(Κόσμος γερανός)
του Pablo Trapero

Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ο Rulo, ένας 49χρονος άνεργος εργάτης, ο οποίος απεγνωσμένα αναζητά δουλεία. Εργάζεται προσωρινά ως χειριστής γερανού σε οικοδομή, αν και δεν έχει απολύτως καμία σχετική εμπειρία. Όμως το κάπνισμα και τα παραπάνω κιλά- τα οποία συνεπάγονται την άρνηση ασφαλιστικής κάλυψης- θα τον οδηγήσουν πάλι στην ανεργία. Η σχέση του με μια γυναίκα την Adriana απoκαλύπτει ένα ένδοξο παρελθόν για τον Rulo: ήταν μπασίστας σε μια δημοφιλή ροκ μπάντα. Οι σχέσεις του με τον 19χρονο γιο του -επίσης μουσικό σ' ένα rockabilly συγκρότημα- είναι συχνά τεταμένες. Οι συναντήσεις του με την Adriana μοιάζουν ως μια όαση στην ζωή του ήρωα. Όμως γρήγορα σταματούν καθώς ο Rulo είναι αναγκασμένος να πάει στην μακρινή Παταγονία, αναζητώντας εργασία.
Ταινία πορτραίτο, αλλά και υποδειγματική σπουδή πάνω σ' ένα χαρακτήρα, το Mundo Grua διαθέτει τη δύναμη, την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια και την αμεσότητα των καλύτερων στιγμών του ιταλικού νεορεαλισμού. Ξεκινώντας την καριέρα της από το Φεστιβάλ Βενετίας του 1999 (και με ενδιάμεσο σταθμό και το 40ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης) η ταινία ταξίδεψε στο Φεστιβάλ όλης της υφηλίου αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια και βραβεία. Χωρίς κανένας είδους μελοδραματισμό, χωρίς ηθικολογικά ή πολιτικά σχόλια, η σκηνοθεσία σχεδιάζει ένα πορτραίτο μιας δύσκολης ζωής. Οι εικόνες της ταινίας ξεχειλίζουν από την ηθική δύναμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία του κεντρικού χαρακτήρα. Η πίστη του στην ζωή υπερνικά τις όποιες δυσκολίες του βίου, προσφέροντας στον θεατή ένα ανεπανάληπτο μοντέλο ζωής, μια στάση αντίστασης απέναντι στις αντιξοότητες του βίου.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, με κάμερα στο χέρι, ερασιτέχνες ηθοποιούς και μ' ένα ελάχιστο προϋπολογισμό η ταινία είναι ένα παράδειγμα -υπόδειγμα των αισθητικών επιτευγμάτων του νέου αργεντινού κινηματογράφου.
Δ.Μ.

Οι δηλώσεις του Pablo Trapero

Ο ΓΕΡΑΝΟΣ
Το παρόν είναι η παράλογη κληρονομιά του παρελθόντος. Είναι τρελό κάποιος στα πενήντα του να πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή, όπως ένας νεός. Αυτό το είδος του παράλογου δημιουργεί μία ένταση, την οποία χρησιμοποίησα για να αφηγηθώ την ιστορία του Rulo. Ήθελα μια ταινία, η οποία να είναι όπως όταν μία κρυφή κάμερα κινηματογραφεί κομμάτια της πραγματικότητας.
Ο γερανός είναι για όλους μας ένα σύμβολο της οικοδόμησης του μέλλοντος. Ο Rulo θέλει να έχει ένα μέλλον, αλλά δεν μπορεί να το αποκτήσει….
Κατά την γνώμη μου τα μηχανήματα γερανοί έχουν δύο ποιότητες, δύο σημασίες. Κατά πρώτον είναι ένα οπτικό αντικείμενο, το οποίο νομίζω είναι πολύ δυνατό. Είναι σαν τεράστια ζώα, τα οποία μοιάζουν σαν να φωνάζουν. Από την άλλη, το πλήθος των γερανών δηλώνει την κατάσταση της πόλης. Είναι σύμβολα της προόδου, και από αυτή τη οπτική γωνία, η ταινία εμπεριέχει ένα παράδοξο. Ο πρωταγωνιστής, που σταδιακά χάνει ότι έχει, εργάζεται μ' ένα μηχάνημα το οποίο αντιπροσωπεύει το αντίθετο απ' αυτό που συμβαίνει σ' αυτόν.

ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟΣ
(…) Μ' αρέσει πολύ ο νεορεαλισμός, όμως το ασπρόμαυρο και η χρήση ερασιτεχνών ηθοποιών δεν ανήκει μόνο στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό ρεύμα. Στις ταινίες μου υπάρχουν και άλλες επιρροές: όπως ο Τσάπλιν ή οι αισθητικές προτιμήσεις μου της στιγμής. Θέλω να αναπαραστήσω τον κόσμο της χειρονακτικής εργασίας, επειδή δεν υπάρχει κανένας που να το κάνει. Στο σινεμά του σήμερα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να εργάζεται με τα χέρια. Μ' αρέσει ο κόσμος της εργασίας. Μ' αρέσουν οι μηχανές. Η εργασία είναι συνεχώς τόσο παρούσα στην ζωή.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Ο πρωταγωνιστής Luis Margani (σ.τ.μ. ο Rulo της ταινίας) έχει παίξει επίσης και στην προηγούμενη μου μικρού μήκους ταινία, το Negocios. Μ' αρέσει και ήθελα να συνεχίσω μαζί του. Ήταν μια πρόκληση μια μεγάλου μήκους ταινία. Όσο για την γιαγιά της ταινίας ….αυτή είναι η δικιά μου. Παρόλα αυτά στην ταινία παίζουν και επαγγελματίες ηθοποιοί, όπως η Adriana Aizemberg. Ήθελαν να συμμετέχουν -αν και η αμοιβή δεν ήταν πολύ καλή. Μ' αρέσει να δοκιμάζω να αναμειγνύω επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Θα κάνω το ίδιο και στην επόμενη ταινία μου.

ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ
Ορισμένοι λένε ότι οι σκηνές της ταινίας διαρκούν πολύ. Όταν έχω βάλει όσα θέλω σε μία σκηνή τότε αυτή τελειώνει. Δεν ήθελα να αναπτύσσονται με τον παραδοσιακό τρόπο -εισαγωγή, ανάπτυξη, συμπέρασμα. Οι σκηνές είναι αποσπάσματα του ουσιώδες. Ως θεατής, δεν μ' αρέσει να μου δίδονται όλα τα στοιχεία -θέλω να συνεισφέρω και εγώ στην ταινία.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Ο ήρωας θα συνεχίσει να ψάχνει εργασία. Στο τέλος της ταινίας επιστρέφει [στην κατάσταση που βρισκόταν] στην αρχή της. Αρχικά είχα καταλήξει σε άλλο τέλος, όμως δεν ήθελα να παρουσιάσω με κάθε λεπτομέρεια τι γίνεται. Το τέλος είναι θλιβερό, όμως η ίδια η ταινία δεν είναι. Επειδή ο Rulo θα συνεχίσει την ζωή του, χάρις στην αλληλεγγύη των φίλων του. Και σ' αυτήν την αλληλεγγύη, υπάρχει η ελπίδα. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από την ταινία.

ΤΟ ΝΕΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
 Η πρόσφατη εμφάνιση νέων σκηνοθετών, είναι περισσότερο μία ιστορική συγκυρία, παρά ένα κίνημα αισθητικό. Οι ταινίες μας ορισμένες φορές έχουν κάποια κοινά στοιχεία, άλλες πάλι όχι. Παρόλα αυτά όμως οι ταινίες μας διαφέρουν απ' αυτές που έχουν γίνει έως πρόσφατα στο σινεμά της Αργεντινής. Τώρα υπάρχει περισσότερη τεχνική εμπειρία και περισσότερες ανταλλαγές και συζητήσεις ανάμεσα σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Είναι το σινεμά μας πολύ διαφορετικό, απ' ένα σινεμά πολύ καλά δομημένο, όπου συγκεκριμένοι κανόνες πρέπει να ακολουθούνται.

(δηλώσεις στην εφημερίδα L' Humanite, 2-5-2001 στο περιοδικό της UNESCO, Courier, Οκτώβριος 2000 και στο κατάλογο Φεστιβάλ Βενετίας 1999. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας).