Schwesterlein/ My little sister, Stéphanie Chuat & Véronique Reymond
Η Λίζα, η πάλαι ποτέ λαμπρή θεατρική συγγραφέας, δε γράφει πια. Ζει με την οικογένειά της στην Ελβετία, αλλά η καρδιά της παραμένει στο Βερολίνο, εκεί όπου ζει ο δίδυμος αδρφός της Sven, διάσημος θεατρικός ηθοποιός. Όταν ο Sven διαγνωστεί με μια επιθετική λευχαιμία, η σχέση μεταξύ των δίδυμων γίνεται ακόμα πιο κοντινή. Η Lisa δεν θέλει να δεχτεί το χτύπημα της μοίρας και κάνει τα πάντα για να φέρει τον Sven πίσω στη σκηνή. Για αυτόν παραμελεί τα πάντα, ακόμα και τον άντρα της, θέτοντας σε κίνδυνο τον γάμο της.
Οι σκηνοθέτριες δηλώνουν σχετικά : “Η ταινία αυτή έχει ιδιαίτερο νόημα για εμάς. Συγκεντρώνει τρία στοιχεία που είναι κεντρικά στη ζωή μας. Πρώτα απ΄όλα την πόλη του Βερολίνου, από την οποία είχαμε ισχυρή εξάρτηση για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια. Δεύτερον, το θέατρο, καθώς είμαστε και οι δύο ηθοποιοί. Και πάνω απ΄ όλα, μια μοναδική φιλία που πηγαίνει πίσω στην παιδική μας ηλικία. Για να γράψουμε το Schwesterlein, αντλήσαμε έμπνευση από τη δική μας σχέση, μέσα στην οποία μερικές φορές αισθανόμαστε πιο ζωντανές όταν δημιουργούμε παρά στην καθημερινή ζωή. Όπως ακριβώς τα δίδυμα στην ταινία μας, πάντα συνδεδεμένα με τον κοινό φανταστικό τους κόσμο, όταν είναι μαζί. Τους κάναμε μέρος μιας θεατρικής οικογένειας , επειδή γοητευόμαστε από το πάθος που καθοδηγεί στη Γερμανία τους γνωστούς ως "Theatermenschen" (θεατράνθρωπους). Σε αυτήν την κοινότητα, ένας ηθοποιός που δεν παίζει, δεν υπάρχει. Διαγράφεται από τη μνήμη. Ενώ στη σκηνή λάμπει, ξαναγεννιέται από την παρουσία του κοινού. Η αγάπη των χαρακτήρων μας για το θέατρο, αναπαριστά με το δικό της τρόπο την αναγκαιότητα των ονείρων, ως μέσου διαφυγής από την πραγματικότητα. Η ταινία είναι επίσης και η ιστορία του εσωτερικού ταξιδιού της Λίζας πίσω στη δημιουργικότητά της, μέσα από την ασθένεια του αδελφού της, που είναι το alter ego της. Επανασυνδεόμενη με τη γραφή για να αντιμετωπίσει τη σκιά του θανάτου, η Λίζα βγαίνει από το σκοτάδι. Μέσα από τους άρρηκτους δεσμούς που συνδέουν αυτά τα δύο πλάσματα, το Schwesterlein τιμά το εύθραστο της ζωής, τη δύναμή της αλλά και τη δυνατότητα της μετάδοσης, όταν το τέλος μιας ζωής μπορεί να γίνει η αρχή μιας άλλης.”.

Effacer l' historique/ Delete History, Benoît Delépine, Gustave Kervern
Σε ένα επαρχιακό προάστιο τρεις γείτονες αποδέχονται τις συνέπειες του νέου κόσμου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η Μαρία, η οποία ζει από το οικογενειακό επίδομα του συζύγου της, φοβάται μήπως χάσει το σεβασμό του γιου της εξαιτίας ενός ερωτικού βίντεο. Ο Bertrand δεν μπορεί να αντισταθεί στο telemarketing, ενώ από την άλλη αγωνίζεται να προστατεύσει την εξαρτημένη από το διαδίκτυο κόρη του. Η Christine, αφού έχει χάσει τα πάντα λόγω του εθισμού της σε τηλεοπτικές σειρές, αναρωτιέται γιατί η βαθμολογία της ως οδηγού Uber έχει μείνει στάσιμη. Και οι τρεις τους δεν είναι σε θέση να βρουν μόνοι τους μια λύση στα προβλήματά τους, μέχρι που ενώνουν τις δυνάμεις τους στον πόλεμο ενάντια στους τεχνολογικούς γίγαντες. Φαινομενικά μια κωμωδία καταστάσεων,το Effacer l'historique συλλαμβάνει την πραγματικότητα του 21ου αιώνα με έναν τρόπο που σπάνια συναντάμε στον κινηματογράφο: χωρίς ιστορία ή ιστορίες, χωρίς αφεντικά που απαιτούν την υπακοή μας, αλλά με ένα αόρατο σύννεφο δεδομένων που μας ελέγχει και μας κατασπαράζει.
Η τρίτη ταινία των Delépine και Kervern που προβάλλεται στη Berlinale είναι αφιερωμένη σε όσους “έχουν μείνει πίσω” και θέτουν μπροστά μας ένα καθρέφτη, όπου καθρεφτίζεται η αντίληψή μας για τον κόσμο.

Siberia, Abel Ferrara
Ένας άντρας δραπετεύει από έναν κόσμο σε έναν άλλον, που είναι παράξενος και κρύος. Γούνες και φωτιές τον κρατούν ζεστό. Μια σπηλιά χρησιμεύει ως καταφύγιο. Είναι ένας άντρας διαλυμένος, που θέλει να μείνει μόνος. Αλλά ακόμη και η απομόνωση δεν του φέρνει εσωτερική ειρήνη. Για άλλη μια φορά ξεκινάει ένα ταξίδι, αυτή τη φορά εσωτερικό. Εξετάζει τα όνειρά του, έρχεται αντιμέτωπος με μνήμες, αναζητάει οράματα. Οι σπάνιες συναντήσεις του με ανθρώπους γίνονται σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνει, καθορίζονται από σώματα που τον συναρπάζουν, και από μορφές αγάπης που εξερευνά και στη συνέχεια χάνει. Το ταξίδι του γίνεται ένας χορός με δαίμονες που κατά διαστήματα ακτινοβολεί φως.
Στην ιστορία του κινηματογράφου υπήρξαν πολλές προσπάθειες να απεικονιστεί το μυθικό ως κάτι οικείο, και το ριζοσπαστικό ως προσωπικό ταξίδι. Υπάρχει ωστόσο μόνο ένας καλλιτέχνης, τόσο άγρια αναρχικός, μεταφυσικά μυστηριώδης αλλά ταυτόχρονα και εμμονικός με το Θεό και φανατικός της αλήθειας: ο Abel Ferrara, που εδώ ενώνει τις δυνάμεις του για άλλη μια φορά με το alter ego του, τον Willem Dafoe. Ενώ η προηγούμενη ταινία του "Tommaso" διερευνούσε τον τρόπο που η επιθυμία επενεργεί στις οικογένειες, στο “Siberia” το (αρσενικό) εγώ – μέσα από ένα θυελλώδες μοντάζ- εγκαταλείπει κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, προκειμένου να ανακαλύψει την ταυτότητά του.

(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βερολίνου, σημειώσεις για την παραγωγή, επιμέλεια Π.)