του Κώστα Μανουσάκη

Ο γιος ενός τσιφλικά βιάζει και σκοτώνει την κωφάλαλη ψυχοκόρη της οικογένειας. Ο πατέρας και η μητριά του αποφασίζουν να κρύψουν το έγκλημα και να εξαφανίσουν το πτώμα στη λίμνη.
Παίζουν οι: Ανέστης Βλάχος, Έλλη Φωτίου, Αλέξης Δαμιανός, Μαίρη Χρονοπούλου, Έλενα Ναθαναήλ, Σπύρος Φωκάς κ.α.
Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών - ΕΕΣ (ήταν επίτιμο μέλος της), ο Κ. Μανουσάκης «έδωσε ένα σπουδαίο κινηματογραφικό έργο από τα τέλη της δεκαετίας του '50 μέχρι τα μέσα εκείνης του '60 και τότε, μόλις 31 ετών, αποσύρθηκε». Ομως, «η αποχώρησή του δεν υπήρξε επιλογή του, αλλά οδηγήθηκε αναγκαστικά σε αυτήν». Για την ταινία του Ο Φόβος η Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών - ΕΕΣ σημειώνει ότι είναι «Ένα έξοχο θρίλερ χαρακτήρων και ψυχολογικών αποχρώσεων, που αναδεικνύει τα απωθημένα ένστικτα των ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου του '60».
Ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος γράφει στην Ελευθερία (29/6/1966), στο κείμενό του «Μία ανατομία του Ελληνικού Κινηματογράφου, 1965-1966» : «Η πιο τολμηρή απομάκρυνση από τα εσκαμμένα και η πιο αξιόλογη καλλιτεχνική επιτυχία (χωρίς να χαθεί πάντως η "επαφή": 300 χιλιάδες εισιτήρια σε Αθήνα-Πειραιά) ήταν ο Φόβος του Κώστα Μανουσάκη. Εδώ, ένα ουσιαστικό και αδρό περιεχόμενο βρήκε την άξια φιλμική έκφρασή του. Είναι σίγουρα ένα φιλμ εθνικό, γιατί κοιτάζει κατάματα τις αρρώστιες και τα προβλήματα της φυλής μας από μέσα και όχι απ' έξω, με γραφικότητα. Με το άλμα αυτό στο παρελθόν, στην ρεαλιστική ηθογραφία του Χατζόπουλου και του Θεοτόκη, αλλά εμπλουτισμένη με σύγχρονα στοιχεία, όπως η ψυχανάλυση, ο Μανουσάκης δένει γερά το θέμα με τη γη, με τις παραδοσιακές δυνάμεις από τη μια, και με την ιστορική στιγμή από την άλλη. Οι εικόνες του δεν παραφράζουν το μύθο, αλλά δημιουργούν μόνες τους τις συγκρούσεις, σημαίνουν το δράμα, εκφράζουν με όλα τα εικαστικά τους στοιχεία. Τα ελαττώματα, η κονταρομαχία νατουραλισμού και συμβόλου, η κλίση προς το θρίλερ, η υπερβολική δραματική υπογράμμιση, η αισθητική υπερφόρτωση δεν ανατρέπουν το γεγονός πως ο Φόβος είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που στέκει στα πόδια του».

(δ.τ.)