(μια ανάρτηση στο Facebook)

Παναγιώτης Φόρσος
Ανάρτηση στις 4 Ιανουαρίου 2017
Γιατί όλοι θα έπρεπε να δούνε το I, Daniel Blake
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια από την ανεργία. Αυτή είναι μια προσωπική άποψη που πιστεύω ότι τη μοιράζομαι με όλους αυτούς που έχουν συνείδηση των καιρών μας. Οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης. Μπροστά σε ένα ανάλγητο κράτος, που χάνει όλο και περισσότερο το ανθρώπινο πρόσωπο του, είμαστε όλοι ανυπεράσπιστοι όσο δεν μπορούμε σε συλλογικό επίπεδο να ανατρέψουμε αυτό που επικρατεί ή τείνει να επικρατήσει. Το κράτος πλέον στέκεται εχθρικά απέναντι στο πολίτη, ο οποίος είναι πλέον ένας μετρήσιμος αριθμός (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, 1.500.000 άνεργοι και πάει λέγοντας).
Είχα πολύ καιρό να δώ μια ταινία με εξαιρετική κινηματογραφική επάρκεια που όχι απλά καταγράφει αλλά και αποκαλύπτει αυτό που συμβαίνει στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Λόγος λιτός και μεστός, βλέμματα αποκαλυπτικά, άνθρωποι καθημερινοί, κανονικοί. Τρεις μικρές, διαφορετικές ανθρώπινες περιπτώσεις-καταστάσεις συναντιούνται μέσα στην ταινία. Χωρίς φανφάρες και ιδεολογικές αγκυλώσεις, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις.
Απλά, σχεδόν ελλειπτικά καταγράφεται ο πόνος αλλά και η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Ο πρωταγωνιστής, αμήχανος αντιμετωπίζει αυτή τη σκληρότητα του απάνθρωπου που απρόσμενα συναντάει. Τηλεφωνητές, κομπιούτερ, απρόσωπες αιτήσεις, κανονισμοί που δεν κατανοεί, υπάλληλοι χωρίς προσωπικότητα, παράγωγα του κρατικού σωλήνα. Ο σκηνοθέτης διατυπώνει ένα πολιτικό λόγο που εμπεριέχει μαζί με την πολιτική και τον πολίτη.
Το τέλος της ταινίας είναι συγκλονιστικό. Ο καθημερινός άνθρωπος ξαναμπαίνει στο κέντρο της πολιτικής σκέψης, στο κέντρο του κοινωνικού γίγνεσθαι.

* Ο Παναγιώτης Φόρσος είναι κριτικός κινηματογράφου. Για χρόνια υπήρξε στέλεχος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.