του Olivier Wicker
Με την ταινία «Το μάτι του φιδιού»/ Dangerous Game/ Snake Eyes (1993), ο δημιουργός της «Διαφθοράς» εμφανίζεται ως ένας νέος Κασσαβέτης, εξαιρετικά βίαιος και βασανισμένος από την έννοια του κακού. Ο Έϊμπελ Φεράρα/ Abel Ferrara μιλάει για την καινούργια του ταινία, που περιγράφει τις σχέσεις ενός διάσημου σκηνοθέτη (Χάρβεϊ Καϊτέλ/ Harvey Keitel) και δύο ηθοποιών (Μαντόνα/ Madonna και Τζέιμς Ρόουζ/ James Russo):
-Στην παραγωγή των δύο τελευταίων σας ταινιών, «Μακάβρια εισβολή»/ Body Snatchers (1993) και «Το μάτι του φιδιού», συμμετείχε το Χόλιγουντ. Ποιες είναι οι σχέσεις σας με τα μεγάλα στούντιο.
Το Χόλιγουντ είναι ένας βρυκόλακας που αναζητά διαρκώς νέο αίμα. Την περίοδο αυτή αποφάσισαν να ρουφήξουν το δικό μου. Ακόμη καλύτερα! Ο Μάβερικ, η εταιρεία παραγωγής της Μαντόνα και η MGM συνέλαβαν στην παραγωγή της ταινίας. «Το μάτι του φιδιού». Όσο για τη «Μακάβρια εισβολή», ο προϋπολογισμός της ήταν τόσο τεράστιος που δεν τολμώ να τον αναφέρω. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει στη ζωή είναι να κάνω ταινίες. Δεν με ενδιαφέρει να αγναντεύω τον ουρανό με μια ηλιόλουστη βεράντα απολαμβάνοντας την ιδέα ότι μου εμπιστεύθηκαν σήμερα εκατομμύρια δολάρια και λέγοντας στον εαυτό μου: «Είμαι ο Έϊμπελ Φεράρα ο μεγάλος δημιουργός». Κανείς δεν δίνει δεκάρα για τον Έϊμπελ Φεράρα, ούτε αυτοί ούτε εγώ…
-Η Μαντόνα ήρθε να σα βρει προκειμένου να παίξει στην ταινία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το «Το μάτι του φιδιού» είναι μάλλον ειρωνικό, τη στιγμή που αφηγείται τη δημιουργία μιας ταινίας που στηρίζεται στην παρουσία μιας σταρ, την οποία υποδύεται η Μαντόνα.
Δεν είχα ανάγκη από τόσα χρήματα, αλλά η Μαντόνα μου τα έδωσε. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς. Είναι φανερό ότι κάθε άλλο παρά αφελής είναι. Είναι ο τύπος της γυναίκας που από τη στιγμή που ποντάρει σε κάποιον περιμένει ως αντάλλαγμα πολλά κέρδη.
-Στη «Διαφθορά» και έπειτα στο «Μάτι του φιδιού» οι ήρωες σας δείχνουν να βρίσκονται πάντα σε αναζήτηση μιας λύτρωσης.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανιχνεύσω την προσωπική κόλαση του καθενός –να ανακαλύψω, π.χ. τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον που κερδίζει 200.000 δολάρια τον χρόνο και μένει άνεργος. Τι μπορεί να κάνει; Να καταστρέψει με κλωτσιές τον κομπιούτερ του; Η μοναδική λύση που βρίσκει στο αδιέξοδο του, μέσα στην ταινία, ο ήρωας που υποδύεται ο Τζέιμς Ρούσο είναι να κατεβάζει μια μπουκάλα ουίσκι, να σνιφάρει κοκαΐνη και να χτυπάει τη Μαντόνα. Όταν κάνω μια ταινία δεν σκέφτομαι τίποτε έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στο ένστικτο μου. Έχει να κάνει με τη λύτρωση; Δεν γνωρίζω τη σημασία της λέξης; Μήπως έχετε ένα λεξικό;
-Είναι ένας όρος που χρησιμοποιούν οι Καθολικοί για τη συγχώρηση από τον Θεό.
Ο Θεός δεν συγχωρεί ποτέ τίποτα.
-Ο τρόπος που δουλεύεται δείχνει να έχει κοινά στοιχεία με τον κινηματογράφο του Κασσαβέτη.
Σίγουρα, γιατί δουλεύω με τους φίλους μου, ακόμη και όταν αναγκάζομαι να αλλάξω την ομάδα των συνεργατών μου. Όπως π.χ. όταν έκανα ένα επεισόδιο του σίριαλ. «Οι σκληροί του Μαϊάμι». Με έστειλαν στη Φλόριντα. Και τι αντίκρισα μόλις έφθασα στο στούντιο; Ένα συνεργείο από 150 άτομα που με περίμεναν με έναν προϋπολογισμό εκατομμυρίων δολαρίων για ένα βρωμοσίριαλ.
-Δεν σας ενδιαφέρει να γράψετε ο ίδιος τα σενάρια σας;
Δεν είναι αυτή η δουλεία μου και εξάλλου δεν ξέρω να γράφω. Είναι ένα από τα προβλήματα μου. Από τη άλλη πλευρά ο φίλος μου ο Νίκολας Σεν Τζον/ Nicholas St. John κάνει πολύ καλά τη δουλειά αυτή. Θαυμάζω τον Γούντι Άλεν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: γιατί είναι ο ίδιος υπεύθυνος για το σενάριο, τη σκηνοθεσία και την παραγωγή των ταινιών του.
-Βλέποντας τη σκληρότητα και τη βία που ενυπάρχει στις ταινίες, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί πως ήσασταν ως έφηβος.
Ένας ματαιόδοξος αλήτης που δεν μπορούν να υποφέρει κανένα είδος εξουσίας. Ευτυχώς είχα πάρει καλή ανατροφή. Σε ηλικία 18 ετών είχα την εντύπωση ότι τα ήξερα όλα. Είχα πεισθεί ότι ήμουν ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου. Σήμερα έχω καταλάβει ότι δεν είμαι ακόμη παρά στο στάδιο της εκμάθησης.
-Υπό ποιες συνθήκες έγινε η πρώτη σας ταινίας, την οποία γυρίσατε σε ηλικία 18 ετών;
Το μόνο που έκανα ήταν να πάρω μια κάμερα super-8 και να πω: «Γυρίζουμε!». Έστρωσα τους φίλους μου στη δουλεία. Έτσι κι αλλιώς οι πιο πολλοί από αυτούς δουλεύουν και σήμερα μαζί μου. Τον σεναριογράφο μου Νίκολας Σεν Τζον τον γνωρίζω από 15 ετών. Λειτουργούσαμε όπως ένα ροκ συγκρότημα. Ο κινηματογράφος δεν είναι περισσότερο πολύπλοκος. Σήμερα, όταν αρχίζουν να μου ζητάνε συμβουλές περί κινηματογράφου οι συμβουλές περί κινηματογράφου οι απόψεις μου είναι πολύ διαφορετικές. Και με βλέπω καθισμένο πίσω από το γραφείο μου να αναπτύσσω θεωρίες μπροστά σε σπυριάρηδες φοιτητές. Και τι μπορώ να τους πω; Να κλέψω τις κάμερες της σχολής και να βγουν στο δρόμο;
(Η ελληνική μετάφραση δημοσιεύθηκε στην εφ. Το Βήμα )
