του Στέφανου Κασιμάτη

Τυχαία, παίζοντας με το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, άκουσα να αναφέρονται τα Οσκαρ και συνειδητοποίησα ότι απονέμονται οσονούπω. Εννοείται ότι προσωπικώς *** για τα Οσκαρ. Ομως, η αναφορά σε κάτι τόσο ασήμαντο, που κάποτε όμως ήταν τόσο σημαντικό, ήταν για τη μνήμη σαν τις μαντλέν του συγγραφέα (που ποτέ δεν μπόρεσα να διαβάσω το περίφημο μυθιστόρημά του πέρα από τη σελίδα 20...). Με έστειλε, θέλω να πω, πίσω στο ένδοξο παρελθόν της εποχής της αστακομακαρονάδας, τότε που ξεκινούσε ορμητική. Θυμήθηκα, λοιπόν, μια εποχή τη δεκαετία του 1990, όταν το lifestyle άνοιγε πανιά, που τα νεόπλουτα ψώνια της εποχής έβαζαν τα καλά τους και μαζεύονταν σε μια αίθουσα πολυτελούς ξενοδοχείου, όπου ξενυχτούσαν βλέποντας σε απευθείας μετάδοση την απονομή των Οσκαρ. Τόσο πολύ πίστευαν, τα ψώνια, ότι τους αφορούσε η απονομή. Ζούσαν τον μύθο τους...

(δημοσιεύτηκε στην  εφ. Η Καθημερινή, 19 Ιανουαρίου 2016)