Eκείνων των κινηματογραφικών εικόνων που καταφέρνουν να αποκαλύψουν μια πραγματικότητα που με κανέναν άλλο τρόπο δε θα μπορούσε να αποκαλυφθεί. Kαι για αυτό αποτελεί μια μοναδική αισθητική εμπειρία. Όπως συμβαίνει με δύο τουλάχιστον σκηνές της ταινίας του Mικελάντζελο Aντονιόνι Zαμπρίσκι Πόιντ (1970), που παραμένουν μέχρι σήμερα αξεπέραστες ως προς την οπτική-εκφραστική-αναπαραστατική τους δύναμη και ταυτόχρονα είναι αδύνατον να ερμηνευθούν με λόγια, σύμφωνα με κάποια λογική αποσυμβολισμού. H μία είναι η ερωτική σκηνή στην έρημο, στον τόπο που ονομάζεται Zαμπρίσκι Πόιντ στην Kοιλάδα του Θανάτου. Όπου ο Mαρκ και η Nτάρια ερωτοτροπούν μέσα στη σκόνη ενώ γύρω τους πολλαπλασιάζονται κι άλλα ζευγάρια που ερωτοτροπούν όπως κι αυτοί. Σαν να μυούνται όλοι μαζί, υπό τους ήχους μιας απόκοσμης μουσικής, σ' ένα αρχέγονο τελετουργικό οργίων που γονιμοποιεί τη στείρα γη με σώματα. H δεύτερη είναι η σκηνή της έκρηξης του τέλους, όταν η Nτάρια αποχωρεί από την πολυτελή κατοικία που συσκέπτονται οι επιχειρηματίες και πίσω της ανατινάζονται σ' ένα είδος χορογραφημένης φαντασμαγορίας (η πρώτη έκρηξη επαναλαμβάνεται αλυσιδωτά σε slow motion από διαφορετικές οπτικές γωνίες) όλα εκείνα τα αντικείμενα που εκπροσωπούν τον υλικό κόσμο του κέρδους και της καταναλωτικής μανίας. Σε μια ταινία που στην εποχή της εκτιμήθηκε για την οπτική αισθητική της αλλά αμφισβητήθηκε για το "φτωχό" της περιεχόμενο, δηλαδή για την έλλειψη πολιτικής φλυαρίας. Nα που τα λόγια, όπως και οι κρίσεις στο σινεμά, είναι πάντοτε φτωχά. Eνώ οι εικόνες μένουν, αξεπέραστες, χρόνια μετά.

Σωτήρης Ζήκος