(Επιλογές από τους φίλους και συνεργάτες του Σινεφίλια)

Μισέλ Δημόπουλος
A Casa (Sharunas Bartas, 1997),
Russian Youth (Alexander Zolotukhin, 2019),
A Time to Love and a Time to Die (Douglas Sirk, 1958),
Private Hell 36 (Don Siegel,1954),
Lianna (John Sayles, 1983),
Acto da Primavera (Manoel de Oliveira, 1982),
Amor de Perdição (Manoel de Oliveira, 1978),
Center Stage (Stanley Kwan, 1992),
Run of the Arrow (Sam Fuller, 1957),
S.O.B. (Blake Edwards 1981),
That's Life! (Blake Edwards, 1986),
Wild Rovers (Blake Edwards, 1971),
A Perfect Couple (Robert Altman, 1979),
Je, tu, il, elle (Chantal Akerman, 1974),
L'homme a la valise (Chantal Akerman, 1984)
Film (Samuel Beckett, 1965)
....χάρη σε φίλους έφτιαξα ένα melting pot, κάτι σαν προσωπική ταινιοθηκη με ταινίες που είχα δει πριν δεκαετίες και ξεχάσει εν πολλοίς και άλλες που ανακάλυπτα.

* Ο Μισέλ Δημόπουλος υπήρξε για 14 χρόνια Διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται σε εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, είναι μέλος της καλλιτεχνικής επιτροπής στο Lisbon & Estoril Film Festival και ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.Έχει συστηματικά προωθήσει στο εξωτερικό το ελληνικό σινεμά: μεταξύ άλλων διοργάνωσε το 1995 τη μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα που έχει υπάρξει ποτέ στο εξωτερικό για τον ελληνικό κινηματογράφο (100 ταινίες + μικρού μήκους) στο κέντρο Pompidou στο Παρίσι και επιπλέον επιμελήθηκε τον τόμο Le Cinéma Grec (Editions du Centre Pompidou, 1995) που αποτελεί μάλλον το σπουδαιότερο βιβλίο αναφοράς σε ξένη γλώσσα πάνω στο ίδιο θέμα.

Νίκος Σαββάτης
Η ΛΙΣΤΑ ΜΟΥ
Αυτό που έμαθα στην καραντίνα του streaming είναι ότι στο μέτρο που  στο εξής ενδέχεται να αναγκαστούμε να ζήσουμε μια ζωή λιγότερη από ζωή, χωρίς κοινωνικότητα, ως κινηματογραφόφιλοι ενδέχεται να επιβιώσουμε από μια υπερβολική δόση θεάματος χωρίς κινηματογραφικές αίθουσες.
Με άλλα λόγια όλο αυτό το διάστημα, όποτε χρειαζόμουν μια ανάπαυλα από την τρέλα της πανδημίας και  της "ταξι-θεσίας αγέλης" από την εξουσία, έβλεπα  ταινίες-  μέτριες, καλύτερες ή χειρότερες.  Κάπου κάπου είχα την τύχη να δώ και αριστουργήματα. Όμως  στην πραγματικότητα  έβλεπα  "σινεμά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή", πράγμα που σημαίνει  ότι μετά δυσκολίας κρατούσα  στη μνήμη μου τα φιλμ, ώστε ύστερα  να τα κατατάξω σε "λίστα". ΄Ισως γι αυτό κάποιες φορές, λίγο μετά από τη θέαση, ανέβαζα ένα μικρό σημείωμα  στη σελίδα μου, ελπίζοντας ότι κάποιο ίχνος της εμπειρίας θα μείνει  στον ψηφιακό αιθέρα. Ή για να μοιραστώ με όποιον βρισκόταν εκεί έξω μακριά ότι το να βλέπουμε ταινίες ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες, ανάκατα, χωρίς καμιά λογική διανομής (και σε  οθόνη δωματίου) είναι χίλιες φορές προτιμότερο από το τσουβαλάτο binge watching. Φυσικά  θυμάμαι τους τίτλους  κάποιων από αυτές που μου άρεσαν περισσότερο. Ιδού χωρίς σειρά, ανεξαρτήτως αν τις έβλεπα για πρώτη ή πολλοστή φορά.
Προσκύνημα κοινωνικό μελόδραμα 24ων καρατίων του Τζων Φορντ (1933)
Τα καθάρματα και Τα όπλα του Ρουί Γκέρρα, εξαιρετικά δείγματα του πρώτου κύματος του βραζιλιάνικου, ριζοσπαστικού cinema novo (1962, 1964)
Οι Άθλιοι του Λατζ Λυ,  ακόμα πιο ακτιβιστικά απολαυστικό τη δεύτερη φορά (2019)
Muriel του Αλαίν Ρεναί συναρπαστικό πείραμα αφήγησης μιας "κανονικής  επιστροφής του απωθημένου", που εκρήγνυται μέσω του μοντάζ του "επαναστατημένου"(1963)
Η Αθάνατη του Αλαίν  Ρομπ- Γκριγιέ της ίδιας ταραγμένης εποχής των αναζητήσεων και των συγχρωτισμών κινηματογράφου  και λογοτεχνίας (nouvelle vague και nouveau roman, 1963)
Άνοιξη σε μικρή πόλη του Φέι Μου, ποιητικό κινέζικο κομψοτέχνημα της εφήμερης επιστροφής των παλιών ερώτων (1948)
Το βαμμένο πουλί του Βάτσλαβ Μαρχούλ,  φεστιβαλική ανατολικοευρωπαϊκή ταινία που επιμένει στα  καλλιτεχνικά κριτήρια του σινεμά της δεκαετίας του 70 (2019)
 Η γυναίκα στην παραλία αμερικάνικο φιλμ νουάρ βγαλμένο μέσα από τη μεγάλη καρδιά του Ζαν Ρενουάρ (1947)
Τα φτερά του έρωτα του Βέντερς ένα αναστάσιμο αγγέλιασμα των τηλεθεατών - δώρο από το κανάλι της Βουλής! (1987)
Στην αγκαλιά του φιδιού του Σίρο Γκέρρα κολομβιάνικη οργανική- εκστατική- εθνολογική αφήγηση σε πικρή αντίστιξη με  το ξεπούλημα του ελληνικού  περιβάλλοντος στη ζού(γκ)λα της πανδημίας (2015)
Μην αφήσεις ίχνη της Ντέμπρα Γκράνικ χαμηλότονη και ευαίσθητη αφήγηση ενός πολύ ιδιαίτερου αδιέξοδου στις  σχέσεις πατέρα-κόρης (2018)
Never Rarely Sometimes Always της Ελάιζα Χίτμαν φεμινιστικός νέο-νεορεαλισμός  στους αντίποδες του κονωνικού φιλμ φρίκης του Μουντζίου 4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες (2020)
Και μετά χορέψαμε του Λέβαν Ακίν,μια ιστορία απελευθέρωσης της ερωτικής επιθυμίας ανάμεσα σε δύο χορευτές στο άντρο του γεωργιανού machismo (2019)
Η πλατφόρμα ισπανική δυστοπία επιστημονικής- πολιτικής φαντασίας - του Βάσκου Galder Gaztelu-Urrutia σε αρμονία με τον επιβεβλημένο εγκλεισμό των θεατών της (2019) .
Αυτά και πολλά άλλα ανάμεσα σε binge watching τελευταίων τηλεοπτικών σειρών του Netflix (The Tiger King,  Hollywood, The Eddy-2020 )  και παραστάσεων μεγάλων θεατρανθρώπων: Γκρούμπερ, Μπομπ Ουίλσον, Μπρουκ, Οστερμάγιερ, Σάιμον Μακ Μπέρνυ, Βαρλικόφσκι.
Α και  τα άπαντα του μεγάλου Ιάπωνα  καρτουνίστα  Χαϊάο Μιγιαζάκι που μαζί με  τις βιντεοσκοπημένες ερμηνείες έργων του Μπαχ από την Netherland Bach Society,  κράτησαν την ψυχή και το σώμα στη θέση τους, ανάμεσα σε γή και ουρανό, τη Μεγάλη Εβδομάδα των παθών της πανδημίας.
Η τελευταία ταινία που είδαμε σε αίθουσα πριν από το lockdown ήταν Οι Σφυριχτές  του Πορουμπόϊου. Θυμάμαι πεντακάθαρα κάθε καρέ της απόλαυσής της!

*Ο Νίκος Σαββάτης είναι κριτικός κινηματογράφου, μεταφραστής, επιμελητής κινηματογραφικών εκδόσεων. Είναι υπεύθυνος για το Σεμινάριο Κινηματογράφου Με τον Νίκο Σαββάτη .

Τάσος Γουδέλης
Στη διάρκεια της καραντίνας είδα πολλές αμερικανικές, κυρίως, σχετικά πρόσφατες ταινίες, που δεν έχουν προβληθεί στην Ελλάδα, άγνωστων, νέων σκηνοθετών, η μετριότητα των οποίων δεν μου επιτρέπει αναφορές. Το The painted bird (2019) του Τσέχου Βάτσλαβ Μαρχούλ, το βασισμένο στο γνωστό μου βιβλίο του Κοζίνσκι, που δεν είχα προλάβει τον χειμώνα στις αίθουσες, με εντυπωσίασε, παρά τις επί μέρους υφολογικές ευκολίες του. Πρόσθεσα, επίσης, πολλές φιλμ νουάρ παραγωγές στον προσωπικό μου "κατάλογο" Β¨κατηγορίας σκηνοθετών όπως π.χ. των Ράσελ Ρόουζ, Μάξγουελ Σέιν, Έντουαρντ Γουντ, αλλά και τα εξαιρετικά A double life (1947) του Τζορτζ Κιούκορ, Railroad (1947) του Άντονι Μαν,The house of telegraph (1947) του Ρόμπερτ Γουάιζ κλπ.
 Συμπλήρωσα τις ελλείψεις μου όσον αφορά την φιλμογραφία του Μπονγκ Τζουν-Χο με τις Αναμνήσεις μιας δολοφονίας (2003) και Mother (2009), του νοτιοκορετικού σινεμά με το ακρογωνιαίο The housemaid (1960) του Κιμ Κι-γιουνγκ αλλά και της Ανιές Βαρντά με το La pointe courte (1954)  Από τις αστυνομικές σειρές ξεχώρισα το Mindhunter του Ντέιβιντ Φίντσερ, το True detectives (season 1) και από τις κοινωνικές το Unorthodox της Μαρία Σρέιντερ.

* Ο Τάσος Γουδέλης είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου και ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού Το Δέντρο. Έχει γράψει τις συλλογές διηγημάτων: "Αρπακτικά" (1990), "Πρωινή επίσκεψη" (1993), "Σκιές γυναικών" (1996), "Ο ύπνος του Άλφρεντ" (1999), "Η γυναίκα που μιλά" (2002) (κρατικό βραβείο Διηγήματος & βραβείο Διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω"), "Η παρουσία" (2010), το μυθιστόρημα "Οικογενειακές ιστορίες" (2006), και τις μελέτες για σκηνοθέτες του κινηματογράφου: "Όρσον Ουέλς" (1985), "Αφοι Ταβιάνι" (1986) και "Τζων Χιούστον" (1988).

Μαρία Γαβαλά
Χωρίς σειρά προτεραιότητας.
αινίες που μου αρέσουν. Τις είδα (σημ. 1) ή τις είδα εκ νέου (σημ.2)
Λόρι Άντερσον, «Η καρδιά του σκύλου», 2015 (2)
Ανιές Βαρντά, «Οι παραλίες της Ανιές», 2008 (2)
Ταμάρα Κότεφσκα, Λιούμπομιρ Στεφάνοφ , «Στη γη του άγριου μελιού», 2019 (1)
Robert Kramer, “Ice”, 1970 και “Route One USA”, 1989 (2)
Βιμ Βέντερς, «Η Αλίκη στις πόλεις», 1974 (2)
Kelly Reichardt, “Certain Women”, 2016 (2)
Ανιές Βαρντά, «Δίχως στέγη, δίχως νόμο», 1985 (2)
Μωρίς Πιαλά, «Στους έρωτές μας», 1984 (2)
Ζακ Ριβέτ, «Céline et Julie vont en bateau», 1974 (2)
Bong Joon-ho, “Memories of Murder”, 2003 (1)
Bong Joon-ho, «Μητέρα», 2009 (1)

* Η Μαρία Γαβαλά είναι κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας, μεταφράστρια και σκηνοθέτις. Μεταξύ άλλων έχει γράψει και τα "Τα κορίτσια της πλατείας" (2006), "Από γυαλί" (2011) , "Ο λεμονόκηπος" (2012). Το 2018 εκδόθηκε το μυθιστόρημα της Κόκκινος σταυρός (εκδόσεις Πόλις).


Σωτήρης Ζήκος
Fargo (TV Series 2014 – 2017) Σεζόν 1, 2, 3, επεισόδια 30
The Leftovers (TV Series 2014 – 2017) Σεζόν 1, 2, 3, επεισόδια 28
Unbelievable (TV Series 2019) Σεζόν 1, επεισόδια 8
Unorthodox (TV Series 2020) Σεζόν 1, επεισόδια 4
Fauda (TV Series 2015 – 2018) Σεζόν 1, 2, 3, επεισόδια 36
Homeland (TV Series 2011 – 2020) 8η Σεζόν, επεισόδια 12
The Walking Dead (TV Series 2010 – 2020) 10η Σεζόν, επεισόδια 15
Chernobyl (TV Series 2019) Σεζόν 1, επεισόδια 5
Memories of Murders (2003) του Μπονγκ Τζουν-χο (Παράσιτα)
Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες (ταινία 2018)
Ξαναδιάβασα, μετά από χρόνια, το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Η Τελευταία Πνοή» του Λουίς Μπουνιουέλ, όχι με τη σειρά αλλά επιλέγοντας κεφάλαια από τα  περιεχόμενα και μετά επανερχόμενος σε κάποια από αυτά -ξανά και ξανά. Σημείωσα αυτό που λέει προς το τέλος του βιβλίου:
«Η δημογραφική έκρηξη με έχει τόσο τρομάξει, ώστε πολλές φορές έχω πει ότι συχνά ονειρεύομαι μια καταστροφή απ’ άκρου εις άκρο του πλανήτη, που θα εξαφάνιζε δύο δισεκατομμύρια κατοίκους, ακόμη κι αν έπρεπε να είμαι κι εγώ ανάμεσά τους. Προσθέτω ότι αυτή η καταστροφή δεν θα είχε για μένα νόημα και αξία, πάρα μόνο αν προερχόταν από κάποια φυσική δύναμη, ένα σεισμό, μια ανήκουστη θεομηνία, μια ανίατη και σαρωτική επιδημία».

* Ο Σωτήρης Ζήκος είναι κριτικός κινηματογράφου. Διετέλεσε διευθυντής και αρχισυντάκτης σε κινηματογραφικά (και όχι μόνο) περιοδικά. Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους.

Θόδωρος Σούμας
Ταινίες μυθοπλασίας
Πολίτης Κέην, του Όρσον Ουέλς
Ο τρελλός Πιερό, του Ζαν Λυκ Γκοντάρ
Γαλαξίας, του Λουίς Μπουνιουέλ
Μ, ο δράκος του Ντύσελντορφ, του Φριτς Λανγκ
North by Northwest, του Άλφρεντ Χίτσκοκ
Η Πωλίν στην πλαζ, του Ερίκ Ρομέρ

Σειρές (αστυνομικές)
Twin Peaks ΙΙ, του Ντέιβιντ Λιντς
Fargo (season 1)
True detectives (season 1)
Mindhunter, του Ντέιβιντ Φίντσερ
Peaky blinders
Ozark
Σειρές (πολιτικές)
House of cards, του Ντέιβιντ Φίντσερ
Homeland
Σειρές (κομεντί)
She's gotta have it, του Σπάικ Λι
Love

Ντοκιμαντέρ
Στη γη του άγριου μελιού, των Κοτέφσκα και Στεφάνοφ

* Ο Θόδωρος Σούμας είναι κριτικός κινηματογράφου. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Εθνικές κινηματογραφίες, στιλ και σκηνοθέτες, Αιγόκερως (2009), Κινηματογράφος και έρωτας, Αιγόκερως (2005), 12 Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, Αιγόκερως (1999). Tο 2019 κυκλοφόρησε Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή (εκδόσεις Βακχικόν).

Δημήτρης Κερκινός
The Attached Balloon (Binka Zhelyazkova), 1967
Walter Defends Sarajevo (Hajrudin Krvavac), 1972
Tomka and his Friends (Xhanfise Keko), 1977
Cinema Kommunisto (Mila Turajlic), 2010, (Ντοκιμαντέρ)
Pickpocket (Robert Bresson), 1959
Before Tonight is Over (Peter Solan), 1965,
Cairo Station (Youssef Chahine), 1958
Where the Sidewalk Ends (Otto Preminger), 1950
Chinatown (Roman Polanski), 1974
Blade Runner (Ridley Scott), 1982
* Ο Δημήτρης Κερκινός είναι υπεύθυνος για το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και υπεύθυνος των αφιερωμάτων στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

Αχιλλέας Ντελλής
Υπάρχει μία ταινία που με συγκλόνισε την περίοδο καραντίνας και ακόμη τριγυρνάει στο μυαλό μου και στην ψυχή μου: Ο τελευταίος των ανθρώπων του Μουρνάου (Der letzte Mann,1924). Σχεδόν πριν από εκατό χρόνια ένα αριστούργημα του κινηματογράφου που περιγράφει την πτώση ενός υπαλλήλου αλλά και την άνοδο με κινηματογραφική γλώσσα μοντέρνα (κινήσεις κάμερας, υποκριτική, εφέ).  
Του ίδιου σκηνοθέτη είδα το Τabu (1931), τελευταία ταινία του που δεν πρόλαβε να την δει να παίζεται στα σινεμά, γιατί σκοτώθηκε σε δυστύχημα αυτοκινητιστικό. Όπως λέει ο Βρασίδας Καραλής στο βιβλίο αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο, το αντίστοιχο στην Ελλάδα είναι το Δάφνις και Χλόη (1931).
Υποβλητικό και μυσταγωγικό το Κατηγορώ…! (2019) του Πολάνσκι. Έκανα το σφάλμα να τη συνοδέψω από την ταινία του Γαβρά Ενήλικοι στην αίθουσα, (2019) την οποία δεν άντεξα για πάνω από 7 λεπτά εξαιτίας της ανυπόφορης δηθενιάς. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ έχουν τον ίδιο συνθέτη, τον Alexandre Desplat, αυτός δίνει ένα αριστούργημα στην πρώτη και στη δεύτερη ένα κοινότυπο bouzouki a la Zorba μουσικό θέμα.
Από την ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης είδα εκτός από το Δάφνις και Χλόη την Αστέρω (1929) του Γαζιάδη, μια αρκετά καλή ταινία, προάγγελο των ταινιών φουστανέλλας και πρώτη σοβαρή προσπάθεια άρθρωσης  κινηματογραφικού λόγου στην Ελλάδα, και την Κοινωνική Σαπίλα (1932) του Στέλιου Τατασόπουλου μια υπερτιμημένη αλλά μέτρια ταινία και με καλή μουσική επένδυση του Κωνσταντίνου Β.
 Μου άρεσε πολύ το Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών  του Σύλλα Τζουμέρκα που έχει μια αριστουργηματική σκηνή σε ένα μπουζουξίδικο. Το πιο ώριμο έργο του Τζουμέρκα που δίνει βάθος στον παροξυσμό και την οχλοβοή των προηγούμενων ταινιών του.
Από την ιστοσελίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών είδα την κινηματογραφική μαγνητοσκόπηση των Ορνίθων του Καραθάνου από την Επίδαυρο (για μερικούς συνιστά αλλαγή παραδείγματος), όπως επίσης και τη Μεγάλη Χίμαιρα από το Θέατρο Πορεία, η οποία είχε μικρής διάρκειας ταινίες, εμβόλιμες και αριστουργηματικές, του Χρήστου Δήμα. Επιτέλους το σεντούκι με τους οπτικοακουστικούς θησαυρούς άνοιξε.
Τέλος είχα πάντα την απορία να δω μια σειρά της δεκαετίας του 1980, Οι άνεμοι του πολέμου, που είχα δει μαθητής και δεν είχα καταλάβει πότε τελειώνει η ιστορική αφήγηση. Την βρήκα καλή και εν μέρει κουραστική με τα μέτρα του 2020,  και ανακάλυψα ότι ενώ αναφέρεται στο Β´Παγκόσμιο Πόλεμο, η σειρά τελειώνει με τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Έτσι η εφηβική περιέργεια λύθηκε!
Αν όμως έπρεπε να αντικαταστήσω τις τρεις τελευταίες επιλογές με καθαρόαιμες σινεφιλικές θα γύριζα στον Ταρκόφσκι και τις ταινίες που έγκλειστος και ξεκούραστος τις παρατήρησα με προσοχή: Νοσταλγία (1983), Θυσία (1986) και Αντρέι Ρουμπλιόφ (1966).

* Ο Αχιλλέας Ντελλής είναι κριτικός κινηματογράφου, συνεργάτης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr]. Αρθογραφεί τακτικά στην έντυπη και διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Φρέαρ [http://frear.gr/ ].

