του Yung Chang

Ένα γιγαντωμένο αστικό τοπίο σε ανησυχητική παύση. Μια πόλη φάντασμα. Φεβρουάριος του 2020 και η Wuhan βρίσκεται ήδη σε σκληρό lock down. Συνδεδεμένοι αυτοκινητόδρομοι, ο ποταμός Γιανγκτσέ, ουρανοξύστες, ατελείωτα μπλοκ πολυκατοικιών, όλα τυλιγμένα σε μια γκρίζα ακινησία. Η κάμερα πλησιάζει αργά και τρυπώνει διακριτικά σε ένα από τα μικροσκοπικά ανώνυμα διαμερίσματα. Ένα νεαρό ζευγάρι και η πρωινή ρουτίνα του. Η κοπέλα είναι έγκυος στον μήνα της. Ο άντρας τη φροντίζει, υπομένοντας στωικά τις μεταπτώσεις και την γκρίνια της. Σύντομα θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός του ρόλος. Πρόκειται για εθελοντή σοφέρ υγειονομικού προσωπικού, αλλά και για συνδετικό κρίκο αυτού του πολυπρόσωπου ντοκιμαντέρ παρατήρησης του Yung Chang. Ένας γιατρός ΜΕΘ, μια νοσηλεύτρια, μια ψυχολόγος και μια μητέρα με το παιδί της σε καραντίνα συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ταινίας στην οποία η πόλη παραμένει ο κεντρικός πρωταγωνιστής.
H ζωή στο επίκεντρο μιας πανδημίας. Μικρές προσωπικές ιστορίες που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα. Στο Wuhan Wuhan ο θεατής δε θα βρει απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με τα αίτια ή τον τρόπο εξάπλωσης του ιού. In medias res και αφήνοντας πίσω τους θεωρίες και πολιτικές ευθύνες ο δημιουργός και το συνεργείο του αντιμετωπίζουν την υγειονομική κρίση ως τετελεσμένο γεγονός, που βρίσκεται σε εξέλιξη με αδιόρατο τέλος. Τα γυρίσματα διαρκούν δύο μήνες. Στο διάστημα αυτό ό,τι αναδύεται – πέρα από τις λιγοστές αιχμές για τον ανεπαρκή εξοπλισμό και τα αρχικά προβλήματα οργάνωσης- είναι οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού  και ένα αξιοζήλευτο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Αλλά και ο αντίχτυπος του σκληρού αποκλεισμού στις καθημερινές ζωές των ανθρώπων. Μια υποψία αισιοδοξίας κυοφορείται ωστόσο καθ’  όλη της διάρκεια της 90λεπτης αφήγησης, που επισφραγίζεται συμβολικά με τη σκηνή του τοκετού και τους τίτλους τέλους.
Χαμηλόφωνη απεικόνιση μιας μεγαλούπολης που ενώνεται για να ξεπεράσει μια κρίση, το Wuhan Wuhan θα μπορούσε εύλογα να θεωρηθεί εξιδανικευμένη αναπαράσταση μιας πραγματικότητας που εγείρει πικρές μνήμες και οικεία κακά, τα οποία παραμένουν ως τώρα ανεπούλωτα. Απογυμνωμένο ωστόσο από οποιαδήποτε διάθεση  δραματοποίησης ή κραυγαλέας ηρωοποίησης (ας θυμηθούμε στον αντίποδα τους εγχώριους «Παρόντες») ρίχνει φως σε μικρές  ιστορίες-στιγμιότυπα, αναδεικνύοντας την ανθρώπινη διάσταση πίσω από το οικουμενικό δράμα. Με αποτυπωμένη την αίσθηση μιας βαθιάς κι αυθεντικής  ενσυναίσθησης.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου