(Gou Zhen)
του Guan Hu
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Η ταινία δεν είναι ένα κινέζικο γουέστερν (όπως την είδαν μερικοί) επειδή στα πλάνα του τοπίου της επικρατούν κάποιες επικών διαστάσεων αχανείς εκτάσεις άγονης γης, στα όρια της ερήμου Γκόμπι στη βορειοδυτική Κίνα, όπου όμως οι ορίζοντές της, παρά το εύρος τους σε κάδρα στατικά και κινούμενα οριζόντια, παραμένουν ωστόσο κλειστοί...
Κανείς δεν φεύγει για αλλού από εκεί, παρά μόνο όσοι ήδη έφυγαν (πριν την έναρξη της ταινίας), αφήνοντας τα σπίτια τους να ρημάζουν, μετά την αποβιομηχάνιση της περιοχής και εγκαταλείποντας πίσω τα οικόσιτα σκυλιά τους με αποτέλεσμα να γίνουν διωκόμενα θύματα ως επιζήμια αδέσποτα! Ώσπου να έρθουν, μετά την ολοκληρωμένη “εκκαθάριση” (με το αζημίωτο) του προηγούμενου οικοσυστήματος κτηρίων, ανθρώπων και ζώων και των όποιων σχέσεων μεταξύ τους, οι νέες επενδύσεις: κίνητρα για επιχειρήσεις!
Μια επιχείριση, που εξελίσσεται στην ταινία, με δράσεις και επί μέρους απρόσμενες αντιδράσεις,, στις οποίες ο καταλύτης είναι (εντελώς τυχαία) ένας “επικηρυγμένος” μαύρος σκύλος και ο πρόωρα αποφυλακισμένος Λανγκ, που αντιστέκεται μοναχικά και αυθορμήτα, στην αρχή μόνο μουλωχτά και μετά όλο και πιο απροκάλυπτα, χωρίς καν να είναι συνειδητά “αντιστασιακός” απέναντι στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων.
Τόσο απλά και ανθρώπινα και τόσο επίμονα και περίτεχνα κινηματογραφικά. Σαν να πρόκειται για ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, για τα όσα συνέβησαν το 2008, την εποχή της ολικής έκλειψης του ηλίου στην Κίνα (και με πλάνα αρχείου) που απλώνεται στο τοπίο της περιοχής, μέσα από συμπληρωματικές σκηνές σύνθεσης ενός μωσαϊκού, ή σαν τα κομμάτια ενός παζλ, στην οθόνη -εδώ και τώρα!