Σπύρος Γάγγας
Ακόμα πιο εμφατικό σε συνθήκες εγκλεισμού το κινηματογραφικό ‘παράθυρο’ στον κόσμο. Δέκα σπουδαίες ταινίες:
Den-En Ni Shisu (Pastoral: To Die in the Country), Shûji Terayama, 1974
(O ‘Μπρέχτ’ ‘ξανά’ στην Ιαπωνία σε μια μεγαλειώδη συμφωνία οικογενειακής εξάρτησης με ροή στην Ιστορία.)
Fixeur (The Fixer), Adrian Sitaru, 2016
(Ψύχραιμη αλλά και συναισθηματικά λεπτή ματιά στο ανατολικοευρωπαϊκό sex trafficking.)
Minamata: Kanja-san to Sono Sekai (Minamata: The Victims and Their World), Noriaki Tsuchimoto, 1971
(Δίχως ίχνος εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, το ποιητικό ντοκιμαντέρ-έπος για τα θύματα του χημικού εργοστασίου της Chisso.)
Leuchtturm des Chaos (Pharos of Chaos), Manfred Blank/Wolf-Eckart Bühler, 1983
(Ο αντικομφορμιστής και επιβλητικός Sterling Hayden σε εξομολόγηση-πάλη με την ενοχή του και το σύστημα.)
Si Ling Hun (Dead Souls), Wang Bing, 2018
(Μαραθώνιο και συμπονετικό ντοκιμαντέρ με μαρτυρίες επιζώντων και συγγενών των θυμάτων της κομμουνιστικής εκστρατείας του 1957 κατά ‘αντιφρονούντων’ στα μαοϊκά στρατόπεδα.)
Här Har Du Ditt Liv (Here is Your Life), Jan Troell, 1966
(Μια από τις αγαπημένες ταινίες του Mike Leigh και σπουδαίο κινηματογραφικό Bildungsroman.)
Om Dar-B-Dar, Kamal Swaroop, 1988
(Aπό την Ινδία, ‘Γκονταρική’ σάτιρα του ανορθολογισμού με απαιτητική ελλειπτική αφήγηση και σπουδαίο μοντάζ.)
A Zori Zdes Tikhie (The Dawns Here are Quiet), Stanislav Rostotsky, 1972
(Συμπληρώνει με θεαματική κινηματογράφιση και δραματουργική ένταση την επίσης ‘φεμινιστική’ ματιά στον σοβιετικό στρατό από την Shepitko και τον Askloldov.)
Nárcisz és Psyché (Narcissus and Psyche), Gábor Bódy, 1980
(Εκθαμβωτικό και λυτρωτικό ποιητικό έπος για την προκρούστεια σχέση ρομαντισμού και νεωτερικότητας. Εμβληματικός Udo Kier!)
Our Daily Bread, King Vidor, 1934
(Αγροτική κολεκτίβα στις ΗΠΑ της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1930 σε φινάλε σπάνιας σύνθεσης δυναμισμού εικόνας, μοντάζ και συναισθήματος.)

* Ο Σπύρος Γάγγας διδάσκει κοινωνιολογία και σπουδές κινηματογράφου στο ACG (The American College of Greece). Παράλληλα, ασχολείται με την κριτική κινηματογράφου και είναι δημιουργός του κινηματογραφικού μπλογκ  Vanguard Cinema.

Ελίζα Σικαλοπούλου
1. Yol (1982) – Yılmaz Güney
2. Hollywood, No Sex Please! (TV Movie, 2018) - ΕΡΤ
3. Picnic at hanging rock (1975) – Peter Weir
4. Rondo (1966) – Zvonimir Berkovic
5. Kisses (2008) – Lance Daly
6. The King of Comedy (1982) – Martin Scorsese
7. An Actor's Revenge (1963) – Kon Ichikawa
8. I’m Alan Partridge (TV Series, 1997-2002)
9. Robinson Crusoe (1954) – Luis Bunuel
10. Open Hearts (2002) – Susanne Bier

* Η Ελίζα Σικαλοπούλου είναι κριτικός κινηματογράφου, υπεύθυνη του κινηματογραφικού μπλογκ Voyage in Time.

Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου
Α προβολή:
Φαουέγια της Μύρνας Τσάπα (ΕΡΤ2)
Electric Swan της Κατερίνας Κοτζαμάνη (Κανάλι του ΦΚΘ στο YouTube)
Οι παραλίες της ζωής μου της Ανιές Βαρντά (Cinobo)
Μπλουζ: Πιάνο Μπλουζ του Κλιντ Ίστγουντ (ΕΡΤ1)
Γκλεν Γκουλντ – Μια μουσική ιδιοφυία των Μισέλ Οζέ, Πίτερ Ρέιμοντ (ΕΡΤ3)
Χώροι #II - 7 ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο «Χορείες Χώρων»  του Ζορζ Περέκ και τις μέρες τις καραντίνας – ανάθεση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Κανάλι του ΦΚΘ στο YouTube) – και τα τρία αυτά προγράμματα είχαν εξαιρετικές ταινίες. Το συγκεκριμένο είχε δύο από τις πιο αγαπημένες μου: A fable του Radu Jude και Visit του Jia Zhang-Ke
Χώροι # ΙΙΙ - 7 ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο «Χορείες Χώρων»  του Ζορζ Περέκ και τις μέρες τις καραντίνας – ανάθεση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Κανάλι του ΦΚΘ στο YouTube) – με ιδιαίτερη μνεία στα We are in this apart του Yung Chang, Family της Teona Strugar Mitevska και The conversations of donkey and rabbit της Ildikó Enyedi
Χώροι #I - 8 ταινίες εμπνευσμένες από το βιβλίο «Χορείες Χώρων» του Ζορζ Περέκ και τις μέρες τις καραντίνας – ανάθεση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Κανάλι του ΦΚΘ στο YouTube) – μου άρεσαν ιδιαίτερα τα Εγώ, το Σπίτι μου του Ζαχαρία Μαυροειδή, Παραθεριστές στην Πομπηία του Γιώργου Γεωργόπουλου και Η φωτογραφία μου του Σταύρου Ψυλλάκη
Ο ψύλλος του Δημήτρη Σπύρου (από τις προβολές της Σελίδας του Φεστιβάλ Ολυμπίας)
Μπερνάρντο Μπερτολούτσι – Αντικατοπτρισμοί στον Κινηματογράφο του Σάντρο Λάι (ΕΡΤ2)

Β προβολή:
Μαχαίρι στο νερό του Ρομάν Πολάνσκι (Κανάλι της Βουλής)
Έκλειψη του Μικελάντζελο Αντονιόνι (Κανάλι της Βουλής)
Ακατόνε του Πιερ Πάολο Παζολίνι (Κανάλι της Βουλής)
Πρόσωπα και Ιστορίες των Ανιές Βαρντά και JR (Cinobo)
Junktopia του Κρις Μάρκερ – στα πλαίσια του Corona Film Festival 2020 (από τη σελίδα του Σινέ Σινεφίλια [http://cine.cinephilia.gr] )
Τα φτερά του Έρωτα του Βιμ Βέντερς (Κανάλι της Βουλής)
Tokyo Ga του Βιμ Βέντερς (Κανάλι της Βουλής)
Washingtonia της Κατερίνας Κοτζαμάνη (Κανάλι του ΦΚΘ στο YouTube)
Το Σύκο του Νικόλα Κολοβού – (από το πρόγραμμα online dramedies - Κανάλι του Φεστιβάλ Δράμας)
Κάτω απ’ τη λάμψη του φεγγαριού του Νόρμαν Τζούισον (ΕΡΤ 2)

* Η Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου είναι ψυχολόγος, κριτικός κινηματογράφου και μεταφράστρια. Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου Καλοί καιροί,  εκδ. Κέδρος  (2005).

