(Ο διάβολος δεν υπάρχει)
του Ryûsuke Hamaguchi
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος) 

Καθηλωτικό. Άμα σε παρασύρει στη ροή του σε παίρνει μαζί του και όπου σε βγάλει. Το βλέμμα να ταξιδεύει στραμμένο ψηλά στον ουρανό όπως αυτός διακρίνεται ανάμεσα στα κλαδιά και τις κορυφές των δέντρων. Ασθμένουσες ανάσες του αρχέγονου δάσους.
Ο άντρας έξω από το σπίτι στο δάσος ο οποίος κόβει τα ξύλα με ένα μόνο βαρύ, ζυγισμένο χτύπημα του τσεκουριού, ξανά και ξανά... σε καθηλώνει σαν να επιτελεί ένα τελετουργικό και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα τα κατάφερνες τόσο καλά κι εσύ.
Ο άντρας αυτός λέγεται Τακούμι και συλλέγει τρεχούμενο νερό σε λευκά πλαστικά μπιτόνια. (Ο Ντερσού Ουζαλά δεν υπάρχει πια!) Το νερό αυτό στα «ανάντη», τα πάνω μέρη του ποταμού κοντά στις πηγές, είναι άλλο νερό, καθάριο και “φυσικό” άλλο από τα απόνερα που φτάνουν στα «κατάντη», κάτι που κάνει τη μεγάλη διαφορά στην υγιεινή των ανθρώπων και τη γεύση.
Κι αυτό που απειλεί να ανατρέψει αυτήν τη ισορροπία (ισορροπία είναι λέξη “κλειδί” σε αυτήν την ιστορία) είναι μια εξωγενής, ως προς τη φύση της περιοχής, επένδυση ενός project Glamping με μόνο σκοπό την αλόγιστη κερδοφορία. Διότι αυτό το «καθάριο νερό» στα ανάντη δεν αρκεί να είναι μόνο “καθαρό” κυριολεκτικά στην προκείμενη μυθοπλασία, αλλά και καθαρό, διαυγές, διάφανο, αγνό, ειλικρινές -σαν ηθικό στοιχείο, μεταφορικά.
Αλλά ό,τι κι αν κάνεις, μπορεί να χάσεις την αγαπημένη σου οχτάχρονη κόρη. Το πιο αναπάντεχο, αποκαθηλωτικό γεγονός... στο φινάλε! Μένοντας με την απορία: Ποιος όμως σκότωσε την Χάνα; Η ελαφίνα με το μικρό της; Αλλά γιατί; Τα άγρια ελάφια είναι επικίνδυνα για τους ανθρώπους; Τους επιτίθενται κάποιες φορές; Σπάνια, πολύ σπάνια, μόνο όταν τα πυροβολήσουν στην κοιλιά ή όταν απειλούν το μικρό τους...
Εν κατακλείδι, το ουσιώδες σε αυτήν την ταινία, όπως και στις άλλες του Χαμαγκούτσι, δεν είναι το προφανές του θέμα: η παρθένα φύση που κινδυνεύει από ένα αλόγιστο επιχειρηματικό project, παρά το ότι η δεσπόζουσα, κεντρική σκηνή είναι αυτή της ενημέρωσης των κατοίκων με τους εξαίρετους διαλόγους... είναι οι μικρές, απειροελάχιστες ρωγμές, που καθορίζουν σαν υπόγεια υδάτινα ρεύματα τις ζωές των ανθρώπων, άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο, εμφανίζοντας κάποτε αιφνιδιαστικά τα αποτελέσματά τους στην επιφάνεια, όπως συμβαίνει κάθε τόσο στη φύση εδώ κι εκεί. Σαν να λέμε: είναι, στις λεπτομέρειες, που μπορεί “ο διάβολος να σε πάρει” -υπάρχει / δεν υπάρχει!
Κάποτε αυτό το ταξίδι στον κόσμο της οθόνης τελειώνει, αλλά μετά σε στοιχειώνει... έρχεται στα όνειρά σου, σε ανησυχεί, σαν να σε προειδοποιεί «πρόσεχε το κορίτσι... το δικό σου παιδί»!

Ο Χαμαγκούτσι είναι, θαρρώ, ο πιο μυστικιστής δημιουργός του σινεμά σήμερα, με την πιο απόκρυφη αισθητική έννοια του όρου...