της Θέλγειας Πετράκη
(κριτική: Καλλιόπη Πουτούρογλου)

- Αν το παρόν είναι ήδη παρελθόν, το μέλλον τι είναι;
- Ίσως κάτι που συμβαίνει τώρα, αλλά εμείς δεν το γνωρίζουμε ακόμα;

Ένα μάθημα αστρονομίας λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Ένας γαλαξιακός χάρτης, ζωγραφισμένος στο χέρι ενός κοριτσιού. Μία συλλεκτική κασέτα που επισφραγίζει μια κοριτσίστικη φιλία. Και o ηλεκτρονικός παράτονος ήχος ενός τραγουδιού των 80ς που κουβαλάει μέσα του το κρυφό, απροσδιόριστο πάθος της εφηβείας.
Βασισμένες στην βαθιά εντυπωμένη μνήμη μιας εφηβικής φιλίας και εμποτισμένες από την απόκοσμη μελωδία του “Youth” των Alive She Died, οι δεκατετράλεπτες «400 Κασέτες» της Θέλγειας Πετράκη, κινούνται σε ένα αναλογικό σύμπαν -που θυμίζει τον κόσμο μας -, για να εκπέμψουν ως «κύματα φωτός» από το παρελθόν μια προσωπική ιστορία απώλειας που καταργεί τη γραμμικότητα του χρόνου και τον συμβατικό χωροχρόνο, μετατοπίζοντας τη δράση της από το γήινο στο υπερκόσμιο.
Υιοθετώντας μια πιο ελεύθερη και ακατέργαστη φόρμα , η ελληνίδα δημιουργός συνθέτει μέσα από εικόνες- θραύσματα της μνήμης, από σύντομους διαλόγους που αντανακλούν τις εφηβικές υπαρξιακές ανησυχίες και ονειρικές off-αφηγήσεις με φόντο τον έναστρο ουρανό, το ελεγειακό πορτρέτο ενός κόσμου που χάθηκε οριστικά, αφήνοντας πίσω του την πιο φωτεινή ανάμνηση.

Locarno 2024