του Pablo Giorgelli

Ένα λακωνικό road movie, μια απλή αλλά συγκινητική ιστορία για τη συνάντηση τριών ανθρώπων μέσα σε ένα φορτηγό και την κοινή διαδρομή τους από την Ασουνσιόν της Παραγουάης ως το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.
Ένας φορτηγατζής που μεταφέρει ξυλεία και μια  γυναίκα της αυτόχθονης φυλής των Γκουαρανί, με το πεντάμηνο κοριτσάκι της, γίνονται αναγκαστικά συνοδοιπόροι σε ένα  ταξίδι 1500 χιλιομέτρων, στο τέλος του οποίου κάτι μέσα τους φαίνεται να αλλάζει. Δύο άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, το ίδιο όμως κουρασμένοι από τη ζωή,  και ένα πλάσμα ανυποψίαστο , ένα μικρό θαύμα της φύσης, είναι οι ήρωες της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Pablo Giorgelli. Ο άντρας, με χαραγμένα τα σημάδια της κόπωσης στο πρόσωπο και στο σώμα, απόμακρος και εσωστρεφής, συμφιλιωμένος με τη μοναξιά του. Η γυναίκα, ποτισμένη από μια ήρεμη θλίψη και περηφάνια , αλλά πιο γήινη και προσιτή. Για τον άντρα η ζωή είναι δρόμος, για τη γυναίκα ο δρόμος είναι απλά το μέσο για μια καλύτερη ζωή. Το μωρό, ο πρωταγωνιστής ίσως της ιστορίας, θα γίνει η γέφυρα για τη σύνδεση αυτών των δύο μοναχικών ψυχών.

Ο λόγος φαίνεται να περιττεύει σε αυτή την αργή, νατουραλιστική  απεικόνιση ενός ταξιδιού, όπου ο φιλμικός χρόνος και το παρόν του θεατή δίνουν την αίσθηση ότι ταυτίζονται. Αυτό που κυριαρχεί είναι η ένταση των βλεμμάτων, οι γκριμάτσες των προσώπων, οι χειρονομίες, αλλά και κάποιες πράξεις που αποκαλύπτουν θραύσματα από την προσωπική ιστορία και το χαρακτήρα του καθενός. Οι παρατεταμένες σιωπές και οι λιγοστοί διάλογοι υποβάλλουν ένα παρελθόν που παραμένει ως το τέλος σκοτεινό  και το  οποίο οι ήρωες έχουν αφήσει οριστικά  πίσω τους, με τον ίδιο τρόπο που οι αντανακλάσεις των δρόμων και των τοπίων περνούν από το καθρεφτάκι του φορτηγού. Η απώλεια και η απογοήτευση ρίχνουν αρχικά τη σκιά τους πάνω στους δύο ήρωες. Κι ενώ στην πραγματικότητα δε συμβαίνει τίποτα, αρχίζουν να αναδύονται σιγά σιγά οι ενδείξεις μιας αλλαγής. Το έντονο βλέμμα και το χαμόγελο της μικρής που κρατάει στην αγκαλιά της η γυναίκα γίνονται σταδιακά ο κινητήριος μοχλός για τη συναισθηματική ενεργοποίηση του άντρα, την  υπέρβαση της αμηχανίας του  και της παθητικής του παραίτησης.
Αν και στο μεγαλύτερό της μέρος γυρισμένη μέσα στην καμπίνα ενός φορτηγού, με μοναδική ηχητική υπόκρουση το θόρυβο της μηχανής, η ταινία Las Acacias δεν κουράζει, ούτε περιορίζει το βλέμμα του θεατή, το οποίο κινείται σε ένα χώρο οριοθετημένο από τα κοντινά πλάνα των προσώπων. Στο εσωτερικό αυτών των εξαιρετικών κάδρων στα οποία εγγράφονται οι ήρωες βρίσκεται συμπυκνωμένος  όλος ο ψυχικός τους κόσμος.
Η ταινία απέσπασε το βραβείο της Χρυσής Κάμερας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]