του Wong Kar-Wai
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Ο λόγος που ήθελα να κάνω αυτή την ταινία προέρχεται από την υπόσχεση που η κινέζικη κυβέρνηση έδωσε στον λαό του Χονγκ Κονγκ για μια 50ετία χωρίς αλλαγές. Θα' χε ενδιαφέρον, γιατί το 2046 είναι το τελευταίο έτος της υπόσχεσης. Και σκέφθηκα: υπάρχει κάτι παρόμοιο στην ζωή που να μένει αναλλοίωτο για 50 χρόνια. Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα -αυτός ο αριθμός μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλά στη ζωή. Από την σκοπιά μιας ερωτικής ιστορίας: όταν ερωτευόμαστε κάποια δίνουμε μια υπόσχεση. Θα αλλάξει; Θα αλλάξω εγώ; Πώς μπορούμε να κάνουμε αυτή την στιγμή να διαρκέσει για πάντα;
Νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα -να δημιουργήσεις μια ταινία βασισμένη σε ένα αριθμό, πάνω σ' αυτή την υπόσχεση. Έτσι ξεκινήσαμε μ' αυτό. Λόγω αυτού του αριθμού σκέφθηκα ότι θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την ταινία στο 2046, 50 χρόνια στο μέλλον. Έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι για μια φουτουριστική ιστορία, κάτι σε επιστημονική φαντασία. Δεν ήθελα όμως μια ρεαλιστική εκδοχή του μέλλοντος. Αυτό που προσπαθήσαμε να πετύχουμε είναι όπως ένα κόμικ manga, κάτι σαν την φαντασία κάποιου στα 1966 που σκέφτεται το μέλλον.
Πολλοί πιστεύουν ότι το 2046 είναι η συνέχεια του In the mood for love, όμως αυτή δεν είναι η άποψη μου. Για μένα το Mood μοιάζει σαν ένα κεφάλαιο στο 2046. Είναι σαν το 2046 να' ναι μια μεγάλη συμφωνία και το Mood μια από τις κινήσεις του.
Νομίζω ότι οι ταινίες Days of Being Wild, In the Mood και 2046 όλες μαζί δημιουργούν μια συνεχόμενη ιστορία. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βάλει κάποιος τις ταινίες Days και Mood μαζί με το 2046 και να έχει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Αν θεωρήσουμε ότι η ταινία Days είναι ένα κεφάλαιο του 2046 και το Mood ένα κεφάλαιο του 2046, τότε το 2046 είναι ολόκληρη ιστορία.

ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΑΙΝΙΑ
Όταν λες "στοπ" και είσαι στο τέλος της ταινίας τότε αυτό δεν σημαίνει ότι έχει έρθει πραγματικά το τέλος. Ορισμένες φορές το "στοπ" σημαίνει ότι έμεινες από λεφτά ή ότι δεν έχεις άλλο χρόνο. Όπως συνέβη με την ταινία Days? η οποία υποτίθεται ότι θα είχε δύο μέρη. Και στην ταινία Mood η ιστορία θα ήταν λίγο μεγαλύτερη: αυτοί (η Maggie Cheung και Tony Leung) θα είχαν περισσότερες συναντήσεις, αν και ποτέ δεν θα γινόταν ζευγάρι. Υπήρχε ένας επίλογος στην αρχική μου ιδέα. Όμως χρειάζεται να σταματάς.
Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα βάλεις αυτά σε μια άλλη ταινία. Με μια ευρύτερη εύνοια είναι σαν μια διασταύρωση διαφορετικών χαρακτήρων. Οι ταινίες Days, Mood και 2046 είναι σαν μια τριλογία και αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο. Κάποτε, ίσως σε δέκα χρόνια, ίσως επιστρέψω σ' αυτήν την περίοδο πάλι. Τώρα σχεδόν έχω τελειώσει. Ίσως σε 10χρόνια, ίσως πολύ αργότερα, να σκεφθώ ότι μπορούμε να έχουμε ακόμα ένα κεφάλαιο ή ότι αυτό ανήκει σε κάποιο άλλο.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΥΛ
Το να' σαι σκηνοθέτης σημαίνει ότι έχεις να κάνεις με περιορισμούς και όρια. Στην παραγωγή, στο δημιουργικό, στο οικονομικό υπάρχουν τόσοι πολύ περιορισμοί και όρια. Και ορισμένες φορές ο τρόπος που κάνεις την ταινία είναι να παλέψεις μ' αυτά τα προβλήματα. Έτσι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι οι ταινίες σου είναι πολύ στυλιζαρισμένες, ότι έχεις ένα διαφορετικό τρόπο για να κάνεις ταινία, έχεις την υπογραφή σου. Όμως το μεγαλύτερο μέρος (από το προσωπικό στυλ) οφείλεται στο πως αντιδράς σ' αυτά τα όρια, τους περιορισμούς. Ο τρόπος που κάνουμε ταινίες είναι να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα.
Είναι πολύ δύσκολο να βρούμε μια ισορροπία, να βρούμε ένα τρόπο να λύσουμε το πρόβλημα και τη ίδια στιγμή να διατηρηθεί ακέραιο όσο το δυνατόν περισσότερα από τις αρχικές προθέσεις. Για μένα, το να κάνεις μια ταινία θα έπρεπε να 'ναι όπως ένα τσίρκο: θα έπρεπε να πηγαίνουμε από την μια πόλη στην άλλη, πάντα στον δρόμο και να σταματάς όταν νομίζεις εσύ ότι πρέπει να σταματήσεις. Αν δεν υπήρχαν οι Κάννες (όπου η ταινία έκανε την πρεμιέρα της) θα μπορούσα να συνεχίσω να κάνω το 2046 για ακόμα ένα χρόνο. Συμφώνησα να στείλω την ταινία, αν και ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί. Χρειαζόμουν μια προθεσμία.

Ο ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Δεν αυτό- αναλύομαι. Κάνω ταινίες από ένστικτο, απλώς από ένστικτο. Έχω δουλέψει σαν σεναριογράφος για σχεδόν 10 χρόνια και συνειδητοποίησα ότι ο λόγος ύπαρξης ενός σεναρίου είναι ως μια καταγραφή που κάνει τον καθένα να φαίνεται ότι ξέρει τι πρέπει να κάνει. Για τον σκηνοθέτη ο ρόλος του σεναριογράφου είναι όπως ενός ψυχιάτρου. Κατά την διάρκεια της παραγωγής ο σκηνοθέτης έχει πολλές αναζητήσεις. Ορισμένες φορές έχει δισταγμούς, δεύτερες σκέψεις για τις ιδέες του και θέλει να ξέρει αν ο διάλογος είναι τέλειος. Και χρειάζεται ένα ψυχίατρο να τον πει ότι αυτό που κάνει είναι εντάξει. Στην περίπτωση μου, είμαι εγώ ο ίδιος ο ψυχίατρος του εαυτού μου: κάτι που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Η ΠΟΛΗ
Προσπαθώ να διασώσω κάτι από την πόλη. Γι' αυτό υπάρχει μια ιστορία σαν το 2046. θέλεις να δημιουργήσεις ένα μέρος στον κόσμο όπου αυτό που θεωρούμε όμορφο να μπορούμε να το διατηρήσουμε. Το Χονγκ Κονγκ που απεικονίζουμε στις ταινίες μας είναι κάτι που προέρχεται από τις εντυπώσεις μας, από τις αναμνήσεις μας, από μια όμορφη στιγμή της πόλης μας. Θέλουμε να το διασώσουμε αυτό σε ταινία.

(αποσπάσματα από συνεντεύξη του Wong Kar- wai στο περιοδικό Time/ASIA, τεύχος 4ης Οκτωβρίου 2004. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας).