του Mahamat-Saleh Haroun

Πορτρέτο ενός πατέρα, σκιαγράφηση της σχέσης του με τον γιο του, η ταινία αυτή είναι ταυτόχρονα και απεικόνιση μιας κρυφής τραγωδίας: της διάλυσης –καταστροφής της Αφρικής από τις εμφύλιες συγκρούσεις.
Ο ήρωας υπεύθυνος της πισίνας σ’ ένα ξενοδοχείο έρχεται αντιμέτωπος τόσο με τα επερχόμενα γηρατειά (και ότι αυτά συνεπάγονται) όσο και με τη διαρκώς απειλητική παρουσία του γιου του που μοιάζει να καταλαμβάνει το ζωτικό του χώρο. Η κρίση της μέσης ηλικίας όμως συνοδεύεται και από την αποσταθεροποίηση και την ανασφάλεια στο κοινωνικό πεδίο. Με φόντο τον εμφύλιο στο Τσαντ η ταινία είναι μια σύγχρονη τραγωδία που υπερβαίνει κάθε τοπικό ή χρονικό προσδιορισμό. Προασπίζοντας ό,τι θεωρεί δικό του ζωτικό χώρο ο ήρωας θα διαπράξει μια συμβολική θυσία: τη θυσία για εξευμενισμό του γιου στο θεό του πολέμου. Η σύγχρονη αυτή τραγωδία κορυφώνεται με τις ερινύες να κυνηγούν τον ήρωα, αδύναμο απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Η Κραυγή ενός Ανθρώπου/ Un homme qui crie,  Mahamat- Saleh Haroun δηλώνει: «Ο κόσμος του Άνταμ καταρρέει και σιγά σιγά χάνει ότι του ανήκε, το οτιδήποτε ήταν δικό του.  Η ταινία μιλά για τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται ο Άνταμ, κι όχι τόσο για τον εμφύλιο. Η ιστορία δηλαδή δεν παίρνει θέση υπέρ της κυβέρνησης ή των ανταρτών. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Και ο χαρακτήρας άλλωστε όποια γραμμή κι αν ακολουθούσε, στα σίγουρα δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο. (…) Μεταξύ πατέρα –γιου αναπτύσσεται μια μεταφορά γονιδίων, μνημών και πολιτισμού. Αυτή η διαδικασία είναι ιδιαιτέρως σημαντική, καθώς στο Τσαντ τον πόλεμο τον κάνουν οι άντρες. Αν ένας πατέρας περάσει στον γιο του την κουλτούρα του πολέμου τότε εκείνος θα εμπλακεί, διαφορετικά δεν θα έχει κανένα λόγο για να το κάνει. Οι πατεράδες πιθανότατα υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενιών. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη – αν για παράδειγμα εξετάσετε το παγκόσμιο οικοσύστημα τότε είναι ξεκάθαρο ότι οι γενιές μας έχουν καταστρέψει τον πλανήτη για εκείνους που ακολουθούν». Και συνεχίζει: «[Ο Άνταμ] ουρλιάζει απέναντι στη σιωπή του Θεού, δεν είναι δηλαδή μια κραυγή απέναντι στην έχθρα που επικρατεί στη χώρα του».

Δ.Μ.