότητα. Αντίστοιχα, η ελπίδα συνυπάρχει μέσα του με την αίσθηση του κενού, του ανώφελου, μιας ζωής σπαταλημένης μέσα στη νύχτα. Μια νύχτα ατελείωτη, που ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ γενναιότητας και μιζέριας.
O Γιάννης Μισουρίδης  σημειώνει ότι «ζώντας σε πόλεις, έχουμε την εντύπωση ότι τις γνωρίζουμε καλά. Στην πραγματικότητα όμως, ξέρουμε μόνο το δικό μας μικρόκοσμο, αγνοώντας τι συμβαίνει λίγο παραπέρα. Υπό αυτή την έννοια, ήθελα να καταδυθώ σε έναν κόσμο όπου προσωπικά με απωθούσε, για να συναντήσω τελικά ανθρώπους όχι και τόσο διαφορετικούς μένα. Σε συνθήκες κρίσης, παραμένει η ανάγκη όλων μας για λίγη ανακούφιση. Άλλοι επιλέγουν το shopping, άλλοι να πιουν και να χορέψουν. Δεν τη θεωρώ πιο αλλοτριωμένη ή παρακμιακή επιλογή. Αυτό που έχει νόημα είναι να δεχτούμε πως πρόκειται για μία δική μας, δυνητική εκδοχή».

DOCVILLE:  ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ 99, ΑΘΗΝΑ / Κατερίνα Πατρώνη
Λασκάρεως 99, Αθήνα είναι το πρώτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Docville», η οποία καταγράφει, χωρίς σχόλιο, τη ζωή στις ελληνικές πόλεις σήμερα, σε καιρό κρίσης. Η Ζωή και η Αθηνά είναι δύο γυναίκες γύρω στα πενήντα, με μικρά καταστήματα που η γειτονιά γνωρίζει χρόνια και οι γείτονες δεν μπαίνουν μόνο να ψωνίσουν αλλά να συναντηθούν και πουν τα νέα και τις ιστορίες για τον μικρόκοσμό τους. Λόγω της κρίσης, τα περισσότερα μικρά μαγαζιά γύρω τους κλείνουν και η Ζωή και η Αθηνά αγωνίζονται να κρατήσουν λίγο ακόμα, αν και οι δύο γνωρίζουν πως σύντομα θα χρειαστεί η ζωή τους να αλλάξει και μαζί τους να αλλάξει και η γειτονιά.

(πηγή δελτίο τύπου)