The Disciple, Chaitanya Tamhane
Ο ινδός Sharad Nerulkar έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να γίνει κλασικός τραγουδιστής, στόχο τον οποίο λίγοι πετυχαίνουν. Μυημένος σε αυτήν την αιώνια παράδοση από τον πατέρα του, ακολουθεί το όνειρό του με ειλικρίνεια και πειθαρχία. Προσπαθώντας να κατακτήσει το υψηλότερο επίπεδο της τέχνης του, ο Sharad χαράσσει το δρόμο του μέσα από τα ιερά μυστήρια και τις τελετές προηγούμενων μουσικών θρύλων. Όμως καθώς περνούν τα χρόνια, ο Sharad θα αναγκαστεί να συμβιβάσει την περίπλοκη πραγματικότητα της ζωής στη σύγχρονη Βομβάη με την πορεία που έχει ο ίδιος επιλέξει, προκειμένου να βρει την προσωπική του φωνή στη  μουσική και στη ζωή.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει σχετικά: “ Ερωτεύτηκα τον κόσμο της ινδικής κλασικής μουσικής. Με γοήτευαν οι φανταστικές ιστορίες των μεγάλων δασκάλων, η μακρά τους παράδοση και φυσικά ο πλούτος της. Πέρα από τους δεσμούς της με τη μυθολογία, την πνευματικότητα και τη μυστική γνώση ο σημαντικότερος παράγοντας για τους ασκούμενους της μουσικής αυτής είναι η πίστη. Η πίστη τους ωθεί να αφιερώσουν όλη τους τη ζωή στο να κατακτήσουν αυτή την περίπλοκη μορφή τέχνης. Αλλά τότε επεμβαίνει η ζωή. Η ιστορία της ταινίας προέκυψε από τη διερεύνηση αυτών των θεμάτων. Αν και το σκηνικό είναι το χάος μιας υπερσύγχρονης Βομβάης βρίσκω την κεντρική σύγκρουση καθολική στην ουσία της. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή και δε μας μένει άλλη επιλογή από το να προσαρμοστούμε για να επιβιώσουμε.”

Padrenostro, Claudio Noce
Ρώμη, 1976. Ο Valerio είναι δέκα ετών και έχει ζωηρή φαντασία. Η παιδική του ζωή όμως ανατρέπεται όταν, με τη μητέρα του Gina, γίνεται μάρτυρας της τρομοκρατικής επίθεσης που δέχεται ο πατέρας του Αlfonso. Από εκείνη τη στιγμή, ο φόβος και μια αίσθηση αδυναμίας αφήνουν το σημάδι τους στα συναισθήματα ολόκληρης της οικογένειας. Εκείνες τις δύσκολες μέρες ο Valerio θα γνωρίσει τον Christian, ένα αγόρι όχι πολύ μεγαλύτερό του. Μοναχικός, επαναστάτης και άφοβος, φαίνεται να έχει εμφανιστεί από το πουθενά. Αυτή η συνάντηση, μέσα σε ένα καλοκαίρι γεμάτο ανακαλύψεις, θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα.
 O σκηνοθέτης δηλώνει σχετικά: “Η ισχυρή, μαγνητική και ηρωική μορφή αυτού του αγοριού είναι ένα αρχέτυπο μιας ολόκληρης γενιάς ανδρών, για τους οποίους τα συναισθήματα εκλαμβάνονταν αποκλειστικά ως αδυναμία και έπρεπε να καλυφθούν από τη σιωπή. Τον Δεκέμβριο του 1976, όταν η επίθεση έγινε στον πατέρα μου, ήμουν μόλις ενάμιση χρονών, αρκετά μεγάλος για να αισθανθώ τον φόβο αλλά να μην καταλάβω ότι αυτός ο πόνος και η ανησυχία θα έμεναν μέσα μου για πολύ καιρό.Δεν μπορούσα ποτέ να του μιλήσω για αυτό. Το να γράψω αυτή την επιστολή στον πατέρα μου, το να   ανιχνεύσω το περίγραμμα μιας ολόκληρης γενιάς «αόρατων» παιδιών, τυλιγμένων στους καπνούς των τσιγάρων των ενηλίκων, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η προσπάθεια να μετατρέψω μια προσωπική υπόθεση σε καθολική ήταν μια για μένα -ως σκηνοθέτη και ως άνθρωπο- μεγάλη πρόκληση.“Μετά το Θεό έρχεται ο πατέρας” Wolfgang Amadeus Mozart.”  

(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας. επιμέλεια Π.)