(Ένας οδηγός επιβίωσης)

Γέννηση / Μητέρα / Tarachime
H Γιαπωνέζα Naomi Kawase, καταδύεται και προσκαλεί τον θεατή στον κόσμο των συναισθημάτων με το αυτοβιογραφικό της ντοκιμαντέρ Γέννηση / Μητέρα / Tarachime. Η δημιουργός εικονογραφεί με την ίδια της τη ζωή, ένα ημερολόγιο άκρως προσωπικό, με αφετηρία την ημέρα της γέννησης του γιου της. Με πλάνα που προκαλούν δέος, το φιλμ μοιάζει με συναισθηματικό εκρεμμές, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο πριν – τη γέννηση - και το μετά. Η ζωή και η μητρότητα, η φυγή και ο θάνατος, καταγράφονται ή απλώς εννοούνται, σ’ αυτό το συνταρακτικό ημερολόγιο που ενώνει νοερά τους μεταφυσικούς δεσμούς και τα μονοπάτια δυο κόσμων.

Αγαπημένο μου Pyongyang / Dear Pyongyang
Η κορεάτικης καταγωγής Γιαπωνέζα ντοκιμαντερίστρια Yong - hi Yang, σε μια κατάθεση ψυχής, καταπιάνεται στο βραβευμένο - με το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς - Αγαπημένο μου Pyongyang / Dear Pyongyang με την απόλυτη πίστη του πατέρα της στη Βόρειο Κορέα και τις ακραίες επιλογές που κάνει εξαιτίας της μαρξιστικής του ιδεολογίας. Ο κύριος Yang, μεταναστεύει, έφηβος ακόμα από την Βόρειο Κορέα στην Ιαπωνία. Και εκεί, αφιερώνεται στην ιδέα μιας ενωμένης Κομμουνιστικής Κορέας. Το 1971, σε μια κίνηση υπέρτατης ιδεολογικής θυσίας, στέλνει τους τρεις γιους του, 14, 16 και 18 ετών, στο Pyongyang στη Βόρειο Κορέα. Τριάντα χρόνια αργότερα, η μικρότερή του κόρη, η σκηνοθέτις Yong- hi Yang, μεγαλωμένη με όλες τις ανέσεις στο αστικό περιβάλλον της σύγχρονης Ιαπωνίας, πραγματοποιεί ένα ταξίδι στο οικογενειακό τους παρελθόν και ανιχνεύει τους λόγους που οδήγησαν τον πατέρα της σε αυτές τις επιλογές. Με τόλμη, η Yang ιχνηλατεί την πολυπλοκότητα των σχέσεων και συνθέτει μια ιστορία πατέρα- κόρης, με άξονες την γεωγραφική και πνευματική διασπορά, αλλά και την πολιτική και προσωπική αφοσίωση.

Dong
Ο Jia Zhang-Ke παρακολουθεί τον ζωγράφο Liu Xiaodong καθώς επισκέπτεται στην περιοχή Τρία Φαράγγια για να δημιουργήσει μία σειρά από ελαιογραφίες υπό τον τίτλο «Καυτό κρεβάτι». Έντεκα ντόπιοι εργάτες ποζάρουν. Μετά την ολοκλήρωση του υδροηλεκτρικού έργου στα Τρία Φαράγγια, η Fengjie, με ιστορία δύο χιλιάδων ετών, θα χαθεί κάτω από το νερό. Αργότερα στο Μπανγκόγκ της Ταϊλάνδης το 2006, στο πλαίσιο της σειράς «Καυτό κρεβάτι» ο Liu Xiaodong προσκαλεί έντεκα γυναίκες τροπικής καταγωγής να ποζάρουν για τον επόμενο πίνακά του. Και οι δύο πόλεις διασχίζονται στο κέντρο τους από ένα ποτάμι, που τρέχει προς τα εμπρός και δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Στον καταλογο του Toronto International Film Festival αναφέρεται σχετικά με την ταινία: «Με το Dong ο Ζία Ζανγκ-Κε διερευνά με προκλητική διάθεση τις δυνατότητες του ντοκιμαντέρ, χωρίς να ξεφεύγει από το κινηματογραφικό τερέν, με το οποίο κέρδισε γρήγορα το ένθερμο κοινό του. Όπως και στις ταινίες μυθοπλασίας του, Platform, Unknown Pleasures και The World, το Dong εστιάζει σε συνηθισμένους ανθρώπους, οι οποίοι εγκλωβίζονται στην αγωνία της κινέζικης κοινωνίας, με τις γοργές αλλαγές της. Είναι ένα μικρό θαυματουργό φιλμ, ευλογημένο από τις όμορφες συνθέσεις και τις ανεπιτήδευτες στιγμές που αποτελούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του σκηνοθέτη». Η ταινία Dong κέρδισε τα βραβεία Doc/It και Open Prize στο Φεστιβάλ της Βενετίας 2006.

His Big White Self
Ο γνωστός βρετανός σκηνοθέτης Nick Broomfield εστιάζει στο ρατσισμό. Από το 1991 μέχρι το 2001, όταν τελικά πήγε φυλακή, ο «Αρχηγός» Eugene Terreblanche και το AWB (το Aφρικανικό Ναζιστικό Κόμμα) έσπερναν τον τρόμο στη Νότιο Αφρική. Είχαν σχεδιάσει τη δολοφονία του Nelson Mandela προτού αυτός γίνει πρόεδρος, σκοτώνοντας τελικά τον δεύτερο τη τάξει μετά από αυτόν και πυροδοτώντας πάνω από 120 εκρηκτικούς μηχανισμούς σε σχολεία, αεροδρόμια, τρένα και στάσεις λεωφορείων στην προεκλογική περίοδο για τις πρώτες πραγματικά δημοκρατικές εκλογές για μαύρους και λευκούς. Ο Terreblanche και οι οπαδοί του ήταν αντίθετοι στη μαύρη πλειοψηφία και ήθελαν να διατηρήσουν το απαρτχάιντ. Άραγε νιώθει καθόλου τύψεις για τους αμέτρητους ανθρώπους που δολοφόνησε η οργάνωσή του την περίοδο εκείνη; Η ταινία επιστρέφει εκεί για να μάθει την απάντηση. Το Variety σε μια κρτική του αναφέρει: "Ανατρεπτικό στη μεθοδολογία και τους στόχους του, το φιλμ μας προσφέρει μια συμπαγή εικόνα του απαρτχάιντ και σκιαγραφεί με πειστικότητα και διαύγεια το χρονικό της πτώσης ενός αμετανόητου ρατσιστή".

The blood of Yingzhou district
H ιστορία του Gao Jun, κεντρικού χαρακτήρα στο – βραβευμένο στα φετινά Όσκαρ- Το αίμα της περιφέρειας Yingzhou / The blood of Yingzhou district της Ruby Yang είναι παρόμοια με εκείνη χιλιάδων ακόμη παιδιών στην επαρχιακή Kίνα. Oι γονείς του έχουν πεθάνει από AIDS και ο ίδιος ζει εξοστρακισμένος από τον περίγυρο του, απόκληρος σε μια κοινωνία μουδιασμένη από τον φόβο, παροπλισμένη από την έλλειψη ενημέρωσης, βυθισμένη σε μια ένοχη σιωπή. Tα περισσότερα θύματα του AIDS στην Kίνα προέρχονται από φτωχές, αγροτικές περιοχές, οι κάτοικοι των οποίων τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 έγιναν «επαγγελματίες» αιμοδότες, προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημα τους με λίγα παραπάνω χρήματα (έξι δολάρια για ένα λίτρο αίμα). Σήμερα υπάρχουν μέρη που το ποσοστό των οροθετικών ατόμων αγγίζει το 20% επί του συνολικού πληθυσμού. Tο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της Yang, κομμάτι μιας μεγάλης τηλεοπτικής καμπάνιας κινεζικό-αμερικανικής συμπαραγωγής που επιχειρεί να ρίξει φως σε αυτό το θέμα ταμπού για την κινεζική κοινωνία, αποδεικνύει πως τα θύματα της αρρώστιας δεν περιορίζονται μόνο σε όσους έχουν προσβληθεί από τον ιό, υπερβαίνοντας έτσι κατά πολύ τα καταγεγραμμένα ποσοστά.

Life in Loops
Ένα πειραματικό μουσικό ντοκιμαντέρ σε ριμίξ κατά 30% του Megacities (1997), του οπτικού δοκιμίου για τα κρυμμένα πρόσωπα διαφόρων μεγαπόλεων του κόσμου, με 70% άγνωστου στο κοινό υλικού από το Τόκιο. Η ταινία του Timo Novotnyεκτός από την ιαπωνική μητρόπολη, μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της Πόλης του Μεξικού, της Νέας Υόρκης, της Μόσχας και της Βομβάης. Αυτός ο ηλεκτρικός συνδυασμός κινηματογραφικών εικόνων και της μουσικής των Sofa Surfers μάς οδηγεί σε μία οπτικοακουστική περιπέτεια σε όλες τις ηπείρους. Το Variety σημειώνει ότι η ταινία "ξεχωρίζει για την ελαστικότητα με την οποία προσεγγίζει την κινηματογραφική «γραμματική» αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τοποθετείται απέναντι στο θέμα του, την παγκόσμια φτώχεια. Ενώ το «νευρικό» σάουντρακ της ταινίας μπλέκεται με τους φυσικούς θορύβους και τον ήχο χώρου, ο σκηνοθέτης και μοντέρ της Timo Novotny χρησιμοποιεί τις εικόνες όπως ένας DJ τους δίσκους του". Το Life in Loops απέσπασε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Καρλόβι Βάρι.

Manana al mar
Φανταστείτε την παραλία της Βαρκελώνης το χειμώνα: έναν τόπο εγκαταλελειμμένο, στην άκρη μιας ζωντανής πόλης. Ο Jose, σχεδόν ενενήντα, κάνει τζόκινγκ στην άμμο και η Paulina, μία ηλικιωμένη κυρία, τραγουδά κουβανέζικα μπολερό από τα νιάτα της καθώς κολυμπά στην παγωμένη θάλασσα, έχοντας αφήσει στην άμμο το δεκανίκι της. Ο Antonio, γύρω στα ογδόντα, παρατηρεί τον ωκεανό από τον τσιμεντένιο θρόνο του στα άγρια βράχια της ακτής. Οι τρεις τους, κοντά στο τέλος της ζωής τους, είναι μέλη μίας κοινότητας ηλικιωμένων, κάθε πρωί, το πάθος τους τούς τραβά στη θάλασσα. Το Manana al mar απέσπασε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στα Ευρωπαϊκά Κινηματογραφικά Βραβεία του 2006

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ)