του Παντελή Παγουλάτου
(κριτική: Θόδωρος Σούμας)

Είδα τη δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους "Νέα ήπειρος", του Παντελή Παγουλάτου και μου άρεσε, την βρήκα ολοκληρωμένη σκηνοθετικά, οπτικά και εικαστικά, σαν διαλόγους και σαν ιστορία. Η εικόνα της και η φωτογραφίας της "μιλάνε" (μπράβο στον Διονύση Ευθυμιόπουλο για τη φωτογραφία που δημιούργησε). Οι εικόνες συνδυάζουν όμορφα, από εικαστική άποψη, τα θερμά, καφεκόκκινα χρώματα με το γαλάζιο και το πράσινο• δεν ξέρω ποιος συνέλαβε αυτά τα χρώματα των πλάνων, ο σκηνοθέτης ή ο Ευθυμιόπουλος ή η σκηνογράφος Αλ.Θεοδωράκη ή η συνεργασία τους, μα είναι ευφάνταστα και εκφραστικά. Οι εικόνες/ πλάνα/ κάδρα των θερμών εσωτερικών και των εξωτερικών με τις στοές και τους περίκλειστους πεζόδρομους και στενούς δρόμους, είναι πολύ πετυχημένα και πλαστικά. Επίσης, η ιστορία με έπεισε. Η μυθοπλασία είναι στοιχειώδης, πυρηνική, συγκεντρωμένη σε ένα συγκεκριμένο πλέγμα περιορισμένων σχέσεων, και είναι ενδιαφέρουσα και δυνατή στον πυρήνα της, στον βασικό κορμό της. Οι διάλογοι την υπηρετούν σωστά. (Ομολογώ το κρίμα μου πως έχω κάπως κουραστεί από τις πολλές ελληνικές ταινίες για τους μετανάστες, παρ'όλο που είναι θέμα οικουμενικό και καυτό).
Οπότε η θεματική και τοιχογραφία προσώπων από λούμπεν ανθρώπους της ελληνικής σόου-μπίζνες της υποκουλτούρας με παρέσυρε. Με έθελξε η εναγώνια, χωρίς φραγμούς, ενδοιασμούς και άλλοθι, προσπάθεια των ηρώων να πιάσουν την καλή και να ανέλθουν στο κύκλωμά τους. Στο σχετικά βρώμικο κύκλωμα των πρακτορείων κομπάρσων και των τριτοκλασάτων ηθοποιών, των μικροαπατών και της πορνογραφικής βιοτεχνίας. Οι έρωτες που περιγράφονται, του μάτσο πρωταγωνιστή (Χ.Φραγκούλης) με την άτεχνη, νεαρή, υποψήφια ηθοποιό (Μαρία Αρζόγλου), της πενηντάρας ατζέντισσας (Θεοδώρα Τζήμου) με τον μάτσο, νέο άντρα, καθώς και του παραγωγού (Όθων Μεταξάς) προς τη νεαρή επίδοξο ηθοποιό, δεν έχουν τις προϋποθέσεις να ευδοκιμήσουν, είναι καταδικασμένοι λόγω του κοινωνικού χώρου στον οποίο επιχειρούν να αναπτυχθούν. Για να βγουν από το αδιέξοδο του μίζερου, φτωχού και βρώμικου κέντρου της Αθήνας τα κεντρικά πρόσωπα, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν έχουν μεγάλα εφόδια, κάνουν ό,τι μπορούν και τολμούν, δέρνουν, ξεπουλιούνται, φέρονται χυδαία, πιέζουν άσχημα και εξουσιάζουν τους άλλους και τους συνεργάτες τους, φτιάχνουν πορνό ή παίζουν σ’ αυτά, κλέβουν κι εκβιάζουν. Καταστρέφουν τους άλλους και αυτοκαταστρέφονται κι εκπορνεύονται, μα χωρίς να χάνουν τον ανθρώπινο πυρήνα και χαρακτήρα τους, τη λανθάνουσα τρυφερότητά τους, γιατί υποφέρουν και αποτυγχάνουν οικτρά, τραγικά, μα αυτά τα ψήγματα ανθρωπιάς δεν επαρκούν για να σωθούν υπαρξιακά, ηθικά και ψυχικά.
Ο Χάρης Φραγκούλης είναι άψογος, δυναμικός, πολύ αυθόρμητος και με ισχυρές επιδόσεις αλήθειας και τρέλας, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του στο σινεμά. Καλή όπως πάντα η Θεοδώρα Τζήμου. Το ίδιο κι ο Όθωνας Μεταξάς που συνυπογράφει το σενάριο, μαζί με τον σκηνοθέτη Παντελή Παγουλάτο. Η ταινία έχει τα ελαττώματά της, κυρίως αναφορικά με τη δυσκολία ολοκληρωμένης διάπλασης των δεύτερων χαρακτήρων (δηλαδή πλην του ρόλου του Χ.Φραγκούλη). Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Παντελή Παγουλάτου, μετά το «Όνειρα γλυκά» του 2002. Επειδή το φιλμ δεν είναι τυπικό προοδευτικό κοινωνικό σινεμά και για άλλους επίσης λόγους, μπορεί να μην αρέσει σε αρκετούς θεατές (μα αυτός ήταν ένας από τους λόγους, μαζί με την εφευρετική σκηνοθεσία, που άρεσε σε μένα).