(Σίλβια Πριέτο)
του Martín Rejtman

H Silvia Prieto είναι σερβιτόρα και 27 χρόνων. Η ζωή της είναι σε αδιέξοδο και χρειάζεται δραστικές αλλαγές: έχει χωρίσει και σταμάτησε να καπνίζει μαριχουάνα. Αγοράζει ένα καναρίνι και κοτόπουλα τα οποία με μανία τα κόβει σε κομματάκια: τέσσερα κοτόπουλα σε 48 κομμάτια στην κατάψυξη. Μέσω του πρώην της, του Marcello, γνωρίζει την Brite, η οποία μοιράζει διαφημιστικά ενός απορρυπαντικού στους δρόμους. Το όνομα του απορρυπαντικού; Brite.
Η Silvia γνωρίζει τον πρώην της Brite, τον Gabriel. Είναι συγγραφέας και ονειρεύεται λέξεις αντί εικόνες. Έχει εμμονή με τα αποσμητικά. Μετά από κάθε ερωτική συνεύρεση αδειάζει μισό αποσμητικό. Καπνίζει μαριχουάνα και πίνει ουίσκι, ενώ την ίδια στιγμή κατορθώνει να παραμείνει απόλυτα νηφάλιος και διαυγής στην σκέψη.
Η Silvia έχει μια εμμονή ιδέα: θέλει να ανακαλύψει όλες τις συνονόματες της, όλες τις γυναίκες που λέγονται Silvia Prieto, και να δημιουργήσουν μαζί ένα σύλλογο, τον σύλλογο Silvia Prieto. Στην αφηγηματική γραμμή εμπλέκεται και ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή τύπου "Ραντεβού στα Τυφλά".
Αυτή η χαμηλών τόνων δραματική κωμωδία σχέσεων -στην οποία μπορούμε να διακρίνουμε καθαρές τις αναφορές στον Eric Rohmer-, έχει στο κέντρο της εκκεντρικά πρόσωπα, αλλά και παράδοξες εμμονές (όπως τα ρούχα ή το φαγητό). Ο αφηγηματικός όμως ιστός περιπλέκεται γύρω μια γυναίκα που αντιμετωπίζει μια κρίση ταυτότητας. Στον κόσμο της Silvia Prieto η ταυτότητα, το όνομα δηλαδή των προσώπων, είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Πίσω όμως απ' αυτή την εμμονή ο θεατής μπορεί να κάνει κάποιους συσχετισμούς με την ίδια την Αργεντινή. Κοινωνία σε μετάβαση, στη δεκαετία του 90, μεταξύ αναπτυγμένου και αναπτυγμένου κόσμου, η χώρα (αλλά και οι κάτοικοι της) αντιμετώπιζαν μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Η σκηνοθεσία αντανακλά, μέσα από ένα τόνο ελαφρότητας, αυτή την κατάσταση.
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου (1999) αλλά και στο Φεστιβάλ του Sundance της ίδιας χρονιάς.
Δ.Μ.

Οι δηλώσεις του Martín Rejtman

Στην ταινία δεν υπάρχουν νεκρές στιγμές. Όταν αρχίζει μια σκηνή, τα πρόσωπα, υπάρχουν ήδη εκεί και μιλούν. Αν και συνεχώς συμμετέχουν σε συζητήσεις, κανένας τους δεν μιλά για το ίδιο πράγμα - ο καθένας μιλά για κάτι άλλο.
Το θέμα της ταινίας Σίλβια Πριέτο (Silvia Prieto) είναι η ταυτότητα, η διάλυση μιας προσωπικότητας. Μια πρωταγωνίστρια παίρνει ένα όνομα, το οποίο είναι το ίδιο με το απορρυπαντικό που διαφημίζει. Μία κούκλα έχει το ίδιο όνομα με την κεντρική πρωταγωνίστρια. Δύο γυναίκες οι οποίες, στην πραγματικότητα, λέγονται Silvia Prieto. Στο τέλος της ταινίας υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ, στο οποίο εμφανίζονται διάφορες γυναίκες, οι οποίες όλες, στην πραγματικότητα λέγονται Silvia Prieto -και οι οποίες συγκεντρώνονται μόνο και μόνο επειδή έχουν το ίδιο όνομα.
Η ταινία έχει ως κεντρικούς χαρακτήρες, πρόσωπα που μεγαλώνουν και έρχονται αντιμέτωπα με ενήλικες αποφάσεις: να θα τακτοποιηθούν, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά κ.λπ. εν συντομία οι ζωές βρίσκονται σε μία πιο σοβαρή καμπή. Ωστόσο όταν αυτά τα πρόσωπα παίρνουν σοβαρές αποφάσεις τότε οι πράξεις του γίνονται παράλογες. Όμως για αυτά τα πρόσωπα το να είσαι σοβαρός είναι το λιγότερο σοβαρό ΄πράγμα στον κόσμο.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αργεντινή τη δεκαετία του 90, σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία τα ζήτημα της ταυτότητας δεν ήταν τόσο κοινότοπο. Παρόλο τον, εκ προθέσεως, ελαφρύ τόνο της ταινίας, πιστεύω ότι η πολιτική κοινωνική πραγματικότητα της Αργεντινής προσθέτει μία αίσθηση σχιζοφρένιας στην ιστορία: μία γενιά που αρνείται την ταυτότητα της, παιδιά των εξαφανισμένων, γεννημένα στην φυλακή.

(σημείωμα στον κατάλογο του Φεστιβάλ Βερολίνου 1998 και στα production notes).