(μια ανάρτηση στο Facebook)

Nicolas Sevastakis
Ανάρτηση στις  28 Ιουνίου 2016

Aυτές οι φυσιογνωμίες του λαϊκού εφηβικού σινεμά σαν τον Μπαντ Σπένσερ δεν ήταν για μας 'καλτ'. Ήταν πρωτογενής χαρά και ενθουσιασμός και μπουνίδι και πιστόλια που τα κρατούσαν Ιταλοί ηθοποιοί σε κατακίτρινα τοπία της ερήμου, σε έργα γυρισμένα στην Ισπανία ή την Νότιο Ιταλία που μιμούνταν τις ερήμους της Αριζόνα και του Νέου Μεξικό.
Ήταν η τροφή της παρέας μας σε πολλές νύχτες της βαθιάς επαρχιακής ανίας. Τα "Τρινιτά'', τίτλος ταινίας του '70 που έγινε είδος ή μάλλον υπο-είδος του σπαγγέτι γουέστερν. Φάρσα και φασαρία- γιατί σε αυτά τα έργα και με την κακή ηχητική του τοπικού σινεμά, κάθε γροθιά και καρεκλιά στο μπαρ ξεσήκωνε τη ψυχή του θεατή. Γιατί ο θεατής δεν ήθελε κάτι παραπάνω από αυτό που του χάριζε η αυτο-σαρκαζόμενη δράση των ηρώων, η σκονισμένη και βρώμικη μονομαχία τους κάτω από τον καυτό ήλιο.
Δεν ήταν μεγάλη ηθοποιία αλλά έντιμη στον δικό της κώδικα, στη δική της περιοχή συναισθημάτων που μερικοί τα περιφρονούσαν ως ανάξια λόγου και σημασίας.
Ο Μπαντ Σπένσερ με τα γένια του και τα καλόκαρδα, λίγο περιπαιχτικά του μάτια, ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Όπως ο Μπρους Λι. Όπως όλοι οι σταθμοί μιας ενηλικίωσης ανάμεσα στην Ιστορία (στους γονείς μας) και σε ό,τι θα ακολουθούσε στην ειρήνη των μεταπολιτευτικών χρόνων.
Ο Μπαντ Σπένσερ πέθανε στα ογδόντα έξι του. Μόλις σήμερα έμαθα πως το πραγματικό του όνομα ήταν Κάρλο Πεντερσόλι.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης/ Nicolas Sevastakis είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και αρθρογράφος.