(Bom, Yeoreum, Gaeul, Gyeowool, Geurigo Bom)
του Kim Ki-duk

Ο Kim Ki-duk είναι ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους κορεάτες σκηνοθέτες. Η ταινία  Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη προκάλεσε τόσο το ενδιαφέρον του κοινού όσο και την αποδοχή των κριτικών. Η ταινία παρόλο που περιέχει στοιχεία της βίας που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο κόσμο, διαθέτει μια λεπτότητα και μια ευαισθησία τυπικά ανατολίτικη, ενώ είναι γεμάτη από αναφορές στις τελετουργίες και στην φολοσοφική θεώρηση του βουδισμού.
Η αφήγηση διαδραματίζεται σ' ένα άκρως πρωτότυπο χώρο, σ' έναν βουδιστικό ναό που πλέει πάνω σε μια λίμνη, και έχει στο κέντρο δύο πρόσωπα: τον Γέρο Μοναχό και τον Νεαρό Μοναχό που ζουν μια μοναστική ζωή γεμάτη άσκηση και διαλογισμό. Η ζωή τους ακολουθεί τους ατάραχους ρυθμούς των εποχών, παρότι, όμως, ζουν αποκομμένοι από τα εγκόσμια, δεν μπορούν να αποφύγουν την έλξη της ζωής, με τα πάθη και τα βάσανά της. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Γέρου Μοναχού, ο Νεαρός Μοναχός παίρνει ένα σκληρό μάθημα όταν το παιδικό του παιχνίδι γίνεται άσπλαχνο. Στη συνέχεια βιώνει τη δύναμη του ερωτικού πόθου, όταν μια νεαρή γυναίκα εισβάλλει στον κλειστό του κόσμο. Ο πόθος του αυτός θα οδηγήσει τελικά στην εμμονή και εντέλει στο έγκλημα. Αλλά ύστερα από την ένταση της άνοιξης και του καλοκαιριού έρχεται το φθινόπωρο, η εποχή της περισυλλογής και της επανόρθωσης, και τέλος ο χειμώνας, η εποχή της αφύπνισης και του διαλόγισμού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Kim Ki-duk  παίζει το ρόλο του ώριμου μοναχού στο τελευταίο επεισόδιο -στον Χειμώνα- της ταινίας.
Ο Kim Ki-duk (Κιμ Κι - Ντουκ) γεννήθηκε το 1960 στην ορεινή επαρχία του Κουνγκσανγκ και μετακόμισε στην Σεούλ σε ηλικία 9 ετών με τους γονείς του. Λόγοι  βιοποριστικοί και οικογενειακοί τόν ανάγκασαν να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να μπήκε μαθητής σε μια γεωργική σχολή. Μόλις τελείωσε το σχολείο εργάστηκε σε βιομηχανία και  αργότερα κατατάχθηκε στους πεζοναύτες. Όταν τελείωσε την στρατιωτική του θητεία, πέρασε δυο χρόνια σε μια εκκλησία για ανθρώπους με προβλήματα όρασης, φιλοδοξώντας να γίνει ιεροκήρυκας, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται και πάλι με την ζωγραφική που είχε εγκαταλείψει σε νεαρή ηλικία.
Το 1990 βρέθηκε στη Γαλλία "για σπουδές", αλλά πέρασε τα δύο χρόνια παραμονής ζωγραφίζοντας και πουλώντας τους πίνακες του. Δεν έχει ακολουθήσει ακαδημαϊκή εκπαίδευση και καθόλου παράδοξα, η καριέρα του σαν κινηματογραφιστής ξεκίνησε μ' έναν ανάλογο τρόπο: Αντίθετα με άλλους συνάδελφους του δεν υπήρξε ποτέ μανιακός σινεφίλ, ούτε θήτευσε δίπλα σε κάποιο μεγάλο σκηνοθέτη ως μαθητευομένος ή ως βοηθός . Είναι αυτοδίδακτος στον κινηματογράφο, ενώ συχνά πειραματίζεται, κάτι που δίνει στις ταινίες του έναν αέρα ελευθερίας. Όπως δηλώνει και ο ίδιος οι ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν σαν αυτοβιογραφικά κείμενα γραμμένα με την κάμερα. Γι' αυτό και ο Kim Ki-duk θεωρεί ότι η κάθε μια, είναι όπως απλώς μια σκηνή μέσα στο σύνολο του έργου του.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από σκληρότητα και πολλές φορές βιαίες εικόνες που προκαλούν αποστροφή στο κοινό . Όμως οι ταινίες του είναι πάντα γεμάτες οπτικό δυναμισμό, πρωτότυπες ιδέες και η ενέργεια που τις διαποτίζει μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτόγονη. Οι εικόνες αντικατοπτρίζουν την σκληρότητα της ζωής μας και του κόσμου στον οποίο ζούμε. Οι ήρωες των ταινιών του ανήκουν στο κοινωνικό περιθώριο, υπακοόυν τυφλά στις εμμονές τους και στα πάθη τους, ενώ η αφήγηση είναι διάστικτη από επεισόδια σκληρότητας και οργής. Συχνά χρησιμοποιεί το σεξ στις ταινίες του όχι ως "μέρος της ζωής" αλλά ως "ένα τρόπο για να καταλάβουν οι χαρακτήρες ο ένας τον άλλο". Θεωρεί ότι έχει επηρεαστεί από το έργο του αυστριακού ζωγράφου Egon Schiele και δηλώνει ότι κάνει σινεμά για να μπορέσει να κατανοήσει τον κόσμο.
Σχετικά με την ταινία Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη δηλώνει: "Πρόθεση μου είναι να περιγράψω τη χαρά, το θυμό, τη θλίψη και την ευχαρίστηση στη ζωή μας μέσω των τεσσάρων εποχών και μέσω της ζωής ενός μοναχού που ζει σε έναν ναό που βρίσκεται εναρμονισμένος με τη φύση. Πέντε ιστορίες του παιδιού μοναχού, του αγοριού μοναχού, του ενήλικου μοναχού, του μεσήλικα μοναχού, του γέρου μοναχού συνυπάρχουν με εικόνες από κάθε εποχή. Η αλλαγή της ποιότητας των ανθρώπων, η σημασία της ωρίμανσης στη ζωή μας που διαμορφώνεται και το πώς μας επηρεάζει, η σκληρότητα της αθωότητας, η εμμονή των επιθυμιών, ο πόνος των δολοφονικών προθέσεων, η απελευθέρωση στους αγώνες..."
Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, και η ταινία, "The Coast Guard ", έλαβε το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι 2002.
Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει τις εξής ταινίες Crocodile (1996),  Wild Animals (1997),  Birdcage Inn (1998),  Real Fiction (2000), The Isle (2000),  Bad Guy (2001), Address Unknown (2001),  The Coast Guard (2002), Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring (2003).

(Πηγή: Δελτίο τύπου)