Καλλιόπη Πουτούρογλου
Κινηματογραφικό Ημερολόγιο Καραντίνας
Μια καραντίνα αρχικά τουλάχιστον προσφέρει σε κάποιους (ανάμεσά τους και στην υποφαινόμενη) την ευκαιρία για την εκπλήρωση ανοιχτών λογαριασμών. Κινηματογραφικά χρέη, ταινίες που διεκδικούσαν δίκαια τη μεγάλη οθόνη και τώρα περιορίζονται στη μικρή. Εδώ μπαίνει με τη σειρά της και η αναζήτηση του νέου. Δοκιμασία που μπορεί να σε απογειώσει ή να σε καταβαραθρώσει σε μια υπαρξιακή αίσθηση ματαίωσης. Όσο κυλά ο καιρός και τα προγράμματα τείνουν να εξοκείλουν μπαίνει στο παιχνίδι και η χαλάρωση (σειρές), προτάσεις φίλων ή απλά η απόλαυση παλιών κλασικών ταινιών. Κάποιοι ίσως να ξεκίνησαν κι από δω. Μπορεί και όχι. Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει μόνο το σινεμά.
Tα κινηματογραφικά χρέη
-An Elephant Sitting Still, (προσφορά της ιστοσελίδας του Arsenal-Institut für Film und Videokunst) περίμενε μάλλον την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί. Το τετράωρο κατάμαυρο αριστούργημα του Hu Bo μου φάνηκε ακόμα πιο επίκαιρο και οδυνηρό. Θανάσιμη καταπίεση, καμιά ελπίδα διαφυγής σε μια χώρα για την οποία δε φαίνεται να υπάρχει μέλλον.
-A Hidden Life του Terrence Malick, κι από τη δυστοπία του τραγικού στην τραγικότητα της ουτοπίας. Υπέροχα όμορφο, με ένα συνεχή εσωτερικό μονόλογο και η υπαρξιακή αγωνία ενός αντιρρησία συνείδησης μετατρέπεται σε κινηματογραφικό θαύμα διάρκειας τριών ωρών.
-Zama της Lucretia Martel : Την Martel την ήξερα από τον Βάλτο (2001) και μου είχε μείνει ο τρόπος που χρησιμοποιούσε τον ήχο. Το Zama ήταν μια αποκάλυψη. Ψυχεδέλεια. Βυθίζεσαι μέσα του σαν υπνοβάτης. Και τελικά διαπίστωνα ότι εν μέρει εκεί βρισκόταν και η μαγεία στις τρεις πρώτες ταινίες που επέλεγα. Στον τρόπο κινηματογράφησης των ηρώων τους και του γύρω τους κόσμου. Μια αέναη κίνηση αλλά σωτηρία καμιά.
Ακολούθησαν κάποιες αξιόλογες ταινίες γνωστών σκηνοθετών: Ανάμεσά τους το
First Reformed του Paul Schrader, το The Traitor του μεγάλου Bellocchio, το J΄ accuse του Polanski για να μνημονεύσω τις καλύτερες. Αλλά και μια ταινία τρόμου εξαιρετική το Midsommar του Αri Aster.
Kitty Green και Petra Costa
H Αυστραλέζα Kitty Green ήταν η ευχάριστη αποκάλυψη της καραντίνας. Με το ευρηματικό ντοκιμαντέρ Casting John Benet του 2017 (Netflix) αλλά κυρίως με την πρώτη ταινία μυθοπλασίας της το μινιμαλιστικό και αισθητικά άψογο The Assistant (2019).
Ενώ η Βραζιλιάνα Petra Costa μου χάρισε δύο από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της καραντίνας, το The edge of democracy (Netflix) αλλά κυρίως το ονειρικό Undertow Eyes (Visions du Réel-Online Edition )
Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει του Βασίλη Κεκάτου : Ο επίλογος της καραντίνας και δε θα μπορούσε να είναι καλύτερος.

* Η Καλλιόπη Πουτούρογλου είναι κριτικός κινηματογράφου, βοηθός σύνταξης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr].

Δημήτρης Μπάμπας
Ι.
Lodger: A Story of the London Fog (Alfred Hitchcock, 1927)
The Ring (Alfred Hitchcock, 1927)
The Manxman (Alfred Hitchcock, 1929)
Blackmail (Alfred Hitchcock, 1929) [ στην ομιλούσα και τη βωβή εκδοχή της ]
Sapovnela/ Song About a Flower (Otar Iosseliani, 1959)
Tudzhi (Otar Iosseliani, 1964)
Georgian Ancient Songs (Otar Iosseliani, 1969)
La reprise du travail aux usines Wonder (Etats Généraux Du Cinéma, 1968)
ΙΙ.
Les Revoltes (Michel Andrieu & Jacques Kebadian, 2018)
A Rainy Day in New York (Woody Allen, 2019)
Il traditore (Marco Bellocchio, 2019)
Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story (Martin Scorsese, 2019)
ΙΙΙ.
Kala azar (Τζάνις Ραφαηλίδου, 2020)
Οταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει (Βασίλης Κεκάτος, 2020)
ΙV.
Washingtonia (Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, 2014)
A Grand Canal (Johnny Ma, 2014)
Acrylic (Νίκος Πάστρας, 2016)
Λεωφόρος Πατησίων (Θανάσης Νεοφώτιστος, 2018)
V.
My influences (Albert Serra, 2020)
We are in this apart (Yung Chang, 2020)
The Conversations of Donkey and Rabbit  (Ildikó Enyedi, 2020)
A Fable (O Fabula)(Radu Jude, 2020)
cnfnmnt e/scp(i)sm (Denis Côté, 2020)
Visit (Jia Zhang-Ke, 2020)

* Ο Δημήτρης Μπάμπας είναι υπεύθυνος σύνταξης του Σινεφίλια [Cinephilia.Gr] και επιμελητής προγράμματος στο φεστιβάλ Εικόνες και όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου (Λευκωσία).